Binnenkort gaat de nieuwe voorstelling van Lakshmi de theaters in: ‘Huidhonger’. “Het is universeel en een menselijk ding: Het gevoel het knuffelen te missen, om bij elkaar te zitten.” Een mooi en persoonlijk gesprek met de zangeres die zelf ook sterk aan huidhonger lijdt. “Ik ben me er flink in gaan verdiepen. En daar kwam deze show uit.” Ironisch genoeg bracht corona enerzijds de inspiratie voor de show, maar anderzijds ook de onzekerheid rond het doorgaan ervan. “Het is voor iedereen een klap dat we niet zo veel kunnen spelen, of dat shows worden uitgesteld. Er is zoveel tijd en geld ingestoken.”
Het concept voor ‘Huidhonger’ ontstond “vrij onverwacht en toevallig. Ik werd gevraagd in het programma ‘M’ van Margriet van der Linden een liedje te zingen over huidhonger. Dat werd ‘I touch myself’. Toen ontstond het idee om een show te maken voor een anderhalve meter samenleving, met dit onderwerp.”
‘Huidhonger’ zal kleiner, intiemer zijn dan ‘Adem’, haar vorige theatertour. “Met ook maar twee muzikanten: violiste Pauline Koning en Rob Peters op toetsen en gitaar.” Lakshmi wil het ook bewust klein houden. “Het komt niet over als je op het podium gaat knallen. En het onderwerp is zo gevoelig dat het deze keer ook kan.”
Ook het perspectief van de nieuwe show zal anders zijn. “’Adem’ ging over mij als persoon. Nu wil ik dat iederéén zich kan herkennen in het verhaal, in welke levensfase dan ook.” In ‘Huidhonger’ zitten monologen, nieuwe nummers en covers. “Ik weet natuurlijk niet hoe het is om oud en eenzaam te zijn. Daarvoor heb ik zorgvuldig covers uitgekozen, samen met violiste Pauline, zoals ‘Zeg me dat het niet zo is’ van Frank Boeijen. Een lied over vereenzaming als je ouder wordt en je partner kwijtraakt.” Maar ze gebruikt even goed ook een gedicht. “’De idioot in bad’ van M. Vasalis, over ouderdom.”
Natuurlijk komen er ook nieuwe nummers. “Ik ben altijd bezig met de liefde, acceptatie, er wel of niet bij horen. ‘Huidhonger’ voelt heel dicht bij mezelf. “Maar ik heb geen ervaring met doodgaan… Ik heb nog niet alles gehad. Daarom vind ik het zo interessant me te verdiepen in een andere levensfase: wat betekent het als 50 bent en je kinderen gaan het huis uit? Of als je 60 of 70+ bent?” De 27-jarige is met name gefascineerd door de laatste levensfase: “de acceptatie of juist de angst.” Haar conclusie? “Dat het niet uitmaakt in welke levensfase je zit, of waar je vandaan komt: iedereen heeft behoefte aan aanraking. Het lijkt heel normaal, maar zodra het er opeens niet meer is, dan heeft dat een hele grote mentale impact. Ja, ook op mij”, lachend, “ik heb het echt heel hard nodig. Ik hou heel erg van alleen zijn, maar ik wil mijn vrienden ook graag een knuffel geven.”
Lakshmi heeft altijd een duidelijke mening. Zo ook over de maatregelen rond corona. “Maar die houd ik bewust buiten de show. Daar gaat het puur om het gevoel. Op radio en TV kan ik wel duidelijk zeggen wat ik ervan vind.”
Haar eigen huidhonger probeert ze ook digitaal, virtueel, te verzachten: op sociale media en met een nieuwsbrief. “Ik ontmoette het publiek altijd na de show, maakte een praatje. Nu probeer ik het contact digitaal te onderhouden. Ik vind het leuk om er extra moeite in te stoppen voor de mensen die me volgen, als een soort bedankje. De mensen reageren en dat vind ik eigenlijk gewoon heel gezellig. Het voelt een beetje als verre familie.”
Het creëert een bepaald beeld van Lakshmi, dat in onze visueel ingestelde wereld steeds belangrijker wordt. “Welk beeld mensen van mij hebben? Goede vraag. Ik heb eigenlijk geen idee. Ik ben daar wel nieuwsgierig naar, moet ik zeggen. Misschien een wat getroebleerd beeld, wat zwaar. Maar dat komt dan vooral door de muziek, en de onderwerpen van de teksten.” De werkelijkheid is gelukkig anders. Lachend: “Als de mensen me echt zien, na de show bijvoorbeeld, zijn ze altijd opgelucht dat ik best een aardig, vrouwelijk persoon ben, leuk en spontaan.” Maar serieus: “Ik zou het fijn vinden als iedereen de dingen die ik maak zwaarder laat wegen dan wie ik ben als persoon. Dat mensen die mooi vinden of er door geraakt worden.”
Over de visualisatie en opbouw van ‘Huidhonger’ is goed nagedacht. “Ik gebruik altijd moodboards om mijn gevoelens om te zetten in muziek en optredens. We beginnen ‘Huidhonger’ met de levensfases naar de dood toe en we eindigen in de golden hour, de geboorte, met in elke fase letterlijk een andere belichting, een andere kleur.” Lakshmi ziet het helemaal voor zich. “We eindigen dus enigszins positief. Ik wil dat de mensen begrijpen dat het vervelend is, maar dat er wel een positieve draai aan wordt gegeven, omdat er ook weer mooie dingen ontstaan. Daar probeer ik mezelf persoonlijk ook op te focussen. Dat kun je naïef noemen, maar dat hoop ik wel.”
Bijna parallel aan ‘Huidhonger’ wordt ook de nieuwe single ‘Lullaby’ gepresenteerd. Een intens, heftig nummer, zowel qua tekst als video. “Ik heb het geschreven voor de hele crisis uitbrak. Het gaat erover je compleet aan te passen aan één persoon, om geaccepteerd, aangeraakt of gezien te willen worden.” Dat thema past toevallig heel goed in het verhaal van ‘Huidhonger’. “Alleen is ‘Lullaby’ meer op mijn persoon gericht dan in het algemeen. Het nummer zit ook in de show, maar wordt wel wat kleiner gebracht.”
Kleiner in de show, maar wel in alle heftigheid op single, ‘Lullaby’ is een goede voorbode van het nieuwe album, ergens volgend jaar. “Dan ga ik rigoureuzere keuzes maken, in nummers en ook in productie: elektronisch, hard en rauw, of juist klein, super breekbaar en kwetsbaar. Beide wel met een gitzwart randje, het liefst…
Maar eerst ’Huidhonger’. Laten we hopen dat ze haar show heel vaak mag en kan delen met ons. Wij allen die er onder lijden. Een verhaal over de pijnlijke realiteit, maar ook de grote hoop. Een voorstelling die dicht op de huid zit van de performer Lakshmi: een aardig, vrouwelijk persoon met een gitzwart randje, die de hoop vindt in de golden hour…
Foto Lakshmi in paars shirt (c) Kim Balster
Overige foto’s (c) Anita Martin AnnaPileaFotografie
