In het oudste en volgens velen mooiste openluchttheater van Nederland gaf toetsenvirtuoos Rick Wakeman op 17 mei een indrukwekkend concert. Het in 1916 geopende theater op de bekende Cauberg in Valkenburg, ontworpen door Pierre Cuypers, bood met zijn indrukwekkende mergelwand en natuurlijke bladerdak een uniek decor voor deze bijzondere avond. Dit sfeervolle theater, waar zo’n 950 mensen kunnen genieten van voorstellingen in de openlucht, vormt een belangrijke culturele voorziening voor de hele regio.
Het is een schande te noemen dat de ruim 100 vrijwilligers die het theater draaiende houden, nog steeds moeten knokken met de politiek om deze culturele parel overeind te houden. Zonder hun tomeloze inzet zou deze bovenregionale trekpleister, die jaarlijks meer dan 40.000 bezoekers verwelkomt, niet kunnen bestaan.
Het concert viel in het prille begin van het buitenconcertseizoen. Het publiek had dan ook vesten en jasjes aangetrokken tegen de avondkoelte. Ondanks de status van de muzikant was het theater helaas niet geheel uitverkocht, maar de aanwezige fans compenseerden dit met hun enthousiasme.
Richard Christopher Wakeman, geboren op 18 mei 1949 in Perivale, West-Londen, wordt beschouwd als een van de meest virtuoze toetsenisten binnen de popmuziek. Na een studie piano, klarinet en orkestratie aan het Royal College of Music in Londen, werd hij sessiemuzikant en speelde hij met grootheden als David Bowie (‘Mellotron’ op Space Oddity en piano op Life on Mars? in 1971), Cat Stevens (hij verzorgde het beroemde intro van ‘Morning Has Broken’), Brotherhood of Man, T. Rex, Black Sabbath en Ozzy Osbourne, voordat hij doorbrak als lid van de legendarische progressieve rockband Yes.
De setlist bestond uit een zorgvuldig samengestelde selectie uit zijn omvangrijke oeuvre. Hij opende met stukken uit ‘The Six Wives of Henry VIII’, vervolgde met covers van Cat Stevens en David Bowie, en speelde delen uit ‘King Arthur’. Daarna volgden enkele Yes-klassiekers zoals ‘And You and I’ en ‘Wonderous Stories’, gevolgd door verrassende Beatles-interpretaties. Als toegift bracht hij fragmenten uit ‘Journey to the Centre of the Earth’.
Een werkelijk magisch moment ontstond toen Wakeman ‘Morning Has Broken’ inzette. De vogels in de bossen rondom het openluchttheater leken plotseling opnieuw wakker te worden en begonnen opvallend mee te fluiten. De combinatie van zijn prachtige pianowerk met dit spontane natuurlijke koor creëerde een onvergetelijke ervaring die alleen in deze bijzondere setting mogelijk was.
Wakemans virtuoze toetsenspel kwam in de openlucht extra goed tot zijn recht. De virtuoze passages die vooral in zijn solowerk uit de jaren zeventig een hoofdrol spelen, werden nog altijd zonder aanpassingen gespeeld. De maestro was het duidelijk nog niet verleerd. Zijn vingers gleden moeiteloos over de toetsen, of het nu ging om de bombastische synthesizerklanken of de verstilde pianomomenten.
Onvermijdelijk was wel dat sommige stukken, die op de originele albums breed gearrangeerd en georkestreerd zijn, op slechts twee keyboards wat kaler klonken. Op momenten deed dit ontegenzeggelijk denken aan ‘Orgeljoke’-muziek, hetgeen echter niets afdeed aan het vakmanschap waarmee Wakeman deze composities tot leven bracht. Het benadrukte juist hoe hij als solist in staat was de essentie van deze complexe werken te distilleren.
In dit concert kwam nog eens het belang naar voren van Wakemans bijdrage aan de ontwikkeling van pop- en rockmuziek. Met zijn vriendelijke uitstraling, humoristische intermezzo’s en flinke dosis zelfspot wist hij het publiek tussen de nummers door moeiteloos voor zich te winnen.
Het was echter jammer dat hij een heel stuk van zijn oeuvre oversloeg. Van albums als ‘Country Airs’, die een rustiger, meer contemplatieve kant van zijn spel tonen, was niets te horen. Juist het prachtige ‘Stepping Stones’ van dit album had in de serene omgeving van het openluchttheater uitstekend tot zijn recht kunnen komen.
Met zijn ‘Final Solo Tour’ leek het erop dat met deze concertreeks het boek Rick Wakeman langzaam dicht zal gaan. Jarenlange gezondheidsproblemen zorgen er mede voor dat dit zijn laatste solotour is, al blijft hij hopelijk nog wel muziek maken en opnemen.
In Valkenburg namen we met een staande ovatie afscheid van een grootheid in de rockmuziek en een onderschatte muzikant in andere stijlen. Een man die met zijn muzikale erfenis een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten op generaties muzikanten en luisteraars. In de magische ambiance van het openluchttheater mochten we nog één keer van hem genieten.