In de schemerige uren van een Parijse ochtend, waar de Seine fluistert tegen de slapende stad, heeft de dood haar ongrijpbare melodie gezongen en de wereld beroofd van een meester van ritme: Félix Sabal Lecco, wiens hartslag synchroon liep met de metronoom van het leven.
Geboren in de schaduw van de Oost-Kameroense Kadey, waar de zon haar eerste kus deelt met de aarde, was Félix de zoon van een man die zijn natie diende als prefect, minister en ambassadeur. Maar het was niet de politieke echo van zijn vaders stappen die Félix verkoos te volgen; hij koos voor een pad bezaaid met notenbalken en ritmes, een weg die de wereld zou veranderen. Felix was tevens de broer van Armand Sabal Lecco, de man die de bassnaren doet zingen als een oude griot.
Zijn bijnaam ‘Féfé’ was een liefkozende noot in de symfonie van zijn leven, een zacht gezongen refrein door degenen die hem kenden en liefhadden. Met zijn drumstokken in zijn handen, die meer zwaarden van creatie dan instrumenten waren, schilderde hij luchten vol met klankkleuren, maakte hij de tijd tot zijn disgenoot en de stilte tot zijn muze.
.
De groten der aarde zochten zijn gezelschap in hun muzikale queeste: Sting voelde de adem van zijn ritme, Peter Gabriel danste op de cadans van zijn slagen, Paul Simon’s woorden vonden hun weg op de wegen die Félix plaveide. Felix speelde op Simon’s album ‘ Rhythm of the Saints’ de opvolger van ‘Graceland’. Hij deelde het podium met Manu Dibango, Hij speelde met Prince tijdens zijn legendarische SuperBowl performance in 2007, waarbij de meest legendarische versie van ‘Purple Rain’ in de regen werd gespeeld, hij leende zijn ritme aan de mbalax van Youssou N’dour, versmolt met Lenny Kravitz, was de hartslag achter France Gall, en liet Herbie Hancock’s toetsen dansen op de golven van zijn drumvellen.
Félix, onze Frans-Kameroense tovenaar op de drums, overschreed de grenzen van culturen zoals hij de vellen van zijn instrument bespeelde: met een zachte vastberadenheid en een passie die brandde als een vuurtoren in de nacht. Zijn nalatenschap is niet ingegraven in steen, maar gebeiteld in de annalen van muzikale meesterwerken, en zal blijven trillen in de harten van hen die nog moeten komen.
Bij zijn heengaan huilt de muziekwereld, niet enkel om een drummer, maar om een maestro van de menselijke geest. Zijn kameraden in kunst, degenen die de eer hadden zijn pad te kruisen, en wij, de stille getuigen van zijn magie, voelen een leegte die echoot met de slapende cadans van een drumstel dat zijn meester mist.
Wij, de liefhebbers van klank en woord, bieden onze condoleances aan aan zijn familie, aan de vrienden die nu in de schaduw lopen van zijn immense nalatenschap. Félix Sabal Lecco, deze woorden schieten tekort om zijn invloed te vatten.
In de stilte van een Parijse ochtend, waar de Seine nu iets minder luid fluistert, resoneren de ritmes van Félix Sabal Lecco nog steeds, en zullen ze blijven resoneren, eeuwig en altijd, in de melodie van ons bestaan.
