Wanneer een groot artiest afscheid neemt, liggen de verwachtingen hoog. In ‘Forever Yours: The Farewell Performance’ levert Chick Corea precies dat: een ingetogen maar doorleefd afscheid, vastgelegd in zijn laatste publieke solo-optredens, slechts vier maanden voor zijn overlijden in februari 2021. Het is een waardig afscheid van een man die aan de wieg stond van de fusion, want hoewel Davis die credits doorgaans krijgt, is Chick Corea op zijn minst net zo bepalend geweest voor het ontstaan van nieuwe stromingen in de jazz.
Wanneer je de carrière van Chick Corea terugspoelt naar het begin, zie je een jonge pianist die zijn plaats zoekt tussen de traditionele jazz en de hunkering naar iets nieuws, om paden in te slaan die nog geen muzikant heeft durven verkennen. In de New Yorkse scene van de vroege jaren zestig maakt Corea vlieguren bij gevestigde namen als Herbie Mann en Sonny Stitt, maar al in 1966 stapt hij uit die schaduw met ‘Tones for Joan’s Bones’. Daar horen we voor het eerst een Corea die het experiment niet uit de weg gaat. Het is moderne jazz: complex, lyrisch en ritmisch gelaagd. Een plaat waarvoor lef nodig is.
Vanaf dat album blijft de drang naar vernieuwing, naar het experiment een hoofdrol spelen: het brengt hem in 1969 naar Miles Davis. Op ‘Bitches Brew’ schakelt Corea over op elektrische piano. Wat volgt is revolutionair: jazz wordt elektrisch, vloeibaar, bijna psychedelisch. Zijn klanken zweven tussen ritme en ruimte, als golven door een onvermoed universum. Wat begon in rokerige clubs met conga’s eindigt in kosmische klankvelden vol vrijheid. En daarin schuilt zijn ware erfenis: muziek als voortdurende ontdekking, altijd op zoek naar wat nog niet gehoord is.
Hoe past deze Farewell Performance in het oeuvre van Corea? Het antwoord is: niet. Wie een fusion-album verwacht, kan dit album beter laten liggen. De live-opnames voor ‘Forever Yours’ werden gemaakt in oktober 2020 in Ruth Eckerd Hall, Clearwater, Florida. Corea soleert hier aan de piano, zonder band, zonder franje. Het is enkel zijn instrument en de ruimte om te ademen en te spreken. De mix van originele composities met vertolkingen van geliefde componisten:van Monk tot Mozart (Piano Sonata in F, KV 332) en van Bud Powell tot Bill Evans en Duke Ellington, dit alles voorzien van gesproken intermezzi. Corea spreekt het publiek toe, legt verbanden, vertelt over zijn inspiratiebronnen. Die intimiteit geeft de luisteraar het gevoel niet alleen getuige te zijn van een concert, maar van een gesprek, een laatste gedeeld moment.
Technisch blijft Corea virtuoos: zijn beheersing van harmonie, timing en toon is topklasse, zelfs in wat zwakkere momenten. Perfect? Nee, ver van. Je voelt hier en daar toch wat onzekerheid, alsof Corea twijfelt aan eigen kunnen of misschien wel of hij een bepaalde compositie recht doet. Dan wordt het kwetsbaar en dat is juist wat dit album bijzonder maakt. Neem de serie ‘Children’s Songs’, die bijna breekbaar worden, zo fragiel door haar eenvoud, maar tegelijkertijd zo diep als het gaat om de emotie in de track.
Het is geen steriel meesterwerk; het is een menselijk testament van een muzikant die niet vaart op routine, maar nieuwsgierig blijft en nog steeds nieuwe paden inslaat. De Stevie Wonder-cover ‘Overjoyed’ is daarvan een mooi voorbeeld. En dat alles in die intieme sfeer: het is de man, de piano en zijn publiek. In ‘Portrait: Sam’ en ‘Portrait: Terri’ reageert Corea op dat publiek in improvisaties.
‘Forever Yours: The Farewell Performance’ is geen afscheid in fusion-bombast, maar in tederheid. Het is het werk van een meester die alles al heeft gezegd, maar toch nog een keer zijn diepste zielenroerselen deelt met zijn publiek. Het is een testament, een laatste groet, maar bovenal een uitnodiging om opnieuw te luisteren naar alles wat hij ons heeft gegeven. (8/10) (Candid Records)