Het oude stadscentrum van Luik was op zondagavond 5 mei rustiger dan we wellicht hadden verwacht. Het regende zachtjes, en het was deze lentemist die de mensen naar binnen had gedreven. De cafés die in de straten rond de Place de la Cathédrale uitnodigend en zonder veel poespas de deuren hadden geopend, lieten de jazzmuziek vrij haar weg naar buiten vinden, zodat de mensen die nog op weg waren naar een van de laatste concerten van het Uhoda Jazz Festival in Luik wisten dat deze stad de jazz aan haar hart had gedrukt, zoals ze ook ooit Jacques Hustin’s ‘Fleur de Liberté’ naar de negende plek van het Eurovisiesongfestival had geapplaudisseerd. Luik is goed voor iedereen die van muziek houdt.
Het jazzfestival werd dit jaar afgesloten met een ware hoogmis van virtuositeit in ‘Le Forum’, de zaal waar eerder jazzgrootheden als Miles Davis, Louis Armstrong en Ella Fitzgerald optraden. Gisteravond was het op deze afsluitende avond de eer aan de drie muzikanten van GoGo Penguin uit Manchester om de uitverkochte zaal te laten genieten van hun muziek. De muziek van de drie muzikanten uit Manchester is niet heel makkelijk te duiden. Enerzijds hoor je duidelijk dat de muziek gebaseerd is op klassieke harmonietheorieën, maar de mannen laten zich verder op geen enkele manier inkaderen of framen. Breakbeats, minimalisme, triphop, rock – de eclectische muzikale fruitmand die voor hen op tafel staat, wordt door het trio met smaak genuttigd.
Wat in ‘Le Forum’ meteen duidelijk was, is dat het zaalgeluid andermaal van uitstekende kwaliteit was. Ook bij andere concerten in ‘Le Forum’ valt dit steeds weer op. Chapeau!
De band speelde veel werk van hun meest recente album ‘Everything Is Going To Be OK’. Een van de inmiddels essentiële GoGo Penguin-titels van dat album is ‘You’re Stronger Than You Think’, dat alle typische penguin-ingrediënten in zich draagt. De speelse, open en toch groovende pianolijn die op zichzelf staand een stuk op een new-agealbum zou kunnen zijn, maar die, geharnast door de virtuoze en fantasievolle bas van Nick Blacka, en het als een metronoom strak spelende drumwerk van Jon Scott, naar een hypnotiserend repetitief thema werd gedreven, wist het publiek in de zaal te betoveren.
Pas als het zaalgeluid zo goed is, kan het publiek de virtuositeit van muzikanten van dit kaliber echt waarderen. Het was een genot om getuige te mogen zijn van de haast flegmatieke stijl van arco, die een lyrische laag onder de piano toverde. Als de strijkstok dan weggestoken werd, schakelde Blacka met gemak en plezier over op slapbastechnieken, alsof hij ze had uitgevonden. Een bijzondere muzikant om aan het werk te zien en te horen.
Het trio speelde technisch op hoog niveau. Een show maakten ze er echter niet van, daarvoor was het benodigde concentratieniveau voor deze muziek duidelijk te hoog. Geen showmanship, maar een welhaast Olympische prestatie op hun individuele instrument. Communicatie ging met blikken en knikjes over en weer, en was op momenten spannend, maar het ging op een keer na altijd goed. De muzikanten zullen er zelf meer van gebaald hebben dan dat er mensen in het publiek hebben gezeten die de erg fantasievolle overgang in ‘Ascent’ als een ‘fout’ herkend hadden.
De band speelde een concert dat vooral door de virtuositeit van de muzikanten herinnerd zal worden. Het is prachtig dat we met GoGo Penguin ook een Engelse band hebben in dit moderne jazzgenre. Als tegenhangers van een erg Amerikaans klinkende band als bijvoorbeeld Yellow Jackets, zijn de Penguins een verrijking van de jazzscene. Een prachtige afsluiter van een festival dat de liefhebber nu alweer doet verlangen naar volgend jaar.
Foto’s (c) Jan Vranken