Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Aedan Sky – The Universal Realm
Multi instrumentalist Sébastien Chabot is gitarist en zanger van de Franse powermetalband Galderia en bassist/componist bij Kingcrown. Zijn gloednieuwe solo project heet Aedan Sky. Het debuutalbum ‘The Universal Realm’ bevat melodieuze powermetal. Deze metal opera gaat over een kosmische reis naar spiritueel ontwaken en universeel bewustzijn. De instrumentale opening is kalm, daarna komt de metal erbij. Dit wordt afgewisseld met enkele rustigere delen/ klassieke elementen. Het contrast in volume hiertussen is vrij klein . Zowel instrumentaal als vocaal ligt het tempo soms mega hoog. Drie leadzangers vertolken de rollen van de hoofdpersonen: Sky, Aedan en Sky’s Soul. Hun stemmen verschillen, maar toch is het soms even ‘zoeken’ om te weten wie wat zingt. Als de zang tegen elkaar in gaat, valt het niet mee om alles te verstaan. Maar de stemmen vormen een prima blend, Voor een metal opera is het geluid niet vol/rijk genoeg. Daarnaast zijn er vooral pluspunten, onder andere voor het gitaarspel. De sfeer op ‘The Universal Realm’ past bij de tekst en bij de opzwepende muziek. (Esther Kessel Tamerus) (7/10) (Rockshots Records)
Shawn Purcell – Oblivity
Je hebt jazz en je hebt hard-core jazz: de hard-bop. En dat is het eerste dat je krijgt voorgeschoteld als je ‘Oblivity’ van gitarist Shawn Purcell opzet. Het tempo ligt direct hoog in het titelstuk dat tevens de opener is, met boeiende improvisaties van eerst saxofoon en piano, voordat Purcell zelf zijn virtuoze vingers razendsnel over de snaren laat glijden. Die saxofoon wordt overigens bespeeld door Walt Weiskopf, een goed bewaard geheim in de jazz met echter een ferme staat van dienst bij ondermeer Sinatra en Buddy Rich. Purcell slaagt erin een fraaie mix van diverse bop-stijlen vast te leggen in eigen composities. Metheny, Coltrane, Silver en Shorter: de invloeden zijn duidelijk herkenbaar. Het levert een gevarieerde plaat op met verrassende elementen die je soms op het verkeerde been zetten. Het tien minuten durende ‘Verdigris’ opent bijvoorbeeld met sirene-achtige gezang voordat het overgaat in een pakkende latin-groove. Daarin laat Purcell wederom veel ruimte voor het pianowerk van Chris Ziemba en de saxofoon van Weiskopf. Een rustpunt is ‘Gentle Giant’ met heel subtiel, clean soft-tone gitaarwerk en een indrukwekkende akoestische bassolo van Jeff Reed. Maar het zijn toch de up-tempo stukken die deze plaat haar karakter geven, met als hoogtepunt ‘Move the Needle’: hard-bop in de beste traditie van dit genre, waarbij Purcell niet schuwt om zijn gitaar verrassend anders te laten klinken: in dit nummer voorzien van een heuse shredsolo met overdrive en zelfs een octave divider als toegevoegd effect. Natuurlijk staat het gitaarwerk op de voorgrond, maar Purcell bewijst met ‘Oblivity’ tevens een begenadigd componist te zijn met dynamische stukken waarin traditionele bop en moderne jazz naadloos op elkaar aansluiten. (Jeroen Mulder) (7/10) (Origin Records)
The Imaginaries – Fever
Het gebeurt in de muziekwereld wel vaker, een getrouwd stel dat een muziekgroep vormt. Echter zien we het niet snel dat het debuut album van zo’n band of überhaupt een muziekartiest een kerstalbum is. Zowel dat eerste als dat laatste is het geval bij de Amerikaanse folk/country rock groep The Imaginaries. Onlangs brachten ze hun derde album uit, het tweede wat niet in een kerst- of andere feestdag thema is. Verder doen hier ook een aantal gastartiesten mee die toch zeker niet de minste namen zijn. Met gitaarvirtuoos Joe Bonamassa brengen ze ‘Crossroads’, wat gelijk ook hun meest gestreamde nummer is. Ook speelt countrylegende en meer dan 20 keer grammy winnaar Vince Gill een nummer mee. ‘Whole Lotta Livin’’ is dan ook in die stijl en tevens een echte oorwurm, een feelgood song. Verder bestaat dit album uit een fijne samenzang en prima songs om samen met de twee uitgelichte nummers een lekker album te vormen. (Rik Moors) (7/10) (The Imaginaries Music ltd.)
Peter Campbell – Haunted Melody
Jacques Brel? Echt? Jazeker: ‘Song for Old Lovers’ is een bewerking van Brel’s ‘La Chanson Des Vieux Amants’. Uw recensent is een Brel-fan en altijd wat huiverig als iemand Grand Jacques covert, maar de versie van de Canadese zanger en producer Peter Campbell is wonderschoon. Het is niet de enige cover op ‘Haunted Melody’: Campbell bewerkte ook ‘No One After You’ van Leonard Cohen en ‘he Never Mentioned Love’ van Curtis Lewis. De keus voor grootheden als Cohen en Brel verraadt dat Campbell vooral een verhalenverteller is: liedjes moeten ergens over gaan, diepgang hebben. Een verhalenverteller met een heerlijke stem, want dat moet gezegd: de Canadees is gezegd met een stem waar je uren naar kunt luisteren. De keus voor het repertoire op ‘Haunted Melody’ verraadt ook nog iets anders, want je ziet en hoort meteen dat deze tracks een reflectie zijn van iemand die zich eenzaam heeft gevoeld. Dat klopt. Campbell maakte een periode door van rouw: naast een scheiding, kreeg de Canadees eind 2024 ook nog het verlies van zijn beide ouders te verwerken. Dat verwerken doet hij op ‘Haunted Melody’. Fraaie, gedragen stukken met arrangementen in de stijl van Bacharach (luister vooral eens naar het slotstuk ‘If Ever (Saudade De Amar)’, waarin Campbell wordt begeleid door een keur aan topmuzikanten. Verwacht geen uitspattingen, maar kruip in een luie stoel en laat ‘Haunted Melody’ over je heen komen. Lekker. (Jeroen Mulder) (7/10) (Peter Campbell)
Cécile McLorin Salvant – Oh Snap
Met haar vorige albums ‘Ghost Song’ en ‘Mélusine’ bewees MacArthur Fellow Cécile McLorin Salvant dat zij tot de allergrootste jazzzangeressen van onze tijd behoort. Op ‘Oh Snap’ waagt de drievoudig Grammy-winnares zich echter aan een radicaal experiment dat haar traditionele publiek zal verbazen Deze dertien miniatuursongs ontstonden in haar thuisstudio, waar Salvant voor het eerst experimenteerde met GarageBand, AutoTune en MIDI-plugins. Het resultaat voelt als een intiem dagboek waarin haar jeugdherinneringen aan de Miami-muziekscene van de jaren negentig centraal staan. Van de hypnotiserende titeltrack, die doet denken aan Madonna’s ‘Ray of Light’periode, tot de speelse cover van The Commodores’ ‘Brick House’, Salvant toont haar veelzijdigheid. Het absolute hoogtepunt is ‘Expanse’, waar haar klassieke jazz-elegantie samenvloeit met moderne productietechnieken. Helaas mist het album als geheel de samenhang van haar eerdere meesterwerken. Tracks als ‘A Little Bit More’ met zware autotune-effecten lijken meer op discohits dan op doorleefde kunstzinnige statements. ‘Oh Snap’ is een moedige artistieke zoektocht naar spontaniteit en vreugde, en daardoor kan de verstokte jazzliefhebber afgechrikt worden, maar als je je haar gewoon losgooid en je mee laat voeren, dan is dit een geweldig album. (Jan Vranken) (8/10) (Nonesuch Records)
