Gitarist Marcel Coenen staat ruim 35 jaar op de planken en speelde in meer dan 950 shows. Dat deed hij niet alleen met metal coverbands zoals The Art Of Pantera, maar ook met eigen bands zoals Sun Caged en Godscum. Daarnaast deed hij ook mee aan de groots opgezette shows van Ayreon. Bovendien bracht hij een aantal solo albums uit. Zondag 24 maart traden Marcel Coenen & Friends op in De Bosuil te Weert.
Na een begroeting van Marcel begon het concert met het instrumentale ‘Abstract Impact’. Je voelde meteen dat dit een mooie middag zou gaan worden. Zowel Marcel als gitarist David Maes, en bassist Richard Ritterbeeks speelden wireless.
Voor ‘Do or Die’ nodigde Marcel zanger Pascal Remans uit. Deze expressieve zanger haalde iedere hoge toon met gemak. Met vlagen lag het tempo van de muziek flink hoog. Vooral Marcel speelde dan vliegensvlug. Toetsenist Rene Kroon stond achter twee keyboards en tablet verstopt, hij was nauwelijks te zien. In de sterk gespeelde delen waren zijn bijdrage en die van David wat minder goed te horen. Het geluid van het totaal was goed van volume, zeker niet te hard.
Hans In ’t Zandt drumde zoals altijd zeer strak, in verschillende nummers had hij de backing vocals.
Resurrection
‘Patron Of Love’ komt van ‘Resurrection’ het nieuwste album van Marcel. Nu was Jos Severens de leadzanger. Een hele andere stem en andere manier van performen dan Pascal. Maar Jos zong dit opzwepende nummer zeer goed. Hij moedigde het publiek aan om mee te zingen, een enkeling zong aarzelend mee. Ook het instrumentale ‘Zone Sombre’ komt van ‘Resurrection’. Marcel schreef dit meeslepende nummer na zijn hartaanval. Marcels emotie was niet alleen te horen, maar was ook zichtbaar en voelbaar. Des te groter was het contrast met ‘The Truth’, dit werd gezongen door Sascha Burchardt (zanger van de Iron Maiden Tribute Powerslave). Sascha zong en performde met enorme bezieling. Ook tijdens de instrumentale stukken voelde hij de muziek. Door ‘Rising Force’ (Yngwie Malmsteen) werd Sascha definitief de metal ingetrokken. Hier was de zang aan de zachte kant ten opzichte van de muziek, maar de passie van Sascha was er niet minder om. Marcel vloog met zijn vingers over de snaren. Onvoorstelbaar wat een tempo en met behoud van dynamiek.
Op de beamer waren visuals te zien, voornamelijk van albumcovers. Het gebruik van het licht was iets te rustig in vergelijking met de muziek. De muzikanten speelden en zongen de complexe nummers zeer goed. De volume-en tempo wisselingen werden goed gespeeld. Behalve plezier, zag je ook hun focus op zang en muziek. Hierdoor was er iets te weinig interactie tussen de bandleden. Maar dat komt wel als ze weer vaker (in deze samenstelling) op de bühne staan, want er komen meer optredens aan.
Still Bleeding
‘Still Bleeding’ van het album ‘Color Journey’ werd oorspronkelijk ingezongen door de Weertse Joyce Dijkgraaf. Zij overleed een aantal jaar geleden als gevolg van een auto-ongeluk, ze wordt nog steeds gemist. De ingetogen instrumentale start maakte al indruk. Dat werd versterkt door de prachtige zang van Esther Brouns. Men was geraakt, bij een enkeling rolde een traan over de wang.
Er werd een zeer gevarieerde set gespeeld met zowel instrumentale als vocale nummers. Metal werd afgewisseld met rustigere nummers zoals ‘Endless’, dit heeft een new age sfeer. De woordeloze zang van Esther sloot mooi aan bij de muziek. Weer was het publiek onder de indruk. De eigen muziek van Marcel werd aangevuld met enkele covers waaronder ‘Owner Of A Lonely Heart’, waarin Jos de leadzang had. Hij begon goed, dit werd prima aangevuld door de backing vocals. Door de hoge tonen is het bijna een onmogelijk nummer om perfect te zingen. Zowel de lead als de achtergrondzang was niet overal perfect, maar dat mocht de pret niet drukken. Marcel noemde ‘New Race’ een “vingerbreker”. Hij had flink moeten oefenen om dit snelle nummer weer “in de vingers” te krijgen. David en hij speelden zij aan zij, beiden speelden vliegens vlug, dit was prachtig om te zien. In ‘I Was Wrong’ maakte Esther nogmaals indruk met haar powerstem.
Waiting
Marcel kondigde een cover aan. Pascal pakte zijn akoestische gitaar (met 12 snaren) . Het intro van ’More Than A Feeling’ werd natuurlijk door iedereen herkend. Esther had de leadzang, natuurijk is haar stem heel anders dan het origineel, maar het voelde heel natuurlijk aan. Hans, Jos en Pascal zorgden voor de achtergrondzang. De orgelklanken van Rene kwamen mooi tot zijn recht. Eigenlijk was dit het laatste nummer en zouden de bandleden het podium verlaten om terug te komen voor de toegift.
Maar de toegift werd er meteen achteraan gespeeld. Deze bestond uit het opzwepende ‘Waiting’, gezongen door Jos. Tot slot ‘Run Like Hell’, waarbij alle muzikanten op het podium stonden. Marcel toverde allerlei bijzondere geluiden uit zijn gitaar. Sascha en Pascal hadden afwisselend de leadzang. De vocalisten stonden wat meer naar achter op het podium, ze stonden redelijk in het donker, maar de (samen)zang was goed. Dat gold ook absoluut voor het aangenaam lange instrumentale stuk. Marcel Coenen & Friends zullen in de toekomst vaker op het podium staan, een aanrader!
Foto’s (c) Daniël Frissen
