Toen op 11 september 2001, de dag van de terroristische aanslagen op de Verenigde Staten, het Amerikaanse luchtruim werd gesloten, landden 38 vliegtuigen noodgedwongen in het Canadese stadje Gander. De bewoners van deze kleine gemeenschap stonden meteen op om de ruim 7.000 gestrande reizigers op te vangen.
Dit bijzondere verhaal van verbroedering, angst en vriendschappen werd samengepakt in de meeslepende musical ‘Come From Away’. Wanneer het er echt op aankomt, staan we dan klaar voor elkaar? ‘Come From Away’ laat zien van wel. Een waargebeurd verhaal, dat natuurlijk wat geromantiseerd is door schrijvers Irene Sankoff en David Hein, maar inmiddels internationaal al grote prijzen won. Terecht.
Een kleine gemeenschap van zo’n 9000 inwoners in het Oosten van Canada die in enkele uren plots zo’n 7000 gestrande reizigers moest opvangen na de aanslagen op het World Trade Centre in New York en van de reizigers en crewleden die noodgedwongen in Gander terechtkwamen. Angst en wantrouwen maakten in hun ervaringen plaats voor hoop, ontroering, humor en liefde. Als een grote ster als Willemijn Verkaik, die de rollen internationaal voor het uitkiezen heeft, instapt in een middelgrote musical, waarbij er niet eens echt een hoofdrol is te vinden, dan moet het verhaal toch wel echt kloppen.
En het verhaal klopte ook. Van begin tot eind was het gehele publiek van het Heerlense theater geboeid, nee eerder: betrokken. Het verhaal over de kleine gemeenschap in Gander, door slechts 12 man/vrouw gespeeld in zeker zoveel rollen per persoon, boeide. Het gaf uiteindelijk zelfs op het einde een klein sprakje hoop dat de vliegtuigen nog langer aan de grond moesten blijven, zo betrokken raakte het publiek bij de vele emphatische personages. En dat terwijl de rollen uiteindelijk slechts één ding wilden: zo snel mogelijk hier vandaan.
Effectief is de hoofdlijn van Come From Away slechts flinderdun. Een groep mensen strandt in een afgelegen stadje in NewFoundland en wil zo snel mogelijk weer naar huis. Maar juist het gebruik van vele kleine verhaallijntjes tussendoor, alsmede het ingenieus doordachte minimalistische decor, maakte van een klein verhaal een grootse musical. Een decor dat some meer deed lijken op dat van een beginnend cabaretier. Twaalf houten kubussen en een 2 traps half colloseum, meer stond er niet op het toneel. En juist dat minimalistische was de kracht van het verhaal waarbij claustrofobie soms leek op te komen.
Na een tournee door het land is de musical nog tot en met 6 juni te aanschouwen in Parkstad Limburg Theaters Heerlen. Het is even rijden voor de meesten, maar vergeleken met de dagenlange reis die de passagiers destijds moesten maken, is het de reis dubbel en dwars waard.
