23 jaar geleden werd de muzikale wereld aangenaam verrast door een (toen nog) jonge Brit, die met zijn ‘There’s nothing like this’ een relatief nieuw genre de wereld in blies. ‘Neo Soul’, een mix van soul en R&B, waar later onder anderen namen als D’Angelo, Erykah Badu en Lauryn Hill, maar ook bijvoorbeeld Prince, Tony! Toni! Toné!, Terrence Trent D’Arby, Macy Gray, Angie Stone, Jill Scott en John Legend wereldfaam mee bereikten. In de volgende 23 jaar werd de jonge Brit links en rechts voorbij gestreefd door vele talenten, maar toch gaf de zanger niet op. Nu, 22 jaar en enkele albums later, wordt hij stiekem toch gezien als de Godfather of the Neo-Soul. Als je het ons vraagt niet onterecht, zo laat Omar ook weer horen op zijn laatste juweeltje: ‘The Man’.
Op ‘The Man’ laat Omar Ley-Fook duidelijk horen in die jaren nog zeker niets verleerd is. Omar is dan ook een grote inspiratiebron voor vele Engelse Neo-Soul artiesten. En dat, terwijl we in ons koude kikkerlandje helaas veel te weinig horen van deze muziekgigant. Ok, eerlijk is eerlijk, de laatste cd komt alweer uit 2007, maar 2 jaar geleden trad de man nog op op het helaas ter ziele gegane ‘The Hague Jazz’. Een optreden trouwens waar de meeste bezoekers ook voorbij liepen, want qua naam is hij gewoon in Nederland te onbekend. Onterecht!
Omar experimenteert wat af op ‘The Man’, pakt bijvoorbeeld op ‘High Heels’ een overduidelijke offbeat in handen, iets wat hij op ‘I love being with you’ nog eens dunnetjes over doet. Dat geëxperimenteer kan hij met gemak aan, hoewel een goed verstaander de voorzichtige line-up opmerkt, waardoor de Brit zich op zijn gemak voelt. Zo heeft Omar de juiste artiesten uit zijn grote bestand met vrienden gepakt om de tracks op de juiste manier op te vullen. Zo bevat de remake van zijn grote hit ‘There’s nothing like this’ een bijdrage van wellicht een van de meest ondergewaardeerde bassisten, Pino Palladino (met welke grote naam speelde hij niet al eerder?), roept Omar (niet voor de eerste maal) de hulp in van Stuart Zender (Jamiroquai), neemt hij een heerlijke ‘Treat you’ op met Caron Wheeler (Soul II Soul) en maakt hij op diverse nummers weer gebruik van de oude vertrouwde Scratch Professor, met wie Omar een jarenlange samenwerking onderhoudt.
Titeltrack ‘The Man’ en de remeake van de oude klassieker hebben een grote potentie om op high-rotation te eindigen bij de diverse jazz/soul-zenders, maar ook het al eerder genoemde experimentele ‘High Heels’ maakt een grote kans, niet in de laatste plaats door de medewerking van het Duitse Hidden Jazz Quartett, en zeker de uitstekende saxofoonsolo van Stephan Abel. Het zijn echter de uitschieters die genoemd worden, want ook de rest van het album valt weinig op aan te merken. Alleen de cover, die doet te mysterieus aan voor zo’n heerlijk album. Want heerlijk, dat is het zeker! (9/10) (Freestyle Records/Roughtrade)
