Het is alweer ruim 18 jaar geleden dat Stephanie Struijk bekend werd als Stevie Ann met Engelstalig repertoire. In 2016 volgde met hulp van Daniël Lohues echter een koerswijziging naar Nederlandstalig onder haar echte naam Stephanie Struijk. Begin dit jaar verscheen haar derde Nederlandstalige album ‘Dezelfde Zon’. Een kleine intieme tourmee door het land bracht haar deze avond in de raadszaal van het Cultuurhuis in Doorn.
De setting was kleinschalig en intiem. Na het solo op gitaar gespeelde ‘Straks’ werd ze verder enkel bijgestaan door Reyer Zwart (geen kleine naam, die door de vele samenwerkingen met andere artiesten een groot cv heeft) op contrabas en gitarist Bernard Gepken. Haar meest recente album is vrij persoonlijk, en daar refereerde ze zelf aan bij het nummer ‘Als Je Niet Voor Me Gaat Dan Ben Ik Weg’. Toen ze vertelde dat het gaat over de hobbels in de liefde, liet ze zich niet uit het veld slaan door een bijdehante bezoeker die riep: ‘Doe er dan wat aan!’
Toch werd het geen zware avond. Want persoonlijke verhalen over haar omzwaai naar Nederlandstalig materiaal en mislukte ambities in de Verenigde Staten wisselde ze af met luchtige verhalen. Zoals hoe ze ooit probeerde iets te schrijven voor een wasmiddel commercieel. Of hoe ze op verzoek een nummer voor Nick en Simon probeerde te schrijven, maar dit uiteindelijk tè goed vond om weg te geven, en daarom toch maar zekf hield: het nummer ‘Alle Tijd’. Een nummer van haar laatste album dat ze recent in een andere versie met een strijkerskwartet uitbracht. Waarover ze droogjes opmerkte dat het strijkerskwartet er deze avond niet bij was, maar dat ze dat voor een andere keer wel een goed idee zou vinden.
Eigenlijk was deze intieme setting de juiste vorm voor haar muziek. Sobere liedjes als ‘Zwitserland’ of ‘In Het Maanlicht’ komen hierin het beste tot hun recht, terwijl wat meer uptempo nummers als ‘Onderweg’ of ‘Gitaar Op Mijn Schoot’ door deze akoestische aanpak niet als een radicale koerswijziging aanvoelen, maar het perfect naast elkaar blijft passen.
Ze speelt momenteel dan in kleine zaaltjes voor een beperkt aantal mensen. Je zou haar meer succes gunnen met de sterke Nederlandstalige albums die ze de laatste jaren uitbracht. Tegelijkertijd komt haar muziek juist in deze intieme setting het beste tot z’n recht. Ze oogt er ook ontspannen bij, en weet perfect de balans te vinden tussen persoonlijke verhalen en luchtigheid. Waardoor het nooit zwaar wordt.