De Rhythm & Blues Night in de Groningse Oosterpoort is al meer dan dertig jaar hét moment waarop liefhebbers van blues, roots en rhythm ‘n’ blues uit het noorden en daarbuiten samenkomen. Ook voor Maxazine begint het evenement inmiddels een traditie te worden en dus waren we ook dit jaar weer van de partij om verslag te doen van een middag en avond vol optredens van nationale en internationale artiesten.
De 33e editie trapte af met singer/songwriter en mondharmonicaspeler Curtis Salgado, die de binnenkomende liefhebbers trakteerde op een gepassioneerd optreden in de entreehal. De zanger is de 70 inmiddels gepasseerd, heeft meerdere Blues awards op zijn naam en bracht vorig jaar zijn twaalfde album uit, maar is het optreden zo te zien nog lang niet moe. Zoals hij zelf in een van zijn songteksten aangeeft “the longer that I live, the older I want to get”. En aan de reactie van het publiek te zien hoopten zij hier nog lang getuige van te zijn.
Tegelijkertijd waren The Blind Boys of Alabama de eerste act op het hoofdpodium in de Grote Zaal.
De Amerikaanse gospelgroep bestaat al sinds 1939 en dankt zijn naam aan het feit dat het merendeel van de leden blind of slechtziend is. Logischerwijs is de bezetting in de loop der jaren gewijzigd, maar een deel van de leden loopt al heel wat jaartjes mee. De mannen kwamen onder begeleiding het podium op, waar drie stoelen voor ze klaar stonden. Bij aanvang van het optreden was de zaal nog redelijk leeg, maar zodra ‘Spirit in the Sky’ werd ingezet, stroomde de zaal vol. Met hun aanstekelijke mix van gospel, blues en soul zorgden ze voor een prima start van de avond. Hun enthousiasme en plezier zorgden ervoor dat ze zelf niet op hun stoelen konden blijven zitten en dat gold ook voor een groot deel van het publiek.
Zangeres Jo Harman was in 2017 al eens eerder te gast op de R&B night. Toen stond ze nog in de wat rumoerige foyer, deze keer kreeg ze de volledige aandacht van het publiek in de Kleine zaal. Haar soulvolle stem kan schakelen tussen enorme power en ingetogen gevoeligheid; dat laatste kwam mooi tot uiting tijdens de uitvoering van haar nieuwste single ‘Someday we’ll all be free’. Haar band kreeg ook de nodige aandacht, o.a. door een solo van haar toetsenist.
De aanwezigen die met de voetjes van de vloer wilden, konden tegelijkertijd in de foyer terecht bij Marlon Pichel. De sympathieke zingende drummer uit Rotterdam kreeg iedereen in beweging met zijn Southern soul.
Hierna stroomde de Grote zaal weer snel vol voor de uit Liverpool afkomstige Laurence Jones. Jones is een graag geziene gast in Nederland; de afgelopen jaren kwam hij vrijwel ieder jaar wel naar een aantal podia om zijn energieke bluesrock te laten horen. Ook op de R&B night is hij geen onbekende: in november liet hij op X al enthousiast weten uit te kijken naar zijn terugkeer op een van zijn favoriete festivals. En dat hij er plezier in had was duidelijk, de goedlachse gitarist/zanger had het zichtbaar naar zijn zin, zo grapte hij bijvoorbeeld dat de band zich voor deze sjieke gelegenheid allemaal in hetzelfde (zwarte) trainingspak had gekleed. Naast zijn eigen nummers speelde hij een verrassende cover van The Cure’s ‘A Forest’ en ook ‘Voodoo Child’ van zijn held Jimi Hendrix ontbrak niet.
Om 7 uur kon het publiek kiezen tussen verschillende genres. In de Kleine zaal stond Rob Heron met zijn Tea Pad Orchestra voor een aanstekelijke mix van rockabilly, country & blues. Met een contrabas en verschillende snaarinstrumenten wisten ze het publiek flink aan het swingen te krijgen. Wie het even wat rustiger aan wilde doen, kon op adem komen bij Jeremie Albino. Met zijn krachtige stem vol emotie bracht hij de meer klassieke blues naar de binnenzaal. Als derde mogelijkheid stond Quinn Sullivan in de Foyer voor wat stevige bluesrock. Keuze genoeg dus, en wie trek kreeg van al dat muzikale geweld, hoefde zich ook geen zorgen te maken. Op verschillende plekken stonden eettentjes, waar je zowel binnen als buiten terechtkon om voor de inwendige mens te zorgen.
Hierna kon men voor een flinke portie southern bluesrock terecht bij Robert Jon & the Wreck. De band heeft inmiddels een trouwe schare fans in Nederland. Zanger en gitarist Robert Jon Burrison, compleet met hoed, beschikt over een klassieke rockstem. Henry James, met zijn wilde afro en virtuoze leadgitaarspel, stapte regelmatig naar voren voor een energieke solo. Toch was het op dit uur van de dag lastig kiezen. In de entreehal zette Les Green met zijn Swayzees namelijk de boel op stelten. De organisatie van de Rhythm & Blues Night slaagt er iedere keer weer in om acts binnen te halen waarbij iedereen alle remmen los gooit. Vorig jaar was dit Sugarmill Slim, maar Les Green en zijn band deden hier niet voor onder. Een mengeling van R&B, funk en jazz en de tomeloze energie van Green zelf wisten het publiek moeiteloos op te zwepen.
Een andere, maar ook feestelijke energie was te vinden bij Michelle David & The True Tones. De kleine, charismatische zangeres met de grote stem maakte er ook dit keer weer een gedenkwaardig optreden van. Het publiek werd meerdere keren gevraagd om mee te zingen en werkte daar natuurlijk graag aan mee. Tegelijkertijd voorzag GA-20 de Foyer van wat rauwe Chicago Blues. De band, genoemd naar een gitaarversterker die Gibson halverwege de vorige eeuw maakte, maakte er een mooi feestje van.
Tommy Castro & the Pain killers deden de Oosterpoort aan als onderdeel van hun ‘Closer to The Bone’ tour en waren de afsluitende act in de Grote Zaal. Met een carriere van 40 jaar en inmiddels 18 albums op zijn naam is Castro bepaald geen groentje te noemen. R&B, soul, rock ‘n roll en funk: hij beheerst het allemaal, maar met zijn nieuwste album keert hij terug naar zijn roots: de blues. Een deel van het publiek kwam speciaal voor Castro naar de R&B Night en ze werden niet teleurgesteld; als laatste act had de band wat extra tijd en hier werd volop van genoten. Met zijn doorleefde stem en fenomenale gitaarspel mixt hij blues uit de jaren zestig met funk en soul. Van het gevoelige ‘Blues Prisoner’ tot het energiekere ‘Can’t keep a good man down’ boeide hij van begin tot eind.
The Zac Schulze Gang uit het Engelse Kent bestaat nog niet erg lang en het debuutalbum laat nog op zich wachten, maar nu al is de band een live-act van formaat. Zanger/Gitarist Zac stuiterde over het podium en bracht naast een aantal eigen nummers ook covers als ‘Johnny B. Goode’ en ‘She does it right’ van Dr. Feelgood.
Voor wie nog niet moe was, kon het laatste restje energie besteden in de Kleine Zaal, waar Fantastic Negrito een cocktail van blues, funk, soul, rock en gospel ten gehore bracht. Zanger Xavier Amin Dphrepaulezz, in een kleurige outfit en een hoge hoed, bracht zijn songs vol overtuiging. Hiermee kwam een einde aan de 33e editie: we kijken alweer uit naar de volgende!
Foto (c) Anneke Klungers
