Rare jongens die weergoden, door de weeks laten ze door de hitte de mussen van het dak vallen en in de weekenden valt de regen met bakken uit de lucht. Het is al het tweede weekend op rij dat een festival verregend. Een open air festival bezoeken begint langzaam op ramptoerisme te lijken. Ook de 32e editie van Conincx Pop, dat op 5 juli aan de oever van de Maas in Elsloo plaats vond, had onder het weer te lijden. En niet alleen dat! Jaren lang hebben ze de vaste datum van het eerste weekend in juli geclaimd en dat betekende dat men dit jaar ook nog eens met het WK voetbal moest concurreren. Jammer want men had dit jaar een bijzonder sterk affiche.
Tubelight is een Belgische band die de twijfelachtige eer gekregen heeft om Conincx Pop 2014 te openen en zoals gebruikelijk op festivals lopen er op dat moment meer mensen van de organisatie en fotografen op het terrein rond als publiek. De band met frontman Lee Swinnen heeft in hun thuisland reeds furore gemaakt en hoopt nu ook in ons land vaste voet aan de grond te zetten. Zij openen met ‘Visions’ en dat is het begin van een stevige show met lekker overstuurd gitaarwerk. Daarmee wordt weer eens bewezen dat rauw ook lekker kan zijn. Terwijl de wei toch langzaam vol begint te stromen trekken goed in het gehoor liggende nummers als ‘In Y ‘r Eyes’, ‘Going Trough Hell’ en het prachtige ‘Suzy’s Suicide’ voorbij. Met ‘Space Jam’ beëindigen ze een prima optreden dat gezien het enthousiasme van andere organisatoren nog wel enkele vervolgen in Nederland zal krijgen. Mission completed!< Het Nederlandse Pendejo (spreek uit als Pendègo, wat in een bepaald Spaans dialect zoiets als schaamhaar betekent) schaamt zich er niet voor om Spaanstalige rock met 'los ballos' over het terrein uit te storten. Je verstaat er geen reet van (om nog maar eens een lichaamsdeel waar geen zon komt te gebruiken), maar dat boeit ook niet. De band, bestaande uit inwoners uit Amsterdam, Eindhoven en Roermond, heeft leden met Latijns Amerikaanse roots en waarom zou je dat dan niet in je songs gebruiken. Zij openen met 'Dos', afkomstig van hun in april uitgebrachte 2e cd 'Atacames'. Opvallend aan de ruige show is de toevoeging van een trompet die de zanger niet alleen af en toe voor een solootje gebruikt, maar vooral voor het vervormen van zijn stem. Heel apart. Het tempo verslapt geen moment en de band eindigt hun set met 'Camaron' en 'La Chica Del Super', ook alweer afkomstig van bovengenoemde CD. Uit een heel ander vaatje tapt The Hypnotic Eye. Het is de band met de langste setlist omdat de meeste liedjes niet langer dan 3 minuten duren en,.... met de meeste fotografen voor het podium. De jonge Engelse band, met als stralend middelpunt zangeres Annie Bea, verbaasde zich er over dat ze in de Nederlandse pers telkens als een 60er jaren band weggezet werden. Tja, is ook vreemd, maar misschien komt dat doordat de muziek zo klinkt (op de setlist o.a. een cover van Los Saicos- Demolicion, 1965) of omdat de bassist op een Paul McCartney replica bas speelt en de gitarist in een alleraardigst hemd uit de flowerpowertijd rond rent met bijpassend kapsel. Misschien ook wel omdat zangeres Annie Bea op het podium dezelfde uitstraling heeft als Debby Harry in haar gloriedagen. Wat maakt het ook uit, de band geeft een prima show weg en weten geluiden uit de 60/70er jaren op een prettige manier te verwerken met hedendaagse invloeden, of is het anders om? Hoe dat klinkt hoor je vooral op hun single 'Strange Live'. Zij beëindigen hun bijdrage aan Conincx Pop met het lekkere 'Fly on the Wall', bij uitzondering een liedje van 5 minuten. Holy Moly!, wat een band is het Schotse Holy Mountain. Waren Tubelight en vooral Pendejo al niet vies van het hardere werk, Holy Mountain gooit er nog een bergje boven op. De donkere wolken die inmiddels boven het terrein hangen kunnen de decibellen die het trio uit Glasgow produceert niet aan en scheuren open waardoor de eerste plensbui op het publiek neerstort. Gelukkig worden bij Conincx Pop paraplu's toegelaten. Het geluid van dit power trio is rauw, vettig, gruizig en ruig, waarbij opvalt dat de nummers maar weinig tekst bevatten. Invloeden van Black Sabbath zijn duidelijk hoorbaar en de liefhebbers van het harde werk komen vandaag flink aan hun trekken. Ook hier weer veel nieuw werk, bijna alle bands hebben net een nieuwe CD uit en nummers als 'LV 42666', 'Luft Wizzard', 'Ancient Astronauts' en 'Hollow Hill' gaan er in als koek. Conincx Pop staat bekend om zijn brede programmering vol verrassingen, met ervaren bands, maar ook bands die men een grote toekomst toe dicht (en nu nog voor een gratis festival betaalbaar zijn). Uit ons eigen land komt My Baby en zij werden door velen als dé verrassing gezien.Met de beschrijving van hun muziek verrijken zij onze taal met een nieuw Scrable-woord. "Delta trance Louisiana dub indie rock" is goed voor een hoog aantal punten en dat zelfde geld voor hun optreden. De band rond zangeres Cato van Dijck weet meteen de aandacht te trekken en die verslapt tot het einde geen moment. In het begin maakt vooral Daniel Johnston indruk met het bespelen van zijn Diddely Bo, dat is een stuk balk (1,95 pm bij de bouwmarkt) met een snaar, waar hij de vreemdste geluiden uit tovert. Daarna is het toch vooral de betoverende stem van Cato die menigeen kippenvel bezorgd en het zonnetje breekt zelfs even door. Zij lijkt met haar zang vaak in een soort trance te verkeren. De met blues invloeden doorspekte songs worden door haar broer en drummer Joost van een hedendaagse beat voorzien en dat slaat duidelijk aan bij het publiek. Hoogtepunt is voor mij ' Take It As a Warning' een nummer dat ook als joetoepje op het net te vinden is. My Baby was zonder meer de band waarover het langste nagepraat werd. Met Gallon Drunk staat er niet zo maar een Engelse band op het podium, maar een die al heel wat jaren meedraait. Frontman James Johnston speelde ooit bij Nick Cave and the Bad Seeds en in deze richting moet je ook hun muziek zoeken. Hun optreden op Conincx Pop is onderdeel van hun promotie tour voor hun 8e cd 'The Soul of the Hour', waarvan naast de titeltrack o.a. 'The Exit Sign', 'Hanging On' en 'The Speed Of Fear' gespeeld worden. Johnston, die de naam heeft regelmatig zijn bandleden er uit te wippen, iets wat ik bij deze samenstelling niet zou doen, gedraagt zich als de ster van de show en rent als een dolle over het podium, waarbij hij blijkbaar geen keuze uit de drie microfoons kan maken. ADHD in optima forma, waarbij hij alleen tijdens zijn mondharmonica-spel even tot rust komt. Ook muzikaal zit de show erg goed in elkaar! Tot de smaakmakers van dit jaar behoren zeker JC Brooks and the Uptown Sound. Met deze Amerikaanse Soulband lijkt de soul een her-geboorte door te maken. Een aantrekkelijke mix van soul, funk en......punk!? (jawel) zorgt voor een dynamisch optreden waarbij JC zich als een meesterlijke entertainer ontpopt. Dat is een makkie voor de man met de vrij hoge stem, want zijn acteurs opleiding komt daarbij goed van pas. Ondanks de druilerige regen, het is weer zo ver, weet hij met zijn super groovende band het overgebleven publiek op te hitsen en te verleiden tot een potje dancing in the rain. Hoewel ze al 3 CD's uit hebben, zijn ze bij ons nog vrij onbekend, maar hun versie van 'No Diggity' wordt vol op meegezongen. Hun setlist bestaat vnl. uit nummers van hun laatste cd 'Howl', zoals 'Baltimore (is the new Brooklin)' en 'Want More'. Dat wil het publiek ook, maar dat zit er helaas door het strakke schema niet in. Hallo Venray (uit Den Haag) is de meest gelouterde band van het festival en misschien ook wel de meest onderschatte band van Nederland. Ze zijn misschien een beetje in de vergetelheid geraakt maar slaan hard terug met hun nieuwe cd 'Show'. Het is voor mij de eerste keer dat ik ze live meemaak en er dienen zich tijdens hun optreden veel 'Och já!' momenten aan bij de oudere songs die uit je geheugen gewist lijken te zijn, maar gaandeweg mooie herinneringen op roepen. Henk Koorn, Peter Konings en Henk Jonkers werken zich in het zweet met ouder en nieuw werk en zijn al bijna net zo nat als de diehards die de regen (die nu behoorlijk neer klettert) trotseren om maar niks van dit voortreffelijke optreden te hoeven missen. Het is sneu voor hen dat het grootste deel van het publiek thuis naar een grasmat zitten te kijken, de Hagenezen hadden absoluut meer verdiend! Ook het concert van het Engelse Dub Pistols, die als afsluiter dienst doen, valt gedeeltelijk in het water, maar de lekkere mix van ska, dub en triphop brengt toch bij de overgebleven aanwezigen een enthousiast gevoel naar boven. Barry Ashworth en zijn mannen laten met hun aanstekelige enthousiasme de natte narigheid vergeten en het weer klaart zo waar op. Het is dansen troef voor het podium en de band die in 2011 in Engeland uitgeroepen werd tot beste live act maakt deze reputatie meer dan waar. Een prima afsluiter! Met de Dub Pistols komt ook een einde aan een, muzikaal en organisatorisch gezien, zeer geslaagde 32e editie van Conincx Pop. Jammer van het weer en het WK, dat veel bezoekers gekost heeft, maar zij die er tot het laatst bij waren weten ook volgend jaar in het eerste weekend van juli weer de weg naar Elsloo te vinden. [gallery columns="4" link="file" ids="143067,143069,143068,143020,143021,143023,143022,143024,143025,143026,143027,143028,143029,143030,143031,143032,143033,143034,143035,143036,143037,143038,143039,143040,143041,143042,143043,143044,143045,143046,143047,143048,143049,143050,143051,143052,143053,143054,143055,143056,143057,143058,143059,143060,143061,143062,143063,143064,143065,143066"]
