Donderdagavond stond poppodium 013 in Tilburg in het teken van een bijzonder jubileum. Level 42, de Britse jazz-funk formatie die in 1979 op het Isle of Wight werd opgericht, bracht een eerbetoon aan veertig jaar ‘World Machine’, het album dat hun internationale doorbraak markeerde. Bassist en zanger Mark King leidde zijn zevenkoppige band door een avond vol herkenbare hits en funky grooves, al verliep niet alles even vlekkeloos.
De avond begon stroef. In het openingsnummer kwam King nauwelijks aan zingen toe. Hij sprak zijn tekst, waardoor de vocale lijn grotendeels verloren ging. Ook in de daaropvolgende nummers bleef hij vocaal achter de muziek aanhollen, alsof hij zijn stem nog moest warmlopen terwijl de show al volop draaide. En dat is raar, want de tournee is al weken aan de gang. Toch blijkt dat het avond aan avond zo startte, waardoor het bewust leek, of wellicht dat King gewoon zelf weet dat hij als een diesel moet beginnen. Medeoprichter Mike Lindup, vaste toetsenist en tweede stem van Level 42, had eveneens moeite zijn draai te vinden. Hij moest regelmatig zijn teksten inlopen, wat de uitvoering op momenten onzeker maakte. Gelukkig wist de band na enkele nummers zijn ritme te pakken en nam de kwaliteit van de performance zichtbaar toe.
‘World Machine’ verscheen op 18 oktober 1985 via Polydor Records als Level 42’s zesde studioalbum. Het betekende hun internationale doorbraak. Het album bereikte de derde plaats in de Britse albumlijsten en stond 72 weken genoteerd. In de Verenigde Staten piekte het op nummer 18 en bleef het 36 weken in de Billboard 200 staan. Met meer dan drie miljoen verkochte exemplaren wereldwijd kreeg het album dubbel platina in het Verenigd Koninkrijk. In Nederland haalde het album de 11e plek in de albumlijsten en bleef maar liefst 38 weken in de lijsten aanwezig. Een record tot dat moment voor de Britten, dat slechts door de opvolger ‘Running in the Family’ werd verbeterd.
Frontman Mark King nam tijdens het concert even de tijd om terug te blikken op de betekenis van het album. In 1985 besloot Level 42 een andere aanpak te kiezen. In plaats van materiaal uit te werken door te jammen, gingen bassist Mark King, toetsenist Mike Lindup, gitarist Boon Gould, drummer en tekstschrijver Phil Gould en studio-toetsenist Wally Badarou bewust zitten om songs te schrijven. Die keuze maakte van ‘World Machine’ de commerciële kwantumsprong waar ze naar op zoek waren.
De setlist bood een fraai overzicht van Level 42’s oeuvre. Het complete ‘World Machine’ album passeerde de revue, inclusief juweeltjes als ‘Physical Presence’, de titelsong waaraan de band in 1985 de naam ontleende voor hun eerste livealbum ‘A Physical Presence’. Ook ‘Coup d’État’, ‘I Sleep on My Heart’, ‘Lying Still’ en het groovende ‘It’s Not the Same for Us’ kwamen voorbij. De blazerssectie met trompetist Dan Carpenter, trombonist Nichol Thomson en saxofonist Sean Freeman speelde ook deze avond een prominente rol. Hun onderlinge chemie en interactie met de rest van de band is zichtbaar gegroeid.
Deze werden opgevolgd door klassiekers van andere albums. ‘Running in the Family’ uit 1987, Level 42’s zevende studioalbum, leverde vijf hitsingles op, waaronder ‘Lessons in Love’ dat nummer 1 bereikte in Duitsland, Zwitserland en Denemarken. Het titelnummer ‘Running in the Family’ en ‘The Sun Goes Down (Living It Up)’ uit het eerdere album ‘Standing in the Light’ uit 1983 maakten ook deel uit van het programma en werden woord voor woord meegezongen door het publiek, waaronder ook veel fans uit Duitsland, België en Engeland zelf.
Het absolute hoogtepunt van de avond was zonder twijfel ‘Love Games’, de allereerste top 40 hit van Level 42 uit 1981. Het nummer werd uitgesponnen tot een twaalf minuten durende tour de force. Trombonist Nichol Thomson liet zich in een meeslepende solo horen, waarna Mark King de zaal betoverde met zijn beroemde bassspel. Die ‘basssolo’ was spectaculair, al was het eerlijk gezegd meer een verlengde, virtuoze variatie op de iconische basslijn van ‘Love Games’ dan een volledig losstaande solo. King bleef grotendeels binnen de vertrouwde structuur van het nummer, maar dat deed niets af aan de impact. Zijn bassspelstijl kenmerkt zich door doorlopende zestiende noten slap grooves gespeeld met een combinatie van slaps, pops, hammer-ons en fretting-hand slaps. Het was een muzikaal hoogtepunt dat de hele zaal op de been bracht en alle eerdere wankelmomenten deed vergeten.
Na het reguliere programma volgde een driedelige toegift met ‘Heaven in My Hands’, ‘The Chinese Way’ en ‘Hot Water’. Het uitverkochte 013 zong moeiteloos mee, van voor tot achter. Het Tilburgse publiek kende vrijwel elk nummer uit het hoofd en liet dat luidkeels horen.
Het concert in het uitverkochte 013 toonde aan dat Level 42, 46 jaar na hun oprichting in 1979, nog altijd relevanter is dan ooit. Ja, de start was rommelig en niet alles liep zoals gepland. Maar juist die menselijke onvolmaaktheid maakte de avond authentiek. De uitvoering van ‘Love Games’ alleen al was voldoende om alle kleine foutjes te vergeten. Het was een meesterlijke vertolking waarin Kings techniek volop tot zijn recht kwam. Het enthousiaste Tilburgse publiek genoot zichtbaar van elke seconde. Mark King en zijn mannen lieten 013 achter met een zaal vol fans die deze avond niet snel zullen vergeten.