Kafka is een bandnaam die opvalt. En die je nieuwsgierig maakt. In Kafka hebben Dafne Holtland en Frank van Kasteren ieder hun muziekhistorie ingebracht. En vervolgens op een natuurlijke manier laten reageren. Met de recente release van ‘Blueprint’ als opvallend resultaat. Kafka, waar twee muziekwerelden heerlijk samensmelten.
Om klokslag acht verschijnen Dafne en Frank op het laptopscherm. Gezellig, samen, als een stel, wat ze in werkelijkheid ook zijn. Ze kunnen, durven en mogen gewoon alles over elkaar zeggen, wat een zeer prettig en open gesprek oplevert. Zoals over de keuze van de naam Kafka, voor hun muzikàle partnerschap. Frank legt het uit: “Kafka was al langer mijn bijnaam voor Dafne. Toen we besloten om ook muzikaal iets samen te doen, toen vonden we toevallig een verhaal van Franz Kafka. Over een meisje dat haar knuffel was kwijt geraakt.” Frank is serieus en enthousiast tegelijk. “Op de dag dat Dafne en ik een relatie kregen, ben ik zelf mijn knuffel kwijt geraakt. Die had ik al vanaf mijn geboorte… Maar goed, Kafka laat vanuit de verloren knuffel brieven schrijven naar dat meisje. Dat hij op wereldreis is en zo. Dat vonden we beiden zo mooi. Toen dachten we: Dat past, dat past !
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de vraag over de bandnaam pas op het einde van ons geanimeerde gesprek kwam. Eerst zijn we dieper gedoken in hun nieuwe album ‘Blueprint’, het tweede full album na ‘Out of Tune’(2021) en de EP ‘The Biggest Time Bubble’. De beruchte ‘moeilijke tweede’? Volgens Frank niet: “De eerste plaat voelde heel ongedwongen. Gewoon omdat het kon. Achteraf gezien ging ‘Out of Tune’ veel kanten op. Bij ‘Blueprint’ wilden we kijken wat er gebeurt als we juist één lijn zouden maken.” Daarvoor werd het ook proces aangepakt. “De eerste hebben we op verschillende manieren gemaakt: vanuit een drumbeat, een akkoordenschema, een sampletje of zo. Voor ‘Blueprint’ zijn we ‘gewoon’ liedjes gaan maken, van top tot teen, met een akoestische gitaar of piano.” Waarbij het tweetal het eigen huis verliet en zich liet inspireren in een andere omgeving. Dafne: “We huren dan ergens een huisje en gaan een week lang full time alleen maar liedjes schrijven. Dan zitten we in dezelfde vibe en dragen we beiden teksten en ideeën aan. En die werken we samen uit. Vervolgens spelen en zingen we die in de studio. Dan gaat Frank het producen en ik ga meer de productionele kant van het album doen.”
De teksten komen van beide ‘Kafka’s’: “We verzamelen het hele jaar mooie zinnen. En we gaan ook vaak bij een kampvuur zitten. Telefoons uit, helemaal in dezelfde sfeer komen en dan brainstormen. Zinnen die op elkaar reageren. Dan komt er altijd een thema boven drijven, dat ons soms ook echt verrast. O, zijn wij hier mee bezig?” Als een echt stel vult Frank aan, als het om die de rode draad van ‘Blueprint’ gaat: “We kwamen uit Covid. En als uit stilstand alles weer langzaam op gang komt, dan ga je vragen stellen. Daarom heet het album ook ‘Blueprint’. Die blauwdruk, die iedereen krijgt aan het begin van zijn of haar leven… wat doe je daar nu mee? En hoe weet je wat je daarmee moét doen, met je goede en slechte eigenschappen, je talenten, je dromen? Hoe brouw je daar een leven van en wat voor leven is dat dan?”
Om Kafka beter te begrijpen, gaan we even terug naar de geboorte van… Kafka. Die was later dan je wellicht zou verwachten. “Ja”, beaamt Dafne, “we waren al een paar jaar bij elkaar, maar maakten niet echt muziek met elkaar. Dat was misschien te spannend. We gingen wel al vaker samen naar een huisje om te schrijven. Maar dat was dan allebei voor ons eigen project.” Toch gebeurde het onvermijdelijke…: ”Er ontstond toevallig een lied van ons samen. Dat was ‘Goldfish’, de eerste single die we uitbrachten. Die kwam al meteen in diverse playlists. Toen hadden we zoiets van: Dit smaakt naar meer.” En blijkbaar werkte het ook goed. “Juist omdat we een stel zijn. Omdat we elkaar door en door kennen en aanvoelen.” Ook Frank ziet het voordeel: “We weten van elkaar waar we mee bezig zijn. Dus je kunt veel verder beginnen dan je normaal gesproken begint met iemand. Dat voelt als een soort voorsprongetje.”
Bij de geboorte van Kafka begon ook de versmelting van twee muzikale werelden, ieder met zijn eigen historie. Zo is Dafne op haar negentiende full time de muziek ingerold. “Met de band Zazi, waarmee ik tien jaar heb gespeeld. Frank heeft het conservatorium gedaan, elektrische gitaar. Waar ik met Zazi meer in de lichte muziek zat, heeft hij meer de rauwe, ongepolijste muziek opgezocht.” Frank vult naadloos aan: ”Dafne komt uit een gezin waarin veel Afrikaanse en Ierse muziek werd geluisterd. Toen ik haar tegenkwam, kende ze haast geen popmuziek. Dat wekte juist mijn interesse in wat ze wél kende. Ik ben zelf heel erg fan van Justin Vernon van Bon Iver en van Balthazar…”Hij analyseert rustig verder: “Muziek heeft ook een andere functie gehad in haar leven: meer de functie van saamhorigheid, het dansen, de fysieke uitingen. We hebben in de auto heel vaak onze liedjes aan elkaar laten horen. Ik raakte dan heel gefascineerd, bijvoorbeeld door die Afrikaanse ritmes.” Dafne illustreert het met hun nieuwe single ‘Queen of Bees’. “Daarin zitten ook die Afrikaanse invloeden en daarin hoor je mijn achtergrond in de wereldmuziek. Ik ben er mee opgegroeid. Het nummer is een goed voorbeeld van die samensmelting van onze verschillende muzikale achtergronden.” En ze heeft zeker ook iets geleerd van ‘de muziek van Frank’. “Ja, Dat je ook best vals mag zingen. Dat het lelijk of rauw mag zijn. Iemand hoeft geen goede zanger te zijn. Als het heel karakteristiek is, dan werkt het ook. En ik wilde eerst altijd iets vrolijks, waar ik up van werd. Maar nu weet ik ook donkere muziek te waarderen.”
En toen beider platenkasten eindelijk tegen elkaar waren geschoven, bleek er ook een duidelijke overlap in smaak. “Angus and Julia Stone zijn echte voorbeelden voor ons. Een duo dat op ongeveer dezelfde manier muziek maakt. En Billie Eilish. Hoe zij sfeer vangt. Dat proberen wij ook, om zo’n vibe te creëren…“ De vibe van Kafka? “Melancholie, maar wel de upper kant ervan. Dat je zin krijgt in het leven. Die vibe zit ook in ‘Blueprint’. Een roadtrip gevoel, het onderweg zijn. Een album dat met je mee op pad gaat. Dat je aanzet als je naar Frankrijk gaat rijden. Het is trouwens ook voor een groot deel in Frankrijk geschreven….”
We naderen de kern, de muzikale kern van Dafne en Frank, samen Kafka. Van dat verloren knuffeltje… “’Queen of Bees’ is wel een karakteristiek nummer van ons. Die laat mooi die wereldinvloed horen. Maar we hebben ook wat rauwere nummers, zoals ‘Dreamer’. Met een arrangement van strijkers en blazers.” ”Of ‘The Puppeteer’, ook vanwege de rauwheid van het thema: het gevoel dat je leven wordt geleefd.” Gevraagd om Kafka te karakteriseren in songs, vullen Dafne en Frank elkaar heel mooi aan. Maar Frank heeft het laatste woord, de conclusie: Kafka, dat een combinatie van ons samen: de rauwe, meer recht toe recht aan van mijn kant, met de lyrische kant van Dafne…” Dafne knikt en ziet het goed is… Kafka, waar twee muziekwerelden heerlijk samensmelten.
Foto’s (c) Edland Man
