Hij mag dan misschien wel de meest invloedrijkste songwriter ooit zijn, maar al bijna 30 jaar staan de concerten van Bob Dylan niet bekend om gelauwerde shows met grote hits. Het feit dat hij een krakerige stem heeft en zelden tot nooit iets zegt tussen de nummers door, helpt daar ook niet bepaald bij mij. Anderzijds past dit bij de eigenzinnige carrière die Dylan al ruim 60 jaar volgt. Altijd ging hij zijn eigen gang en deerde het hem totaal niet wat hoe grote publiek erover dacht. Zo ook niet tijdens zijn huidige tournee die nog altijd grotendeels in teken staat van zijn inmiddels vijf jaar oude laatste album ‘Rough And Rowdy Ways’. De tournee waarmee hij deze avond als eerste van twee avonden in de AFAS Live speelt. Drie jaar geleden speelde hij er ook met een tour voor hetzelfde album. Maar op zijn 84ste hoeft Bob niet meer specifiek een nieuw album op zak te hebben ter promotie voor een nieuwe tournee.
De laatste jaren kiest Dylan ervoor om geen smartphones toe te staan bij zijn concerten. Ook deze avond werden bezoekers verzocht om hun telefoon in een afgesloten verzegeld zakje te doen. Alleen hebben mensen tegenwoordig hun tickets en stoelnummers op hun smartphone. Het zorgde ervoor dat bij aanvang mensen nog steeds aan het zoeken waren naar hun plek. Helaas heeft het een tegenovergestelde werking dat dit juist de concentratie niet ten goede kwam.
Maar uiteraard beoordeel ondergetekende alleen een concert op het muzikale aspect, en zag hem één keer eerder, in 2013 in dezelfde zaal. Toen was net het album ‘Tempest’ een jaar uit. In de tussentijd bracht Dylan drie minder interessante coveralbums uit met jazzstandards uit het Great American Songbook, maar ook zijn laatste album ‘Rough & Rowdy Ways’. Dat laatste album paste in de lijn van zijn latere sterke werk sinds ‘Time Out Of Mind’. Maar toch lijkt het American Songbook repertoire goed te zijn geweest voor zijn stem. Want in tegenstelling tot 12 jaar geleden, waarbij hij bij zijn concerten meer leek te mompelen, bleek hij deze avond helder verstaanbaar te zijn. Sterker nog; opener ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ (in Nederland waarschijnlijk bekender in de reggaecover van Robert Palmer en UB40 die er in 1990 een hit mee scoorden) klonken hij en zijn band zelfs swingend. In eerste instante zat Dylan met zijn rug naar het publiek toe met gitaar, en vervolgens richting zijn piano te draaien. Het oorspronkelijk akoestische ‘It Ain’t Me, Babe’ kreeg zelfs een jaren ‘70 rock achtige benadering. Het recente ‘I Contain Multitudes’ wat daarop volgde klonk dan helaas weer minder laidback dan op het album, terwijl daarin zijn oudere stem juist zo goed uit de verf komt.
Op het lange epos ‘Murder Most Foul’ na werd ‘Rough And Rowdy Ways’ bijna volledig gespeeld. Het past bij zijn eigenzinnigheid om klassiekers (noem ze maar op; ‘Knocking On Heaven’s Door’, ‘Hurricane’, Blowin’ In The Wind’, etc.) links te laten liggen. Toch kwam de Dylan uit de jaren ‘60 heel even om de hoek kijken in een ander lang epos: het inmiddels 60 jaar oude ‘Desolation Row’. Het kreeg een meer blues achtige benadering, maar een gejuig door herkenning klonk in de zaal toen hij aan het einde van het nummer zijn mondharmonica tevoorschijn haalde. Ook de bescheiden hit ‘Watching The River Flow’ werd in een bluedachtige versie met herkenning onthaald. Evenals de afsluiter; de gospel ‘Every Grain Of Sand’. Toentertijd in Dylan’s Christelijke periode verguisd door fans van het eerste uur, maar 45 jaar later onthaald alsof het één van zijn grote hits is geweest.
Veel vooroordelen zijn niet weg te nemen. Als je voor een avondje hits naar Bob Dylan wilt, kun je beter thuisblijven. Een begroeting, bedankje of toegift hoef je ook niet te verwachten. Toch is een concert van Bob Dylan muzikaal gezien niet zo slechts als dat vaak wordt beweerd. Hij heeft een goed op elkaar ingespeelde band, en op zijn 84ste lijkt zijn stem zowaar meer helder te zijn dan pakweg 10 jaar geleden. Dan is die ruim 100 euro om nog één keer de meest invloedrijke singer-songwriter te kunnen zien het toch wel waard om neer te leggen.