De heren van Tangarine, Sander en Arnout, wonen inmiddels 2 jaar in Zwolle en hadden een thuiswedstrijd in Hedon Zwolle.
Kennelijk zijn ze nog niet geheel ingeburgerd in Zwolle want de belangstelling voor deze muzikale heren viel behoorlijk tegen. Een amper halfvolle grote zaal is niet wat een band van hun status verdient. Het was pas het tweede concert in Zwolle dit jaar waar men eerder een akoestisch optreden deed in de Statenzaal in januari.
De korte tour van 6 optredens boven de rivieren genaamd ‘Glimpse of tomorrow’, vernoemd naar hun laatste wapenfeit, een EP met 4 tracks die nog zijn overgebleven uit de opnames van ‘There and back’ uit 2016.
Een mooie gelegenheid om weer eens uit te pakken in een prima bandbezetting.
Het tweede nummer van de avond ‘When I look in your eyes’ van de nieuwe EP was een schot in de roos en gaf al aan dat de nieuwe plaat niet uit kliekjes bestaat, maar bewust is achtergehouden om later uit te brengen. Een nummer met heerlijke pedal steel-accenten (Rolf Verbaant) en fraaie volle vocalen. Deze start werd fraai vervolgd door ‘The book that can’t be read’ en het mooie ‘Where did my happiness go’.
De verrassing van de avond was het gastoptreden van Tim Knol en het voorprogramma Awkward I waarbij de heren gezamenlijk met Sander en Arnout een buitengewoon fraaie uitvoering ten gehore bracht van ‘I shall be released’ van Bob Dylan. Het was een drieluik samen met ‘Home in your arms’ en ‘Motion of light’ waarbij de vocalen de boventoon voerden met lichte akoestische gitaaraccenten. Deze nummers gaven aan dat de heren met minimale middelen een maximaal resultaat kunnen neerzetten.
Na dit drieluik was het afgelopen met de relatief rustige setting en werd de show een stuk steviger.
In het nummer ‘New York City’ wist de band een optimale combinatie te vinden tussen stevig en toch overheersende vocalen. Op de een of andere manier weten ze in dit nummer het beste uit elkaars vocalen te halen waarbij het oh zo vertrouwd klinkt. Hoogtepunt van de show was het stevige nieuwe nummer ‘Lemonade skies’ die door het pianospel aan de Waterboys deed denken. Een heerlijke stevige sound waarbij Sander en Arnout wederom met hun stemmen de song extra kracht gaven. Het geluid was ook perfect geregeld, want nimmer klonken de vocalen zo zuiver en toch zo stevig. De geluidsinstallatie in Hedon is dan ook van bijzondere klasse en het was dan ook fijn dat ze in de grote zaal optraden.
Ook de toegift met ‘Move on John’, ‘Dylan’ en ‘My Friend’ geven aan dat Tangarine hun oude nummers een stevig tintje kan geven hetgeen een voorteken zou kunnen zijn voor hun volgende plaat waarbij Tim Knol wel eens een grote inbreng zou kunnen hebben. Op deze wijze blijft Tangarine zich goed ontwikkelen en blijven ze niet hangen in enkel mooi zingen, maar weten ze die kwaliteit ook in een stevige setting prima tot hun recht te laten komen.
foto’s: Rene Obdeijn