Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Fergus McCreadie – The Shieling
Ruimte. Stilte. Dat had de Schotse pianist Fergus McCreadie nodig om ‘The Shieling’ te kunnen maken. Opgenomen in een afgelegen cottage, slechts omringd door de natuur en de elementen. En dat hoor je terug in de composities op deze plaat, al slaat de schrik ons bij de eerste tonen om het hart: even vermoeden we dat dit gaat verzanden in new age-gefröbel, maar dan klinkt de piano van McCreadie. Het eerste dat opvalt is het geluid van de piano zelf: alsof we zelf in de cottage staan. Tijdens de ingetogen passages verbeelden we ons dat we de wind kunnen horen die rond het cottage waait: de wind die vanaf de Atlantische Oceaan de melodieën aandraagt en ons meevoert naar de overweldigende rust op Uibhist a Tuath, een van de eilanden in de Schotse archipel van de Buiten-Hebriden. Het is de rust en de ruimte die het trio rond McCreadie, met bassist David Bowden contrabas en drummer Stephen Henderson, tot grote creatieve hoogten stuwt. Parels zijn het lyrische ‘Wayfinder’ en ‘The Path Forks’ waarin McCreadie hedendaagse jazz-improvisatie koppelt aan motieven die uit volksmuziek afkomstig zijn, het handelsmerk van deze jonge pianist. ‘The Shieling’ is een goudeerlijke plaat die je achterlaat in verwondering. Misschien toch eens een cottage boeken op een van de Schotse eilanden. (Jeroen Mulder) (8/10) (Edition Records)
DUFFHUES – It has no Face
‘It has no Face’, het elfde album van DUFFHUES, staat online en toont de donkerste kanten van de oud-frontman van The Gathering. Het bewust groezelige album bevat elf songs die elk een verhaal vertellen over een wereld vol weemoed, manipulatie en existentiële vragen. In ‘Theatre Off Grid’ en ‘Snakebitten’ komen thema’s als mainstream cultuur en religieus fanatisme aan bod, terwijl het titelnummer ‘It has no Face’ een post-punkcalyptische sfeer neerzet met blues, elektrische gitaren, Ierse bouzouki, stompbox en krakende vocalen. Nummers als ‘Warmonger’ en ‘Dark Powers’ behandelen oorlogsstokers en despoten, terwijl ‘Cat in Box’ en ‘Many Lights’ reflecteren op menselijk gedrag en eindigheid. De productie is rauw en ongepolijst en grotendeels mono opgenomen, wat scherpte en urgentie aan de nummers geeft. DUFFHUES combineert atypische songstructuren met persoonlijke teksten en een artistieke visie, waardoor ‘It has no Face’ een intensieve en intrigerende luisterervaring biedt. Dit album laat zien dat hij zijn punkroots, grungy blues en anti-folk noir trouw blijft, zonder zich te conformeren aan conventies. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Zwarte Vleugels/Sonic Rendezvous)
Michael Schenker Group – Don’t Sell Your Soul
De Michael Schenker Group bracht hun nieuwste studioalbum uit, getiteld ‘Don’t Sell Your Soul’. Dit album vormt het tweede deel van een trilogie, volgend op het eerdere ‘My Years With UFO’, en bevat elf nieuwe nummers die een mix van klassieke hardrock en moderne invloeden laten horen. Zanger Erik Grönwall, bekend van Skid Row en H.E.A.T., levert de hoofdvocalen, terwijl gastvocalisten Robin McAuley, Dimitri ‘Lia’ Liapakis en Michael Voss extra dimensie geven aan de zangpartijen. Het openingsnummer, ‘Don’t Sell Your Soul’, begint met een krachtige riff en een melodie die direct de aandacht grijpt. Tracks zoals ‘Danger Zone’ en ‘Eye Of The Storm’ laten zien hoe het gitaarspel van Michael Schenker centraal staat, met dynamische arrangementen die de energie van de band volledig benutten. De productie van het album is helder en scherp, waardoor elk instrument duidelijk naar voren komt en de balans tussen zang en instrumenten zorgvuldig is uitgewerkt. Hoewel het album niet radicaal vernieuwend is, biedt het een solide verzameling van nummers die zowel bestaande fans als nieuwe luisteraars aanspreken. De composities zijn consistent en goed gestructureerd, waarbij de combinatie van gitaarklanken, ritmesectie en zang een rijk en vol geluid oplevert. Het album laat zien dat de band trouw blijft aan zijn hardrockroots en tegelijkertijd ruimte biedt voor expressie en subtiele variaties in stijl. (Tobias Braun) (8/10) (earMUSIC)
Brandi Carlile – Returning to Myself
Amerikaanse singer-songwriter Brandi Carlile keert na vier jaar terug met ‘Returning to Myself’, een album waarin ze probeert haar eigen singulariteit te herontdekken terwijl ze ook de diepgaande effecten van belangrijke mensen in haar leven verwerkt. Sonisch is het team van producers Aaron Dessner, Andrew Watt en Justin Vernon meer afgestapt van Americana richting een achtergrond van meer toetsen en synths ondersteund door prachtig akoestisch gitaarwerk. De titeltrack fungeert als een stellingname die de toon zet voor wat komen gaat zowel tekstueel als sonisch waarbij Carlile zingt over het eenzame proces van terugkeren naar jezelf over gitaar. Het album werd ontwikkeld na vier jaar van hoog geprofileerde samenwerkingen waarbij Carlile Joni Mitchells carrière nieuw leven inblies en een album maakte met haar held Elton John. Hoogtepunten zijn het ouder-kind anthem ‘You Without Me’, het prachtige ‘Joni’ waarin elke regel over Joni Mitchell gaat, en het nummer ‘Church & State’ dat rockt met meer intensiteit dan vrijwel alles wat ze eerder heeft gedaan. Het album onthult uiteindelijk zijn titel als prachtig ironisch waarbij Carliles reis naar binnen rechtstreeks terugleidt naar anderen en haar overtuiging bevestigt dat we onszelf het volledigst vinden in verbinding in plaats van isolatie. (William Brown) (8/10) (Interscope)
Doro – Warriors Of The Sea
Duitse metal queen Doro Pesch presenteert ‘Warriors Of The Sea’, een verzamelalbum met vijf nieuwe studiotracks en vijf live tracks van haar 2024/25 tour. Het album werd geïnspireerd door het succes van twee uitverkochte Metal Queen Cruises waarbij de titelsong al snel een live favoriet werd en zowel het anthem van de cruise als een festivalhoogtepunt. De openingstrack ‘Warriors Of The Sea’ barst binnen met brekende golven en korale ahhs terwijl Doro’s onmiskenbare stem zich een weg baant rond de bonkende gitaren in deze anthemische track. Doro neemt het op tegen Australisch beste en covert AC/DC’s ‘Touch Too Much’ waarbij haar ruige toon deze track als een handschoen past. Het tweede deel van het album bevat vijf live tracks van recente tours waarbij energieke nummers als ‘Fire In The Sky’ en ‘Revenge’ volledig gas geven en de opwinding van Doro live perfect vangen. Een speciaal highlight is de versie van ‘Warriors Of The Sea’ die een echte Doro anthem is die vraagt om een vuist in de lucht, hoofd achterover en een gebrul terwijl je meezingt met het refrein. Het album bevestigt dat Doro na decennia nog steeds horns up heavy metal maakt zoals alleen zij dat kan. (Anton Dupont) (7/10) (Rare Diamonds)
