The Calicos waren de volgende act in de ondertussen gerenommeerde Transformers reeks van de Muziekgieterij in Maastricht. Vrijwel elke maandagavond staat een band geprogrammeerd die sterk in opkomst is, een steeds groter publiek krijgt en zeker ook een steeds groter publiek verdient. Niet zelden zijn dit Belgische bands. Ze zijn in eigen land al wat groter en krijgen in de Muziekgieterij een podium om ook in Nederland voor het voetlicht te treden. Gezien de ligging van Maastricht betekent dit ook een uitgelezen kans voor het Belgische publiek om hun landgenoten nog eens te zien in een intiemere setting dan in hun eigen land. De optredens zijn meestal goed bezocht en zorgen voor een fijne, intieme sfeer in de kleine zaal van de bijna hernieuwde muziektempel.
Zo ook bij het optreden van The Calicos, een zestal afkomstig uit Antwerpen. En net als bij enkele andere Transformer acts zijn ze opgekomen vanuit dé broedplaats voor nieuwe Belgische bands, Humo’s Rock Rally. Ze waren zelfs de grote winnaars van de editie van 2018 en lieten daarbij de post-punkers van Lagüna achter zich, die ook al eerder in Maastricht stonden. En ze zijn de opvolgers van Whispering Sons, die de Rally in 2017 wonnen en een paar weken geleden de Muziekgieterij uitverkochten en geheel plat speelden.
Nu was het dus de beurt aan The Calicos om Maastricht plat te spelen. Ze deden dat in een gedegen stijl die is te omschrijven als indie-rock met grote Americana invloeden. Deze hebben ze tot in perfectie ontwikkeld in de tijd dat ze de begeleidingsband waren van de Amerikaanse Belg Matt Watts. In 2017 zijn The Calicos hun eigen weg gegaan en hebben veel opgetreden op festivals en in het Belgische clubcircuit. Dit jaar hebben ze ook Nederlandse podia aangedaan, waarbij nu dus Maastricht aan de beurt was.
De Amerikaanse invloed was sterk te horen aan de songstructuur en de instrumenten, zoals het gebruik van pedal-steelgitaar. Daarbij zong voorman Quinten Vermaelen met een tongval die hem nauwelijks onderscheidt van een bewoner van de Midwest. Maar het was toch vooral de sfeer die de band opriep die je beelden gaf van een lange autorit door de prairies, terwijl de wind door je haren waait, in een Cadillac met open dak. De muziek was eigenlijk nauwelijks vernieuwend te noemen, maar de uitvoering was zo degelijk, het vakmanschap zo groot en het samenspel zo hecht en natuurlijk, dat het concert een verademing was om te ervaren. Een folky Route 66 in Maastricht, vooral als Aäron Koch zich mocht uitleven op zijn steelgitaar.
The Calicos heeft tot nu toe vier singles uitgebracht. Een volwaardig album laat nog op zich wachten. Zij wil hier haar tijd voor nemen en zeker niet overhaasten. Misschien is dat ook om een andere reden een verstandig besluit. Zo krijgt de band, die al staat als een huis, meer tijd om zich vanuit dat huis een eigen sound aan te meten. En daarbij mogen ze zich ook wat vaker buiten hun veilige huis en voortuin begeven, want soms was het nog net iets te veilig.
De set in de Muziegierij begon met ‘Follow you down’, dat meteen de toon zette voor de rest van de avond: sfeervol, met passie gebracht, de kenmerkende steelgitaar, de warme stem van Quinten Vermaelen. Zes ras muzikanten op een podium, die je soms lieten denken aan the Veils, soms aan War on drugs. En net als in de meeste nummers naar het einde toe ruimte latend voor een instrumentale climax, waarbij bleek hoe goed alles op elkaar was ingespeeld: gitaren, drum, synths, drum, bas.
Het volgende ‘Day by day’ bood dan weer alle ruimte voor de prachtige stem van Quinten. Hij kon alles aan, laag, hoog, zacht, hard. En hij wist vele emoties op te roepen: kwetsbaarheid, woede, verdriet, vaak met een kenmerkende snik in zijn stem. En toch, dit was een nummer waar het net even iets verder mocht gaan, iets spannender, iets meer buiten de lijntjes.
Is dit kritiek? Nee, want de nummers klonken geweldig, maar het is misschien wel een tip voor de toekomst, om zich te onderscheiden in het al zo diverse indie landschap. De single ‘Driftwood’ werd met verve gespeeld. Ogen dicht en je zag de bijbehorende cowboyhoeden en laarzen. ‘Desire’ kende een heel mooie opbouw, van lazy naar intens. Met daarbij, zoals vaker in hun nummers, een krachtige meerstemmige zang.
Het volgende ‘Novo’ liet horen dat The Calicos ook een ander geluid kunnen laten horen. Een rocknummer, uptempo met stevige bas en drums. Met op driekwart een verrassende, psychedelische keyboard solo, zo geplukt uit de jaren’70. Gedurende de set kwam de band steeds beter los, werd meer bewogen op het kleine podium en was er ook meer interactie met het publiek. Dat werd gewaardeerd. De laatste drie nummers waren dan logische hoogtepunten.
‘Cruel’ was de eerste van de drie. Na een onheilspellende intro namen gitaren de sfeer over, eerst nog galmend, breed uitwaaierend en sereen, maar vervolgens steeds luider en dreigender. Een diepe, zware bas, met hier overheen de intens klagende stem van Quinten, werkend naar een climax. Prachtig. Zoals verwacht, werd de set afgesloten met ‘Our House’, de eerste, en ijzersterke single. Klaar om op elk radiostation gedraaid te worden. De live versie was echter nog beter door het soleren van de muzikanten die zich nog één keer mochten laten gaan, deze avond. En dat deden ze met overgave.
Waarschijnlijk had iedereen in het publiek verwacht dat dit meteen het slot was van een mooie concertavond. Maar al snel kwam Quiten weer het podium op, alleen. Schuchter vragend of het publiek nog zin had in een nummer. Ja hoor.
En wat voor een nummer…. Alleen, slechts begeleid door een elektrische gitaar bracht hij ‘Under the water’. Een achtbaan van emoties, uitmondend in een hoogtepunt met klaaglijke, intense, emotionele zang en een huilende, woedende gitaar. “The end of our days’….”, “Let me take you back to the start…” Het publiek met kippenvel achterlatend.
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
