De lichten dimden in het Theater aan het Vrijthof. Woensdagavond stond Douwe Bob, de 32-jarige Amsterdamse singer-songwriter, op het punt om de uitverkochte Papyruszaal te betoveren met zijn ‘I believe in fairytales’ show. Voor negenhonderd verwachtingsvolle bezoekers was dit het begin van een avond die zijn naam meer dan waar zou maken.
Met ‘Angel Child’ opende Douwe Bob de avond, en meteen was duidelijk: dit zou geen gewone show worden. De warme, loepzuivere stem vulde de zaal en legde als het ware een sprookjesachtige deken over het publiek. Het was het begin van een muzikale reis door zijn album ‘Where Did All The Cool Kids Go?’ uit 2024, een album over liefde in al haar facetten, over thuiskomen op deze aarde, geluk vinden in deze wereld en koesteren wat je hebt met de mensen van wie je houdt.
De songs wisselden elkaar in rap tempo af. ‘Mine Again’ en ‘Out On the Road’ lieten de energie stijgen, voordat ‘Stone Into the River’ en ‘Light of My Life’ het tempo weer vertraagden. Douwe Bob stond niet alleen bekend om zijn muziek, maar vooral om zijn levendige en spontane optredens, en deze avond in Maastricht deed hij zijn reputatie eer aan.
“Zijn er mensen hier met liefdesverdriet?”, vroeg hij spontaan aan het publiek bij ‘Was It Just Me’, waarbij hij zijn karakteristieke charme liet spreken. Later maakte hij ongevraagd selfies met de telefoon van een fan, tot grote hilariteit van de zaal. Met zijn Kerkraadse roots was hij vol lof over de stad Maastricht, en hij voelde zich duidelijk thuis in het Limburgse zuiden.
De avond kende vele hoogtepunten. Bij ‘I Can’t Make You Love Me’, een gevoelige cover van Mike Reid, was het muisstil in de zaal. Iedereen hing aan zijn lippen terwijl hij met pure emotie zong. ‘I Do’ en ‘Jacob’s Song’ volgden, waarna ‘Could have been us’ en ‘The Shape I’m In’ het tempo weer opvoerden. Met ‘Settle Down’ sloot hij het eerste deel af, waarbij het publiek hongerig achterbleef naar meer.
Na de pauze keerde Douwe Bob terug met hernieuwde energie. ‘Feel It Coming’ en ‘Take It All’ zetten de toon voor een tweede helft die minstens zo indrukwekkend zou zijn als de eerste. Toen de eerste noten van ‘Danny Boy’ klonken, viel er een bijzondere stilte over de zaal. De traditionele Ierse ballade, gezongen in harmonie met zijn bandleden, zorgde voor een van de vele kippenvel momenten van de avond.
‘Nothing To Lose’ en ‘How Lucky We Are’ lieten weer zien hoe veelzijdig Douwe Bob is, van introspectief tot hoopvol, van fragiel tot krachtig. Bij ‘Someone You Love’ en ‘History’ liet hij het publiek horen hoe persoonlijke songs universele verhalen kunnen vertellen.
Dan brak het moment aan waar velen op hadden gewacht. Bij ‘If Tomorrow Never Comes’, de ontroerende cover van Garth Brooks, was de emotie in de zaal tastbaar. Gevolgd door ‘Vincent’, de iconische Don McLean cover, waarbij Douwe Bob’s stem tot in de verste hoeken van de Papyruszaal reikte. Het waren momenten van pure magie. Met ‘Multicoloured Angels’ leek de avond af te sluiten, maar het publiek wist wel beter.
Voor het publiek een beslissing mocht maken, had Douwe Bob eerder op de avond trouwens een democratisch moment ingelast: moesten ze een liedje van Rob de Nijs of van Johnny Cash horen? Het publiek had gekozen, en bij de toegift werd die belofte ingelost. ‘Hurt’, de hartverscheurende Johnny Cash cover, vulde de zaal met een intense stilte. Het was een moment van collectieve contemplatie, van samen stil zijn in de schoonheid van muziek.
Met ‘This World Is Our Home’ sloot Douwe Bob de avond af. Het was een toepasselijke afsluiter voor een show die draaide om liefde, verbinding en thuiskomen. Terwijl de laatste tonen wegstierven en het licht langzaam aanging, wist iedereen in de zaal: vanavond hadden ze niet alleen een concert bijgewoond, maar waren ze onderdeel geworden van een sprookje. Het Theater aan het Vrijthof had een avond meegemaakt die nog lang zou nagalmen in de harten van de bezoekers. Douwe Bob had Maastricht laten zien dat sprookjes echt bestaan; je hoeft er alleen maar in te geloven.
Foto’s (c) Eric Bleize