Zestien jaar na het originele ‘Bord du Nord’ keert Sam Vloemans terug naar een van zijn meest geliefde projecten, en het resultaat is ronduit betoverend. ‘Bord du Nord II’ presenteert twaalf zeer eigenzinnige en prachtig ‘aards’ geproduceerde composities waarbij de term ‘cinematografisch’ meer dan van toepassing is. Dit is geen nostalgische herhaling, maar een volwassen herinterpretatie van Vloemans’ oorspronkelijke visie, geïnspireerd door een verblijf in Parijs, maar onmiskenbaar geworteld in Belgische bodem.
Het openingsstuk ‘Magic Source Team’ zet meteen de toon: ritmische pianobegeleiding van Dominique Vantomme, lyrische trompet van Vloemans, en Gwen Cresens’ accordeon die je als luisteraar meeneemt alsof je op een veelbelovende, maar toch nog wat frisse ochtend helemaal alleen op een kade in Nieuw Zuid van Antwerpen de dag binnenstapt. Op een of andere manier weet Vloemans de Bourgondische geest te vangen, de eeuwigdurende tristesse op een achtergrond van melancholie. Het is meesterlijk geobserveerd en nog beter uitgevoerd. Wat direct opvalt, is hoe Belgisch dit album klinkt. Niet op een folkloristische manier, maar in die typische mengeling van melancholie en levenslust die onze culturele DNA doordesemt. Bij ’11:11′ speelt Cresens’ accordeon de geest van Miles Davis wakker in gevoelige strofen van een gouden melodie die zich schokschouderend laat spelen alsof er nooit eerder zoiets vanzelfsprekends bestond. Het is een perfecte illustratie van hoe deze muzikanten jazz niet kopiëren, maar herinterpretaren vanuit hun eigen culturele context.
‘Septuaginta’ is bloedstollend mooi, alsof een melodie van frisse, zoete regendruppels op je hoofd valt en langzaam langs je hals en ruggengraat naar beneden loopt. Hier toont de nieuwe formatie haar kracht: waar het originele project nog zocht naar zijn identiteit, weet dit kwartet precies waar het naartoe wil. Lara Rosseel, een van de meest veelbelovende contrabassistes van haar generatie, legt met haar organische spel de perfecte foundation. Haar ervaring met grootheden als Pierre Van Dormael en Chris Joris is hoorbaar in elke noot.
Vantomme, bekend van zijn samenwerkingen met Axelle Red en Hindi Zahra, bewijst dat zijn veelzijdigheid ook perfect past in dit intieme setting. Zijn pianospel is nooit opdringerig, altijd dienstbaar aan het grotere verhaal. Cresens, veteraan van talloze klassieke en jazz projecten, speelt met de wijsheid van iemand die weet wanneer minder meer is.
‘Musette Bonbonne’ klinkt meer Belgisch dan muziek ooit kan klinken, een soundtrack voor een expositie van Stefan Vanfleteren, het intro voor een Suske en Wiske-album. Alle gekheid op een stokje: Vloemans heeft de magie om zijn muziek te laten spreken op een manier die uniek is in het hedendaagse jazzlandschap. Muziek als spreekbuis voor een leven, woordvoerder voor een natie. Dit is muziek waaraan je hoort dat er nooit een muzikant als eerste de studio uit zou lopen omdat hij nog wat anders te doen had. Elke compositie is gemaakt met liefde en toewijding, elk arrangement doordacht tot in de kleinste details. Er staat geen zwakke compositie op dit album, ze vechten allen om de titel van de mooiste.
‘Bord du Nord II’ bewijst dat Nederlandse en Belgische jazz een eigenstandige stem heeft ontwikkeld, los van Amerikaanse modellen maar even waardevol. Het album opent je hoofd om er je eigen gedachten en verhalen bij te bedenken, en als je gewoon luistert, dan komen die verhalen vanzelf. Een wonder, zoals muziek moet zijn. Een meesterwerk. (9/10) (Eigen Productie)