Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Brahmashiras – Trinitite
Met ‘Trinitite’ levert Brahmashiras een intens album af dat diep geworteld is in de hedendaagse metal. Het opent met ‘Wax Cities Ruby Towers’, een nummer dat meteen de toon zet met een mix van agressieve gitaren, razendsnelle drumpatronen en schreeuwende vocalen. Gedurende het album wisselen tracks elkaar af in tempo en dynamiek, waardoor de luisteraar continu wordt betrokken. Het contrast tussen snellere, harde passages en tragere, dreigende stukken, zoals in ‘Ashes of Tomorrow’, geeft het geheel een gelaagde intensiteit. Ook de baslijnen krijgen voldoende ruimte en zorgen voor een solide fundering onder de chaotische melodieën. Het album bevat geen overbodige decoratie; alles lijkt zorgvuldig gekozen om de rauwe emotie over te brengen. De productie is strak en gecontroleerd, waardoor elk instrument helder doorklinkt zonder dat het klinisch aanvoelt. ‘Trinitite’ toont een band die durft te experimenteren binnen hun genre, waarbij zowel melodische als extreme elementen een plek krijgen. Het album voelt als een statement van ervaring en vaardigheid en de variatie in compositie houdt de aandacht van begin tot eind vast. Het is een album dat zich waarschijnlijk ook live volledig kan laten gelden, met een energie die op het podium nog krachtiger zal zijn. (Tobias Braun) (8/10) (Caligari Records)
Acaz – Epilog
Acaz’ ‘Epilog’ is een album dat uitnodigt tot aandachtig luisteren en reflectie. Vanaf de openingstrack ‘Last Light’ wordt een sfeer neergezet die zowel warm als ingetogen is, gedragen door zachte gitaarklanken en subtiele percussie. De zang is persoonlijk en wordt gebruikt als een extra instrument in plaats van een focuspunt, waardoor nummers zoals ‘Fading Embers’ en ‘Hushed Voices’ hun volle ruimte krijgen om te ademen. Het album bouwt rustig op en biedt een consistente ervaring, waarbij elke track zorgvuldig is geplaatst om een gevoel van een afgerond geheel te creëren. De productie benadrukt helderheid en detail, zonder dat het klinisch of overdreven gepolijst aanvoelt. Elk nummer voelt als een moment van rust, waarin stilte en geluid elkaar afwisselen om emotie en nuance over te brengen. Het gebruik van akoestische instrumenten versterkt het gevoel van intimiteit en maakt het album organisch en natuurlijk in klank. ‘Epilog’ is niet gericht op snelle beluistering, maar vraagt om herhaald luisteren om de subtiele lagen en texturen volledig te kunnen waarderen. Het resultaat is een coherent en persoonlijk muzikaal dagboek dat een stille, maar blijvende indruk achterlaat. (William Brown) (7/10) (No Return Records)
Nicki Minaj – Pink Friday 2: The Hiatus
Nicki Minaj sluit het ‘Pink Friday 2’ tijdperk af met ‘The Hiatus’, de definitieve deluxe editie die precies op de eerste verjaardag van het originele album verschijnt. Deze release komt na eerdere deluxe versies ‘Gag City Deluxe’ en ‘Gag City Pluto Edition’ en bevat opnieuw nieuw materiaal dat Minaj tijdens haar tournee al had aangekondigd. De titel ‘The Hiatus’ zorgt voor gemengde reacties bij fans, waarbij sommigen vrezen dat dit wijst op een aanstaande pauze in Minaj’s carrière, hoewel de rapster zelf heeft ontkend plannen te hebben om binnenkort te stoppen. Het nieuwe materiaal blijft trouw aan de formule die ‘Pink Friday 2’ zo succesvol maakte, met Minaj die haar karakteristieke snelle flows combineert met melodieuze hooks en persoonlijke teksten. De productie blijft gevarieerd, waarbij invloeden uit trap, pop en klassieke hiphop samenkomen. Minaj bewijst opnieuw waarom zij als één van de invloedrijkste vrouwelijke rappers van deze generatie wordt beschouwd, met haar unieke vermogen om zowel agressieve bars als emotionele momenten te leveren. Het project dient als een waardige afsluiting van een era die Minaj opnieuw aan de top van de hiphop heeft geplaatst, met de hoogste bruto-opbrengsten voor een vrouwelijke rapper in de geschiedenis. Voor fans is ‘The Hiatus’ een welkom cadeau dat de kloof overbrugt naar wat haar volgende artistieke hoofdstuk ook mag zijn. (William Brown) (7/10) (Republic Records)
SZA – SOS Deluxe: LANA
Twee jaar na het overweldigende succes van ‘SOS’ keert SZA terug met ‘LANA’, een deluxe editie die vijftien nieuwe tracks toevoegt aan het originele album. In tegenstelling tot veel deluxe releases voelt ‘LANA’ als een volledig eigen statement, met materiaal dat qua kwaliteit moeiteloos naast de originele ‘SOS’ tracks kan staan. De productie, grotendeels verzorgd door vaste medewerker Carter Lang, klinkt weelderiger en abstracter dan het origineel, waarbij de nadruk meer ligt op experimentele texturen dan op directe catchiness. Opener ‘No More Hiding’ zet meteen de toon met gespannen vocalen over ruimtelijke synthesizers en gitaarapeggio’s, waarin SZA haar maskers afgooit en volledig authentiek wil zijn. Het Kendrick Lamar featuring ’30 For 30′ trekt direct de aandacht, hoewel het niet hun sterkste samenwerking is, terwijl ‘Crybaby’ met een prachtig, liltend refrein en sopraan slot tot de hoogtepunten behoort. ‘BMF’ interpoleert de melodie van Antonio Carlos Jobim’s ‘Girl From Ipanema’ op speelse wijze, en ‘Kitchen’ toont SZA op haar meest intieme met een prachtige ballad. Het afsluitende ‘Saturn’, eerder dit jaar al uitgebracht, blijft een van de meest complete nummers met een tinkelende hook en klassieke melodieuze lijn. Hoewel sommige tracks duidelijk outtakes zijn die net niet het originele album haalden, slaagt SZA erin om het merendeel van dit materiaal met verse energie te tillen. De mix is soms inconsistent en SZA’s stem verdwijnt af en toe in de instrumentatie, maar dat doet weinig afbreuk aan wat in essentie een sterk vervolg is op een van de beste R&B albums van het decennium. (Elodie Renard) (8/10) (Top Dawg Entertainment)
Hugh Jackman & Kate Hudson – Song Sung Blue Soundtrack
De soundtrack van ‘Song Sung Blue’ reflecteert het verhaal van de film met een verzameling nummers die variëert van vrolijk tot contemplatief. De titelsong ‘Song Sung Blue’ opent het album met een warm, cinematisch gevoel, ondersteund door orkestrale accenten en zachte zanglijnen die de sfeer van de film direct vastleggen. Verdere tracks zoals ‘Midnight on the Strip’ en ‘Echoes Through Time’ bieden een mix van jazz‑achtige passages en poprijke hooks, wat het geheel een veelzijdig karakter geeft. De soundtrack blijft trouw aan de emoties van de film en biedt luisterplezier los van de plaat zelf, met momenten van ingetogen pianospel en ruimtelijke instrumentaties. De productie sluit goed aan op de visuele wereld van de film zonder overweldigend te worden, waardoor het een aangename luisterervaring vormt. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Back Lot Music)
