Het is helaas maar een karige opkomst deze donderdagavond in de Weertse Bosuil. De schotten halverwege de zaal zijn dicht en ook het balkon is afgesloten. Waar dat dan aan ligt, Joost mag het weten. Die stond overigens een stukje verderop in de 013. Desalniettemin liet de Kris Barras Band zich van zijn energiekste en beste kant zien.
Het stuk zaal dat open was had ook nog voldoende ruimte, maar stond tegelijkertijd ook gezellig vol. Ruimte om te rocken en lekker los te gaan. Voordat de headliner het podium betrad werden we eerst, langer dan aangegeven, voorzien van October Changes. Een internationaal collectief dat vandaag niet heel lekker uit de verf kwam.
Misschien komt dat ook deels doordat hun muziek niet bepaald aansloot met hetgeen wat na hen kwam. Electrometal zoals de zangeres het zelf noemde, hier en daar een symfonisch element. Basloopjes en synths vanaf een bandje, waarbij zelf een nummer ook de gruntende vocals daar vanaf kwamen. Da´s jammer, je komt immers voor live muziek. Tel daarbij op dat in het tweede nummer de gitaar niet goed gestemd was voor de solo plus wat technische problemen en je hebt een vrij stroef begin. De zangeres deed erg haar best om het publiek bij het optreden te betrekken, dat lukte enigszins.
Echter werd ook de ´Zombie´ cover niet feilloos gespeeld. Intro daarvan ging niet soepel en dat stapelde zich op tot een vrij rommelige set, die langer doorging dan gepland was. Om kwart over negen zou de headliner starten, maar dat was de eindtijd van October Changes. De eigen nummers hadden ook goede momenten, maar daar bleef het helaas bij.
Een dik half uur later dan gepland was daar dan de Kris Barras Band onder leiding van de voormalig MMA-vechter. Het geluid stond hard en de zang kwam in het begin er niet helemaal bovenuit, gelukkig werd dat snel gefixt. De bassist had de gehele show energie voor tien, die stond zo te springen dat je af en toe bang was dat hij zou struikelen.
De band speelde voornamelijk nieuwere songs, die meer neigen naar de moderne hardrock dan naar de meer bluesy Southern rock van de eerdere albums. Barras meldde dit concert zelf ook dat de sound van de band aardig is veranderd. Van het komende album werden ook een aantal nummers gespeeld die nog niet zijn uitgebracht.
Het hoogtepunt kwam echter bij het tweetal akoestisch gebrachte liedjes met daarbij ook de achtergrond van de liedjes. ‘Wake Me When It’s Over’ en vooral het bluesy, eerste geschreven nummer van Barras, ‘Watching Over Me’ dat hij schreef voor zijn vader, kreeg de Bosuil volledig stil. Met zijn krachtige stem voelde je zijn emotie in de zaal.
Verder was het een energieke set vol met stevige, meezingbare songs. Ondanks de karige opkomst had de band zichtbaar plezier en speelde niet op de automatische piloot. Heerlijk gitaarwerk en ook een lekkere jam waarop ieder bandlid even de kans kreeg om zich te laten horen. De nummers werden niet plichtmatig gespeeld en de meeste werden ook net wat langer gespeeld of wat anders, wat de live-ervaring ten goede kwam.
De Kris Barras Band mag dan in ons landje nog niet zo’n volle zalen trekken, maar ik ben er van overtuigd dat, als ze deze energie weten vast te houden tijdens hun shows, mensen die er geweest zijn anderen gaan attenderen op deze band en dat wanneer ze weer naar Nederland komen de zalen steeds wat voller worden. De aanwezigen hebben deze avond van de hoofdact een heerlijke set vol gitaargeweld en energie voorgeschoteld gekregen.
