Maandagavond transformeerde de Ziggo Dome in Amsterdam tot een intieme soulkerk, waar John Legend het publiek meevoerde op een muzikale reis door twee decennia van R&B-geschiedenis. Met een setlist van ruim 30 nummers, inclusief enkele korte cover-snippets, leverde de Amerikaanse singer-songwriter een concert af dat vooral een eerbetoon aan zijn eigen ‘Get Lifted’-periode vormde.
Het concert stond volledig in het teken van ‘Get Lifted’, Legends debuutalbum dat dit jaar zijn twintigste verjaardag viert en nog altijd beschouwd wordt als het sterkste album in zijn discografie. Legend opende met ‘Let’s Get Lifted Again’ en ‘Prelude’, voordat hij overging naar het titelnummer van zijn iconische debuut. Slim genoeg presenteerde hij de nummers niet in albumvolgorde, zodat de spanning van het concert bleef. Een concert vraagt immers om een andere volgorde dan die van een plaat, die na 10 nummers vaak af is..
Legend ging zelfs terug naar de tijd van vóór zijn debuut, toen hij als zanger en muzikant meewerkte aan platen van artiesten als Lauryn Hill, Kanye West en Slum Village. In een uitgebreide medley van snippets bracht hij hulde aan die formatieve jaren, waarbij hij onder andere ‘Everything Is Everything’ van Lauryn Hill en Estelles ‘American Boy’ liet horen, samen met fragmenten van tal van andere klassiekers uit die gouden periode van R&B en hiphop. Tussendoor vertelde Legend ook hoe deze nummers tot stand kwamen; Verhalen die inzicht gaven in zijn muzikale DNA. Helaas duurden deze verhalen vaak wat lang en leidde het tot verveling, waardoor het publiek ook begon te ouwehoeren.
Het hoogtepunt van de avond kwam voor één dame uit het publiek tijdens ‘Slow Dance’. Legend nodigde een vrouw uit het publiek (de Dordtse Yvon van Engelen) op het podium uit voor een slow dance. Twee minuten lang deelde zij het podium met de wereldster, een moment dat onvergetelijk zal blijven voor haar. Voor Legend was het gelukkig minder gênant dan bij zijn concert in het Westerpark in 2007, toen hij wel heel erg enthousiast werd van een slow dance met een fan bij hetzelfde nummer.
Maar dat was het dan toch wel, want over het algemeen was Legend echter opvallend voorzichtig in zijn benadering, waarbij hij vooral achter of naast zijn piano bleef. Dit paste bij een avond die meer gericht was op muzikale nostalgie dan op spektakel.
Achter zijn piano toonde Legend echter dat hij uitstekend bij stem was. Zijn nummers van ‘Get Lifted’ hebben in twintig jaar niets aan kracht verloren. Zijn solo-uitvoering van ‘Ordinary People’, zijn doorbraak en nog altijd een onverslijtbare ballad, was prachtig en deed het publiek meezingen alsof het een hymne betrof. Ook klassiekers als ‘Where Is The Love’ (oorspronkelijk van Roberta Flack & Donny Hathaway) en ‘Precious Lord’ waren momenten van muzikale zuiverheid.
Echter, toen zijn volledige negenkoppige band zich bij hem voegde, werden de problemen pijnlijk duidelijk. Het geluid was niet lekker afgestemd op de Ziggo Dome. Als de nummers klein gespeeld werden, klonk alles geweldig. Maar zodra de complete band mee speelde, ging het geheel verloren in de mix. Je zag de muzikanten hard werken, maar hoorde de instrumenten zelf eigenlijk alleen goed bij de solo’s. Een uitzondering vormde de opvallend stevige rockende cover van The Beatles’ ‘I Want You’, een onverwachte uitloop van Legends eigen ‘I Can Change’, waarin John’s gitarist eindelijk de kans kreeg.
Ondanks de geluidsproblemen had de setlist zijn momenten. Andere hoogtepunten van ‘Get Lifted’ zoals ‘Save Room’ en ‘So High’ herinnerden eraan waarom dit album Legend definitief op de kaart zette. Ook zijn cover van ‘Like I’m Gonna Lose You’, oorspronkelijk een hit van Meghan Trainor, toverde John Legend goed om tot een intieme, piano-gedreven ballad.
De avond eindigde in een tweeledige toegift. ‘All of Me’, zijn grootste wereldhit, werd uitgevoerd met emotionele intensiteit, gevolgd door ‘Live It Up’ als echte afsluiter. Maar toen was een groot deel van het publiek inmiddels al lang richting de uitgang of verder. John Legends optreden in de Ziggo Dome had zijn momenten van muzikale schoonheid, vooral wanneer hij solo achter de piano zat, en zijn verhalen over de oude tijd gaven een leuk inzicht in het verleden. Maar daar tussendoor: wat geluidstechnische problemen en te lange verhalen… Leuk voor de die hard fan… en zeker voor Yvon.
Foto’s (c) Marjolein van Veldhuizen
