Na decennia waarin John Oates de perpetuele onderschatting heeft moeten verdragen als ‘de andere helft’ van Hall & Oates, arriveert zijn zelfgetitelde zevende solo-album als een artistieke statement van ongekende vrijheid. Met de juridische geschillen met Daryl Hall eindelijk opgelost en het duo definitief ter ziele, presenteert ‘Oates’ zich als een bevrijdende terugkeer naar de groove-georiënteerde R&B, yacht-rock en pop die zijn reputatie vestigde in de jaren tachtig. Het is een album dat ontstond uit noodzaak, zowel artistiek als existentieel, en dat paradoxaal genoeg resulteert in Oates’ meest authentieke en overtuigende solo-werk tot nu toe. De man is inmiddels 77, maar klinkt er niet naar, en zijn songwriting skills blijken top-notch te zijn, nog steeds.
Producer David Kalmusky, bekend van zijn werk met Keith Urban en Shawn Mendes, heeft samen met Oates een sound gecreëerd die de warme analogie van Sound Emporium Studios in Nashville perfect benut. De opener ‘Enough Is Enough’, waarin het New Yorkse soul-pop collectief Lawrence fungeert als perfecte ondersteuning voor Oates’ rijpe stem, vestigt onmiddellijk het album’s esthetiek: een verleidelijke combinatie van eigentijdse productietechnieken en tijdloze songstructuren. Oates’ 1958 Stratocaster, na jaren van acoustische Americana-excursies weer aangesloten, produceert hier die karakteristieke, glanzende tonen die de hoeksteen vormden van klassiekers als ‘Maneater’.
‘Pushin’ a Rock’, oorspronkelijk uitgebracht als single in 2022, krijgt hier nieuwe dimensie door Kalmusky’s verfijnde mix van analoge synthesizers en digitale precisie. Het nummer belichaamt perfect Oates’ lyrische obsessie met volharding, een thema dat het hele album domineert als autobiografische metafoor. Zijn vocale prestatie toont de karakteristieke raspheid die de jaren hebben toegevoegd aan zijn timbre, maar behoudt de melodische precisie die hem altijd onderscheidde van zijn meer flamboyante partner. De collaboratie met Devon Gilfillian op ‘Mending’ en ‘Real Thing Going On’ bewijst Oates’ vermogen om te integreren met een nieuwe generatie soul-artiesten, waarbij de Philadelphische roots die beiden delen duidelijk hoorbaar zijn in hun natuurlijke harmonische interactie. Thematisch navigeert ‘Oates’ tussen introspectie en wereldse nieuwsgierigheid, waarbij door de pandemie geïnspireerde tracks als ‘Disconnected’ en ‘World’s Gone Wrong’ fungeren als tijdscapsules van collectieve vervreemding. Deze nummers weerspiegelen niet alleen persoonlijke ervaringen van isolatie, maar positioneren zich binnen een bredere traditie van American songbook-artiesten die maatschappelijke onrust vertalen naar universele menselijke emoties, een lijn die loopt van Woody Guthrie via Marvin Gaye tot Bruce Springsteen.
De Latijnse incursies ‘Dreaming of Brazil’ en ‘Bajo la Luz de la Luna’ (de laatste gecomponeerd voor de film ‘Gringa’) getuigen van Oates’ kosmopolitische sensibiliteit en zijn levenslange fascinatie voor Antonio Carlos Jobim’s bossa nova esthetiek. Hierin echoot de multiculturele benadering die Hall & Oates in hun hoogtijdagen hanteerden, waarbij Amerikaans pop vakmanschap werd doordrenkt met internationale invloeden. Het album sluit af met een opvallende cover van Marc Cohn’s ‘Walking in Memphis’, gevolgd door een Grabbitz-remix, een keuze die zowel respectvol als gewaagd is, en die Oates’ bereidheid illustreert om zijn erfgoed te hercontextualiseren binnen hedendaagse elektronische soundscapes.
‘Oates’ slaagt erin om nostalgie te vermijden zonder zijn artistieke DNA te verloochenen, geen gemakkelijke prestatie voor een 77-jarige veteraan. De sterkste momenten ontstaan wanneer Oates zijn songwriting ervaring combineert met de frisse energie van zijn collaborateurs, zoals op de hypnotiserende ‘A Ways Away’ met zijn schitterende akoestische gitaarlagen. Zwakkere momenten manifesteren zich vooral in de wat voorspelbare arrangementen van nummers als ‘Let Me Be the One’, waar de productie soms de inherente kracht van Oates’ songwriting overschaduwt. Vergeleken met zijn vorige album ‘Reunion’ uit 2024 toont ‘Oates’ een artiest die comfortabel is met zowel zijn verleden als zijn toekomst. Waar veel van zijn generatiegenoten gevangenzaten in pastiche of bittere reflectie, bewijst Oates hier dat heruitvinding mogelijk is zonder zelfverloochening. Zijn positie binnen de hedendaagse muzieklandschap is die van een meester, een ambachtsman die zijn gereedschap heeft aangepast aan nieuwe tijden zonder te vergeten waar hij vandaan komt.
‘Oates’ functioneert als zowel als voortzetting, maar ook als nieuwe start, het sluit een turbulent hoofdstuk af terwijl het tegelijkertijd nieuwe artistieke mogelijkheden opent. Het album bevestigt Oates’ status niet als nostalgische curiositeit, maar als een levende, evoluerende kunstenaar wiens beste werk wellicht nog voor hem ligt. In een tijd waarin authenticiteit vaak wordt gebruikt als marketingstrategie, biedt Oates het zeldzame voorbeeld van een artiest die daadwerkelijk zichzelf heeft teruggevonden. Een topalbum! (8/10) (Jasper Productions)