Sinds zijn optreden op Lowlands in 2011 is Seasick Steve een publieksfavoriet in Nederland. Bij ieder nieuw album dat hij sindsdien uitbrengt koppelt hij bijna traditiegetrouw een clubtour door ons land, zo ook dit jaar. Afgelopen voorjaar bracht hij het album ‘Sonic Soul Surfer’ uit en deed hij afgelopen week wederom een clubtour. Al waren de reacties op het optreden in Paradiso gemengd. Hij zou iets te veel hebben gedronken en van zijn ergernis van pratend publiek bijna een act hebben gemaakt. Het was dus even afwachten wat we een dag later in TivoliVredenburg van hem zouden moeten verwachten, ook al heeft hij meerdere keren laten blijken dat Utrecht een speciale stad voor hem is om op te treden.
Seasick Steve heeft ook regelmatig interessante support acts voor zijn optredens. Zo mocht vier jaar geleden Qeaux Qeaux Joans zijn voorprogramma doen voordat ze überhaupt een album had uitgebracht, en nam hij afgelopen voorjaar tijdens een tour in Engeland de Nederlandse band My Baby onder zijn hoede. Bij de huidige tour is het de Belgische band The Black Box Revelation die voor hem mocht openen. Deze avond bleken ze perfect te zijn als opwarmer. Hun rauwe garagerock past perfect bij de bluesrock van Steve. Zanger Jan Paternoster is een man van weinig woorden, maar meldde wel dat dit publiek het beste was waarvoor ze tijdens deze tour hebben mogen spelen. Echter bleek dat hij dat de avond ervoor in Paradiso ook al had gezegd. Maar we waarderen het sympathieke gebaar mede doordat ze hun taak als voorprogramma uitstekend wisten te vervullen.
Rond 21:15 kwam Seasick Steve op met een halfvolle fles rode wijn in zijn hand. Maar wel met een grote grijns op zijn gezicht. Vervolgens nam hij plaats op zijn stoel en begon met ‘Cheap’. Halverwege kwam zijn vaste drummer Dan Magnusson gehuld in een t-shirt van My Baby. Beiden heren hadden er duidelijk zin in. De wijn ging er bij Steve dan weliswaar in als water, maar geen spoor van irritatie. Wel pretoogjes bij het eerste wat hij tegen het publiek zei over de mooie meisjes in Nederland, iets dat hij op een grappige manier weet te brengen. ‘Bring It On’ sprak vervolgens voor zich. Even nam hij het publiek in de maling door zogenaamd vergeetachtig zich af te vragen of hij eerder in deze zaal in Nijmegen heeft gespeeld. Maar de vorige twee keer dat hij in Utrecht optrad wist hij zich juist nog maar al te goed te kunnen herinneren. Vooral het optreden in het oude Tivoli aan de Oudegracht in 2011 kon hij zich nog zeer helder voor de geest halen.
Wie Seasick Steve vaker heeft gezien weet dat hij één kunstje steeds herhaalt. Namelijk een jong meisje op het podium halen en speciaal voor haar ‘Walkin’ Man’ zingen. Wat deze avond ook weer het geval was. Toch bleek deze avond dat hij niet alles meer op de automatische piloot doet en zijn show heeft vernieuwd met andere anekdotes die hij tussendoor vertelt dan tot twee jaar geleden. Zo vertelde hij ter introductie van ‘Barracuda ’68’ een hilarische anekdote over wat hij in 1968 met zo’n auto heeft meegemaakt. Net als een anekdote die bij de toegift vertelde voordat hij de John Hartford cover ‘Gentle On My Mind’ inzette hing het publiek aan zijn lippen. En dat wierp zijn vruchten af. Steve genoot zichtbaar van het publiek dat ook meezong met ‘It’s A Long Long Way’.
Slechts één keer riep Steve naar twee pratende mensen in het publiek: ‘You two shut the fuck up or I come to you’. En slechts één keer, uitgerekend bij het laatste nummer ‘Thunderbird’, ging het jammen op het podium net iets te lang door. Maar wie deze avond in TivoliVredenburg was zal zich afvragen of het de avond ervoor echt zo tegenviel in Paradiso. Misschien was het maar net hoe zijn pet die avond stond? Deze avond in Utrecht stond die in ieder geval de goede kant op.
Foto’s (c) Tom Moerenhout