Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Big Thief – Double Infinity
Met hun zesde studioalbum maken Adrianne Lenker en haar inmiddels tot trio geslonken Big Thief een onverwachte maar bevoegde sprong naar meer gepolijste wateren. Na het vertrek van bassist Max Oleartchik kozen de overgebleven leden voor een radicaal andere aanpak: drie weken intensief jammen in The Power Station in New York, omringd door een gemeenschap van gastmusici waaronder de legendarische ambient-kunstenaar Laraaji. Het resultaat is een album dat tegelijkertijd hun meest toegankelijke en meest experimentele werk vormt. Opener ‘Incomprehensible’ laat direct horen wat er veranderd is – waar eerder rauwe intimiteit troef was, kiezen Big Thief nu voor glanzende, atmospheric soundscapes die Lenkers stem in een bijna celestiale gloed zetten. Het is een bewuste keuze die niet iedereen zal overtuigen, maar die het emotionele gewicht van haar liedjes op een nieuwe manier benadrukt. ‘No Fear’ toont de kracht van deze benadering het best: zeven minuten meditatieve herhaling waarin Joshua Crumbly’s baslijn een hypnotische groove creëert terwijl Lenker mantragewijs zingt over het loslaten van angst. Het nummer vraagt geduld van de luisteraar, maar beloont die met een transcendente ervaring die zeldzaam is in de hedendaagse muziek. De emotionele kern van het album ligt in ‘Grandmother’, waar Laraaji’s eterische bijdrages het nummer naar een andere dimensie tillen. Lenkers belofte om ‘alles om te zetten in rock-‘n-roll’ klinkt hier als een bevrijdingskreet, een manier om met verlies om te gaan door het in muziek te transformeren. Hoewel de productie soms de spontane energie van hun eerdere werk overschaduwt, blijft Lenkers songwriting van een ongekende kwetsbaarheid en schoonheid. ‘Happy With You’ is pure vreugde in muziekvorm, terwijl ‘How Could I Have Known’ het album afsluit met een gevoel van hoop ondanks alle veranderingen. (Anton Dupont) (8/10) (4AD)
Sopico – Volez-Moi
Vier jaar na ‘Nuages’ keert de Parijse rapper-zanger-gitarist Sopico terug met een album dat zijn unieke positie in het Franse muziektandschap bevestigt. ‘Volez-Moi’ is een 16 tracks tellende exploratie van zijn artistieke grenzen, waarin hij zijn kenmerkende mix van rap, blues en rock verder ontwikkelt met elektronische elementen. Album-opener ‘Une clope après l’amour’ zet meteen de toon met pianist Sofiane Pamart, wiens gevoelige begeleiding perfect contrasteert met Sopico’s gestaagde flow. Het is representatief voor een album dat zich niet laat vangen in genre-conventies maar een eigen pad bewandelt tussen intimiteit en grootsheid. De productie, grotendeels in handen van zijn vaste medewerkers, toont een rijpere artiest die comfortabel navigeert tussen verschillende stijlen. ‘Slide’ combineert trap-elementen met blues-gitaarwork, terwijl ‘Grand cercle’ een meer experimentele richting inslaat met ambient-achtige geluidslagen. Tekstueel blijft Sopico trouw aan zijn introspectieve stijl, maar ‘Volez-Moi’ voelt minder zwaarmoedig dan zijn vorige werk. Er is ruimte voor optimisme en zelfs speelsheid, zoals in ‘J’vais le faire’ waar zijn zelfvertrouwen als artiest doorstraalt. De featuring van Hash24 op ‘Michelangelo’ brengt een frisse energie die het album goed doet. Wat het album vooral onderscheidt is Sopico’s vermogen om zijn gitaarspel organisch te verweven met moderne productietechnieken. Nummers als ‘Ça fait mal’ laten horen hoe hij live-instrumentatie gebruikt om elektronische beats een menselijke warmte te geven die veel hedendaagse rap mist. De sequencing vertoont hier en daar wat oneffenheden, enkele middensegment-tracks voelen minder essentieel ,maar de sterke opening en krachtige afsluiting maken veel goed. (Elodie Renard) (7/10) (Spookland Records/Polydor France)
Parcels – LOVED
Met hun derde album bewijzen de Australische disco-funkfetisjisten van Parcels dat de magie van hun sound niet afhangt van een specifieke bezetting. Na het vertrek van bassist Max Oleartchik hebben Jules Crommelin, Louie Swain, Patrick Hetherington, Noah Hill en Anatole ‘Toto’ Serret hun krachten gebundeld voor een album dat hun meest cohesieve en aanstekelijke werk tot nu toe vormt. Opgenomen in studies verspreid over Berlijn, Byron Bay, Sydney, Oaxaca en Mexico City, ademt ‘LOVED’ een kosmopolitische vrolijkheid uit die perfect past bij hun retro-futuristische aesthetic. ‘Safeandsound’ opent het album met een onweerstaanbare melodie die doet denken aan de beste momenten van Phoenix, terwijl de productie net genoeg moderne glans heeft om niet als nostalgie-exercise te klinken. Het hart van het album ligt in nummers als ‘Yougotmefeeling’, waarin de band hun vermogen toont om complexe harmonie-structuren te verstoppen achter ogenschijnlijk eenvoudige pophooks. De manier waarop de keyboards, gitaren en drums met elkaar interacteren getuigt van een band die elkaar door en door kent, ondanks de veranderingen in hun line-up. ‘Summerinlove’ toont hun meer melancholische kant, een verhaal over romantische nostalgie verpakt in dromerige produktie die doet denken aan Air’s beste momenten. Het contrast met de opgewekte funk van ‘Leaveyourlove’ bewijst hun veelzijdigheid als songwriters. Producer Dom Monks heeft uitstekend werk geleverd door de band’s vintage instincten te balanceren met een heldere, moderne sound. Elk instrument krijgt ruimte om te ademen zonder dat de dense arrangementen overkill worden. Het enige echte minpunt is dat enkele nummers in het middenstuk wat voorspelbaar aanvoelen, de Parcels-formule is inmiddels zo gepolijst dat spontaniteit soms plaats moet maken voor vakmanschap. (Jan Vranken) (7/10) (Because Music)
Ed Sheeran – Play
Na de introspectieve folk-exercities van ‘Subtract’ en ‘Autumn Variations’ keert Ed Sheeran terug naar zijn comfortzone met ‘Play’, een album dat zijn belofte van ‘big pop’ volledig waarmaakt. Het resultaat is zijn meest directe en vreugdevolle album sinds ‘Divide’, zij het niet zonder de gebruikelijke valkuilen van zijn mainstream-ambities. ‘Azizam’ zet meteen de internationale koers uit met zijn Perzisch-geïnspireerde productie door Ilya Salmanzadeh. Het nummer toont Sheeran op zijn best: het nemen van wereldmuziek-elementen en die transformeren tot universeel aantrekkelijke poppracht. De manier waarop hij Ierse tradities linkt aan Perzische melodieën bewijst zijn ondergewaardeerde vermogen als muzikale bruggenbouwer. ‘Old Phone’ biedt de emotionele diepgang die nodig is om het album gewicht te geven. Ontstaan uit een confrontatie met zijn verleden tijdens een rechtszaak, transformeert Sheeran persoonlijke melancholie in een anthem over het loslaten. De productie, strak maar warm, ondersteunt perfect zijn verhaalvertellende kwaliteiten. Helaas valt het album na een sterke start terug in bekende patronen. ‘Symmetry’ en ‘Camera’ voelen als oefeningen in het Sheeran-playbook zonder echte verrassingen te bieden. De loop-pedal showcases die zijn liveshows zo memorabel maken, komen op album minder goed uit de verf. ‘Heaven’ sluit het album af met typische Sheeran-grootsheid; orchestraal, emotioneel en ontworpen voor stadion-sing-alongs. Het is vakwerk van de hoogste orde, maar mist de authenticiteit die zijn beste werk kenmerkt. Wat ‘Play’ redt van middelmatigheid is Sheeran’s onweerstaanbare vermogen om melodieën te schrijven die direct in je geheugen nestelen. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (Gingerbread Man Records/Atlantic)
Marion Wolf – Am Ondan End
De viool is geen gebruikelijk instrument in de jazz, al heeft het wel een geschiedenis in het genre. Stéphane Grappelli was bijvoorbeeld een pionier in de swing die tussen 1920 en 1940 groot werd gemaakt door onder meer Django Reinhardt; Grappelli speelde in het begeleidende Quintet du Hot Club de France bij Reinhardt. Later doken in bebop en fusion ook met enige regelmaat violisten op, onder wie Regina Carter en Didier Lockwood. Aan dat rijtje kunnen we nu de Oostenrijkse Marion Wolf toevoegen die met ‘Am Ondan End’ haar debuut aflevert met acht eigen composities. Daarop speelt ze niet alleen viool, maar zingt ze ook. Het is even wennen, zo’n viool als solo-instrument in moderne jazz, helemaal omdat de begeleiding slechts bestaat uit pianist Fabian Mang, drummer Christoph Suttner en bassist Luka Dobnikar. Toch zijn we aangenaam verrast: met dank aan uitgekiende arrangementen krijgen de elegante composities dankzij Wolf’s lyrische vioolspel diepte en klinkt het allemaal bijzonder rijk. Je hoort dat Wolf klassiek is geschoold, al stopte ze na haar laatste examen volledig met het spelen van klassieke stukken. Niet alleen haar vioolspel is lyrisch, het geldt ook voor haar teksten die geïnspireerd zijn op, onder anderen, Reiner Maria Rilke. Goed voorbeeld is ‘Da Rilke Bua (For the Poet)’: in een bijna sensuele zang bezingt ze een landschap zoals Rilke dat deed in zijn vroege dichtwerk… althans, dat denken we te verstaan, want Wolf zingt in het dialect van de Oostenrijkse provincie Karinthië. Het is een van de langzamere stukken op het verder zeer gevarieerde album dat bijvoorbeeld up-tempo opent met ‘Wolfsberg (Returning)’, de plek waar Wolf werd geboren. Op ‘Am Ondan End’ hoor je een veelvoud aan invloeden terug in de muziek van Wolf, inclusief wereldmuziek, zoals in het afsluitende titelstuk waarna we gerust kunnen stellen dat deze Oostenrijkse een nieuwe, eigen standaard heeft neergezet voor de jazz-viool. (Jeroen Mulder) (7/10) (Sonus)
