Na een carrière van maar liefst vijf decennia, waarin Tom Marshall zijn stempel drukte in bands zoals Harmony Grass, Liquid Gold en Sparrow, presenteert de Britse muziekveteraan eindelijk zijn langverwachte soloalbum ‘Catch a Falling Star’. Deze opmerkelijke collectie bestaat uit eerder niet-uitgebrachte opnamen uit 1973, ontstaan tijdens Marshalls verblijf in het Midden-Oosten, waar hij als werkend muzikant optrad in resorts en hotels. Het album vertegenwoordigt een fascinerende terugblik van een getalenteerd songwriter in zijn creatieve bloeitijd.
Opgenomen op rudimentaire apparatuur als een TEAC 4-track en een Revox bandrecorder, bewijst ‘Catch a Falling Star’ dat technische beperkingen geen barrière hoeven te zijn voor artistieke expressie. Ook nu niet. Marshalls songwriting toont duidelijke invloeden van de Amerikaanse West Coast-sound uit die tijd, vermengd met de harmonierijke Britse poptraditie waarin hij werd grootgebracht. De nummers zijn vol prachtige harmonieën en rinkelende gitaren beïnvloed door de Amerikaanse West Coast-artiesten van toen, en de jaren 60-bands waar hij mee opgroeide.
Hoogtepunten van het album zijn te vinden in nummers zoals ‘Together’ en ‘Blue Train’, waarin Marshalls gave voor melodische composities en gelaagde harmonieën volledig tot zijn recht komt. ‘Miracle Friend’ toont zijn vermogen om persoonlijke ervaringen om te zetten in universeel herkenbare verhalen, terwijl ‘Covered In Sunshine and Dust’ een melancholische schoonheid bezit die doet denken aan de mooiste momenten van The Beatles’ latere werk. De productie, hoewel basic, heeft een warme, organische kwaliteit die perfect past bij de introspectieve aard van veel composities.
Kritische kanttekeningen zijn ook op hun plaats. Sommige nummers, zoals ’20 Pieces Of Silver’, voelen enigszins gedateerd aan en missen de tijdloze kwaliteit die Marshalls beste werk kenmerkt. De beperkte productiewaarden worden ook soms een struikelblok, vooral bij de meer rock-georiënteerde nummers zoals ‘Breakdown’, waar de dynamiek lijdt onder de technische beperkingen van die tijd.
Marshalls stem, hoewel niet de sterkste in het genre, bezit een oprechte kwetsbaarheid die perfect aanvult bij de autobiografische aard van veel teksten. Zijn ervaringen als toermuzikant, van het werken met Brian Epstein tot het overleven van het tragische Bucks Fizz-busongeval in 1984, hebben ongetwijfeld bijgedragen aan de emotionele diepgang van deze composities.
‘Catch a Falling Star’ is meer dan louter een verzameling oude nummers; het is een blik in de creatieve geest van een ervaren vakman op een cruciaal moment in zijn carrière. Voor liefhebbers van klassieke Britse pop en singer-songwriter muziek uit de jaren 70 biedt dit album een waardevolle toevoeging aan hun collectie. Het album slaagt erin om zowel nostalgisch als tijdloos te klinken, een prestatie die spreekt voor Marshalls songwriting vaardigheden.
Hoewel het album niet revolutionair is, bewijst het dat goede nummers uiteindelijk altijd hun weg naar het publiek vinden, ongeacht hoe lang ze moeten wachten. Marshall heeft met ‘Catch a Falling Star’ een waardig testament afgeleverd van zijn talent en doorzettingsvermogen in een vaak meedogenloze industrie. (7/10) (Sunfish Records)