Op 14 januari brengt Elvis Costello, samen met zijn begeleidingsband The Imposters onder titel ‘The boy named If’ een nieuw album uit. Zelf zeggen ze ervan dat het album “urgente, directe nummers bevat met heldere melodieën, prikkelende gitaarsolo’s en lekker snelle ritmes.”
Als een band of een artiest zelf al de claim brengt dat zijn album ‘ urgente’ nummers zals brengen, daarmee publiek en recensenten een zekere maatschappelijke betrokkenheid opdringend, is het meestal extra oppassen geblazen. Veelal gaat er dan wel een arrogantie-alarm af.
Elvis Costello heeft echter een immens trackrecord van juist het soort albums dat deze claims meer dan waar maken. Denk aan albums als “Spike”. Met The Imposters maakte hij eerder een album als “The Delivery man”, waarin hij toch vooral een heel erg directe manier van rock’ n roll maken neerzet, verre van sophisticated of geproduceerd, maar meer op een ‘ in your face’ gespeeld en rauw. Dat kan je ook verwachten van het nieuwe album.
Je kan “The Boy named If” een coming of age album noemen. Costello kijkt terug en beschrijft waarschijnlijk zijn eigen weg naar volwassenheid. Ongecompliceerde rock’n roll, met her en der heerlijke chaotische gitaarsolo’s zoals op prijsnummer “What if i can’t give you anything but love”, waarvan de wanhoop afspat. Knap hoor als je als oudere muzikant nog steeds zo diep durft te gaan en jezelf zo bloot kan en durft te geven.
“Paint the red rose blue” is dan weer zo’n typisch Costello nummer waarmee hij door de jaren heen zijn grote groep volgers heeft opgebouwd. Hier in een ‘imposters’ jasje, maar het had net zo goed in een ander arrangement op “Spike” kunnen staan of op zijn bloedmooie samenwerking met Burt Bacharach. “The Boy named if” laat zien wanneer Costello op zijn best is. Namelijk als frontman in een rock bandje. “Magnificent Hurt” is ook zo’n lekker nummer waarop de zelfbenoemde urgentie van kracht is. Heerlijk.
Doet Costello op dit album iets nieuws of wereldschokkends ? Nee. De man laat wel nog maar eens een keert zien dat hij als een vis in het water is als hij zo puur en onversneden kan rocken. Het klinkt gedateerd, dat zeker. Het is muziek waar anno 2022 eigenlijk niemand echt op zit te wachten. Costello hoeft zich echter voor niemand meer te bewijzen, dat heeft hij in zijn lange carrière al lang gedaan. Kwaliteit verloochent zich niet. Ook niet op dit album. (8/10) (EMI)
