Na ‘Heard It in a Past Life’ brengt de Amerikaanse Maggie Rogers nu haar tweede album uit. Op ‘Surrender’ laat Rogers haar groei horen. Alhoewel ze haar eigen muzikale richting nog niet heeft gevonden, is de mix van folk, indierock en pop die ze op ‘Surrender’ laat horen meer dan vaak van grote klasse.
Maggie Rogers werd in 2016 ontdekt door superster Pharell Williams tijdens een masterclass die ze van hem kreeg. Ze speelde ‘Alaska’ voor hem af en hij was zichtbaar ontroerd. Het was het begin van een grote carrière voor de jonge Rogers, want nog geen vijf jaar later heeft ze al op alle grote festivals gestaan met enkel een debuutalbum en een paar EPs uit.
Op haar tweede album begint Rogers sterk. Op ‘Overdrive’ introduceert ze de elektrische gitaar en doffe drums die op ‘Surrender’ een hoofdrol hebben. Ze zorgen ervoor dat Rogers sterke doch kwetsbare zangstem goed wordt ondersteund. Maar toch levert ze wel iets in op het gebied van originaliteit. Dat wat ze op debuutalbum ‘Heard It in a Past Life’ wel had.
Waar het album na ‘Overdrive’ vooral in een grote popversnelling terechtkomt, stopt dat even wanneer ‘Anywhere With You’ wordt ingezet. De piano vormt de basis van wat later versterkt gaat worden door een drumbeat. De gelaagdheid waar dit nummer naartoe opbouwt, laat de klasse van Maggie Rogers horen. Ze is bij dit album in alle opzichten betrokken geweest en heeft ook de productie voor haarzelf genomen.
Maar met ‘Anywhere With You’ is het hoogtepunt van ‘Surrender’ nog niet geweest. Vocaal en muzikaal gezien is ‘Horses’ het beste nummer. De snik in Rogers’ stem krijgt hierop een mooie hoofdrol. Niet overdreven aanwezig, maar precies genoeg om de emotie juist over te brengen. De power ballad met folk-pop invloeden die ‘Horses’ is, breekt het album in tweeën. De eerste helft, waar toch voornamelijk popnummers op te vinden zijn, heeft ze afgesloten met haar twee beste nummers. Nu is het tijd om andere genres op ‘Surrender’ te betrekken.
De muzikale zoektocht van Rogers is nog in volle gang, maar de muzikale bron van inspiratie is duidelijk: eind jaren ’90/begin ‘00s. De postpunk van die jaren is het beste te horen op ‘Shatter’. Rogers weet wat ze doet en heeft het qua productie prima op orde. Ook leuk, ze heeft Florence Welch van Florence + The Machine weten te strikken voor de achtergrondvocalen.
De elektrische gitaar- en drum-klanken die ‘Surrender’ tot nu toe zo kenmerken, worden in de tweede helft ingeruild voor een akoestische gitaar. Er mag ook niet vergeten worden dat Rogers een singer-songwriter is. Sterke teksten zijn op al haar nummers te horen, maar komen akoestisch, zoals op ‘Horses’, toch beter uit de verf dan op de pophits zoals ‘That’s Where I Am’ en ‘Want Want’. De meer experimentele akoestische nummers als ‘I’ve Got A Friend’ en ‘Symphony’ laten daarentegen wel horen dat de jonge muzikante nog niet klaar is met haar leerproces. Welke richting ze op wil, is uit ‘Surrender’ niet duidelijk. Afsluiter ‘Different Kind of World’ laat dat nog eens horen door een muzikale samenvatting van alle genres die langskomen op het album in een lied te verweven. Zeker is dat tussen de twaalf nummers voor ieder wat wils te horen is, maar als een geheel klopt ‘Surrender’ net niet. Wel is duidelijk geworden dat Maggie Rogers er is om te blijven. (7/10) (Capital Records)
