Zonder ook maar één hitsingle in de lijsten te hebben gehad, mag Hans Zimmer gerekend worden tot de grootsten der aarde in de hedendaagse muziek. Door zijn uitgebreide catalogus van filmmuziek is er vrijwel geen mens ter wereld te vinden die nog nooit minstens één muziekstuk van de Duitser heeft gehoord. Met muziek voor films als ‘Rainman’, ‘Thelma and Louise’, de ‘Dark Knight’-trilogie, ‘Pirates of the Caribbean’, ‘Lion King’ of zijn muzikale meesterwerk ‘Gladiator’, heeft de componist zijn plekje in de muzikale wereld wel verdiend. Een plek, die over honderden jaren zal staan tussen namen als Bach, Mozart, Brahms, Britten en John Williams (onder andere ‘Star Wars’). Maar nu wordt hij nog niet gezien als klassiek componist, mede door zijn New Wave-achtergrond; Zimmer maakte voordat hij de wereld van de filmmuziek betrad nog even deel uit van de imposante bezetting van The Buggles (‘Video killed the radiostar’).
Ondanks zijn imposante repertoire treedt de man niet heel vaak op. Sowieso niet voor 2000, toen hij zijn eerste concert gaf. Pas vanaf 2016 tourt hij nog wel eens, maar meestal wordt zijn muziek uitgevoerd door een groot orkest, waarbij Zimmer als curator en regisseur optreedt. Zo ook in de uitverkochte Ziggo Dome, maandagavond.
Door het Belarusian Bolshoi Theatre Orchestra uit Wit-Rusland, aangevuld door het Wit-Russische radio- en televisiekoor, werd de Amsterdamse zaal maandag overladen met de meest prachtige filmmuziek. Onder leiding van Gavin Greenaway, de soundtrack-dirigent van Hans Zimmer, en Zimmer’s bekendste solisten als Lisa Gerrard, celliste Tina Guo, ‘Pirates’-fluitist Pedro Eustache, werden nummers van Zimmer vertolkt als ware het de eerste uitvoeringen ooit.
Het ruim drie uur durende spektakel ving bombastisch aan met de ‘Suite’ uit ‘The Dark Night’ om over te gaan naar ‘King Arthur’. Het mooie van ‘The World of Hans Zimmer’ was wellicht dat men beelden van de films de muziek liet begeleiden, waarbij je zin kreeg een film te bezien die je verder slechts van naam kende. En toch, de achtergrondbeelden waren ook grootste afleiding. Positief maar ook in negatieve zin, aangezien de op beeld overgezette live beelden een fractie van een seconde later werden vertoond, en het hele schouwspel soms op een foute nasynchronisatie liet lijken. Jammer, want het zal zeker niet aan het orkest en de solisten hebben gelegen, die zich vol overgave op het werk van Zimmer stortten.
Maestro Gavin Greenaway had de taak het geheel in goede banen te leiden. Greenaway voldeed, maar niet meer dan dat. Muzikaal gezien klopte het volkomen, maar meer dan de juiste maat aangeven leek de dirigent niet te doen. Juist bij de goede vriend van Zimmer mistte de passie. Passie die bijvoorbeeld wel goed te voelen was bij Eustache, die meer aparte fluiten bij had dan Jan Akkerman gitaren op tournee meevoert. Een ware publiekslieveling, net als toetseniste Eliane Correa en percussioniste Aleksandra Šuklar. Die laatste maakte veel indruk met haar perfect getimede spel op de buisklokken, die door zijn herdere toon strak getimed dient te zijn, en was. Maar last but not least was de grote ster van de avond Dead Can Dance zangeres en hoge sopraan Lisa Gerrard, die de vertolkingen van de stukken uit onder anderen ‘Gladiator’ naar grote hoogtes deed stijgen.
The World of Hans Zimmer werd tussen de stukken in onderbroken door Zimmer zelf, die via vooraf opgenomen video’s de stukken verklaarde en aan elkaar praatte. Al dan niet vergezeld door een muzikale vriend. Soms humoristisch, soms serieus, maar altijd informatief en toevoegend. Het was het volmaakte plaatje van The World of Hans Zimmer. Een wereld die via de films geschapen werd en Ziggo Dome maandag naar een andere wereld bracht.
