Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Martí Mitjavila – Playtime
De wieg van klarinettist Martí Mitjavila stond in Barcelona, maar de jonge musicus studeert, woont en werkt al een tijdje in Amsterdam, waar hij zich in en rond het conservatorium heeft omringd met een paar klasbakken in de jazz. Op dit ‘Playtime’ horen we naast Mitjavila ook Cas Jiskoot op contrabas, David Puime op drums en Ben van Gelder op altsaxofoon. De titel suggereert een frivole, speelse stijl en dat maakt het album zeker waar. Voor de liefhebbers van meer klassieke jazzmuziek is dit beslist een aanrader. Het valt direct op hoe natuurlijk en schijnbaar moeiteloos Mitjavila zich in de diverse dialogen mengt met fraaie improvisaties. En waar sommige jonge musici nog wel eens te veel aandacht hebben voor instrumentbeheersing en techniek waardoor het klinisch wordt, klinkt Mitjavila vooral vrij. Jiskoot en Puime leggen een solide basis neer, waarop het voor de solerende instrumenten heerlijk ‘fladderen’ is in rijke melodieën: knap hoe Mitjavila precies de juiste accenten meegeeft aan het ritmische fundament. Luister vooral naar ‘Played Twice’ en ‘Blues for Duane’, mede dankzij het spel van Van Gelder toch pareltjes op dit album. Klassieke jazz, maar uiterst toegankelijk. Het is zo’n album waar de jazzpuristen plezier aan zullen beleven, en het tegelijkertijd voor nieuwkomers een prima eerste kennismaking kan zijn met dit genre. Mitjavila slaagt erin om de jazztraditie respectvol voort te zetten, maar voegt ook voldoende nieuwe elementen toe. En dan vergeven we die gruwelijk slechte hoesfoto waar betreft compositie werkelijk niets aan deugt, iets dat gelukkig niet geldt voor de muziek. (Jeroen Mulder) (8/10) (Martí Mitjavila)
Pure Prairie League – Back On Track
Na bijna twee decennia afwezigheid keert de Amerikaanse country rock band Pure Prairie League terug met ‘Back On Track’, hun eerste studioalbum sinds 2005. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen pedal steel gitarist John David Call nog aanwezig, maar de nieuwe line-up met Scott Thompson op drums, Randy Harper op toetsen, Jeffrey Zona op gitaar en Jared Camic op bas weet toch de authentieke sound van weleer te vangen. Het album opent met het rusteloze ‘The Beginning’, waarin soepele harmonieën samensmelten met kenmerkende elektrische gitaren en pedal steel. Nummers als ‘Picture Perfect Life’ en ‘Skipping Stones’ tonen dat de band nog steeds meesterlijk kan schakelen tussen hoekige bluegrass passages en zuidelijke rockers. Producer Michael Reilly, zelf een voormalig bassist van de band, zorgt voor een warme maar moderne klank waarin de vierstemmige harmonieën prachtig tot hun recht komen. Hoewel sommige nummers zoals ‘Crazy World’ wat generiek aanvoelen, vinden tracks als ‘I’m the Lucky One’ en ‘A Love Like Yours’ precies de juiste balans tussen nostalgie en vernieuwing. Het Cajun-geïnspireerde ‘Six Feet Of Snow’ met zijn draaiende viool en accordeon vormt een vrolijk hoogtepunt, terwijl de titeltrack het album afsluit met een funky ritme dat zowel terugkijkt als vooruitblikt. (Anton Dupont) (7/10) (Pure Prairie League Records)
Imperatore – The Lionspirit
Dit betreft het derde album van de pas in 2022 opgerichte Australische metalband. Dat heet bepaald niet stil zitten. ‘The Lionspirit’ bevat elementen van heavy, power en progmetal met een scheut symfonie erdoorheen. Zeker in de arrangementen met symfonische elementen en riffs blinkt het album uit en klinkt het erg zeker en lekker. Helaas zijn de teksten behoorlijk generiek en is ook de zang beduidend minder overtuigend dan de instrumenten. Het meest weet hij te overtuigen in de Powerwolf-achtige operateske vocalen waar hij ook beduidend lager in zijn register zit. Daar zit zijn kracht, maar bevat slechts een klein deel van de vocals op ‘The Lionspirit’. Nu grommen leeuwen natuurlijk ook aardig laag, dus daar zit wellicht de vergelijking. In songs als ‘My Life’ is dat goed te vergelijken. Al moet ook gezegd dat het niet altijd even krachtig is, ‘Treachery’ is daar een voorbeeld van. Voor de rest klinkt het album instrumentaal erg sterk, maar het complete plaatje mist nog om ervoor te zorgen dat we nog heel lang over dit album zullen praten. (6/10) (Rockshots Records)
Angel Olsen – Cosmic Waves Volume 1
Angel Olsen neemt met ‘Cosmic Waves Volume 1’ een unieke positie in als curator en medewerker tegelijk. Dit compilatiealbum op haar nieuwe label somethingscosmic presenteert vijf opkomende artiesten die Olsen persoonlijk heeft uitgekozen, waarbij elk kunstenaar een eigen nummer bijdraagt en Olsen vervolgens een cover van hun werk opneemt. Het resultaat is een fascinerend muzikaal gesprek dat de veelzijdigheid van Olsen als artiest benadrukt. Het album opent met het theatrale ‘Glamorous’ van Poppy Jean Crawford, een towerende synth-architectuur die doet denken aan Siouxsie Sioux. Coffin Prick levert het roekeloos psychedelische ‘Blood’, Sarah Grace White brengt het hypnotiserende ‘Ride’, Maxim Ludwig draagt het minimale ‘Make Believe You Love Me’ bij en Camp Saint Helene sluit af met het grootse folk nummer ‘Wonder Now’. Op de tweede helft van het album neemt Olsen zelf de ruimte om deze nummers opnieuw vorm te geven, waarbij vooral haar versie van Sarah Grace White’s ‘Sinkhole’ opvalt als een dromerige slow-jazz folk compositie. Ook haar uitvoering van Camp Saint Helene’s ‘Farfisa Song’ met zijn brommende gitaren en strijkinstrumenten toont Olsens vermogen om elk nummer tot haar eigen te maken zonder de essentie van de oorspronkelijke songwriters te verliezen. Het album biedt een boeiende blik op waar Olsen artistiek naar toe beweegt en welke muzikale stromingen haar interesseren. (Elodie Renard) (7/10) (somethingscosmic)
Dua Lipa – Live From The Royal Albert Hall
De Britse popster Dua Lipa betreedt met ‘Live From The Royal Albert Hall’ nieuw artistiek terrein door haar hits te herimagineren met het 53-koppige Heritage Orchestra onder leiding van dirigent Ben Foster, aangevuld met een veertien personen tellend koor en haar zevenkoppige band. Opgenomen tijdens een eenmalig concert in oktober 2024 in de historische Londense zaal, presenteert dit livealbum de volledige uitvoering van haar album ‘Radical Optimism’, gevolgd door een selectie van haar grootste successen. De orkestrale arrangementen tillen nummers als ‘Houdini’ en ‘Training Season’ naar een cinematische grandeur met bijna Bond-thema achtige dramatiek, terwijl tracks als ‘Falling Forever’ de luisteraar meenemen naar het hoogtepunt van het disco-tijdperk met strijkers die de ruggengraat vormen voor vocale harmonieën. Lipa’s stemkracht is indrukwekkend scherp, waarbij haar diepere tonen naadloos versmelten met de toegevoegde instrumentatie. Het hoogtepunt vormt ongetwijfeld het optreden van Elton John voor hun gezamenlijke hit ‘Cold Heart’, een ontroerend moment dat extra betekenis krijgt gezien Johns recente gezondheidsproblemen. De productiekwaliteit is voortreffelijk, waarbij de massale sound van het orkest perfect gebalanceerd is met Lipa’s vocals en de bijdragen van haar band. Minder bekende tracks als ‘Maria’ en ‘Watcha Doing’ komen bijzonder goed tot hun recht in deze arrangementen, waarbij funkier soul klanken samensmelten met verfijnde strijkers. Het album toont Lipa niet alleen als popster maar als een serieus artiest die bereid is risico’s te nemen met haar materiaal, en dient als overtuigend bewijs dat popmuziek zich uitstekend leent voor grootse symfonische uitvoeringen. (William Brown) (8/10) (Warner Records)
