North Star, een Poolster boven het Nederlandse land, ergens boven Zwolle… Van nature een heilige stip aan de horizon, vroeger onmisbaar voor de navigatie. Na het North Star debuut van zes jaar geleden verschijnt er langzamerhand een tweede stip aan de horizon: hun nieuwe, tweede album. Op het eerste gezicht lijkt hij op zijn voorganger, maar wie beter kijkt, zie het: North Star schijnt steeds duidelijker aan de brede horizon.
Voor de duidelijkheid: Je hebt de band North Star, en je hebt de albums North Star. Eerst I en binnenkort II. “Die zal voor na de zomer zijn.” René Postma neemt het woord, aan de rechter helft van het laptopscherm. Die zijde zal tijdens het online gesprek ook het meeste geluid produceren. De linker helft is het domein van zangeres Anne-Linn Beekhof, die nu vocaal de meeste eer aan René laat. Daarmee hebben we de hele band North Star in één beeldscherm gevangen, waarop René aftrapt door de historie van de band te schetsen: “Ik ben ooit in mijn eentje begonnen met North Star. Ik speelde altijd al veel, maar steeds voor andere mensen. Altijd gedacht dat ik een prima sideman kon zijn. Maar het begon toch te kriebelen… En dus ben ik ook zelf gaan schrijven.” Hij klinkt enthousiast, zoals hij het hele gesprek zal blijven. Maar ook genuanceerd… “En misschien was ik ook wel bang dat er een soort gewoonheid in zou sluipen, als ik alleen maar voor anderen zou blijven spelen.”
Anne-Linn wordt vakkundig in zijn verhaal geschoven, en in de band… “Ik kende haar van een optreden, in Kampen geloof ik. Haar stem viel me meteen op. Ik haar gevraagd om eens langs te komen. Ik vond dat haar stem heel goed zou passen waar ik mee bezig was. Dat was ergens in 2016-2017. Zo is ze ook op de eerste plaat terecht gekomen.” Als driemanschap…” Ja, want ook Mathias van Olst maakte deel uit van de band. Hij was de drummer. Maar vorig jaar gaf hij aan dat hij zich meer wilde richten op andere zaken. Dus nu zijn we met z’n tweeën…”
“Ja”, beaamt Anne-Linn, met enige trots in haar stem, “René klonk echt enthousiast, terwijl we elkaar niet eens goed kenden. De eerste keer bij hem thuis hebben we gewoon platen geluisterd.” Er bleek een muzikale klik te zijn en ook Anne-Linn raakte in de ban. “Ik heb in allerlei bandjes gespeeld, ook coverbands. Maar het is bij North Star juist zo fijn dat er weer ruimte is voor creativiteit. Niet alleen de performance.”
René weet precies waarom het gaat: “Het gevoel, de kick… Iets wat je kwijt moet. Wat ik ook heb als ik bepaalde nummers hoor. Dat wil ik ook!!! Het podium op!!! En dat het dan ook je eigen muziek is. Het gevoel dat ik heb bij Hendrix in de jaren ’60… Maar ook recenter, zoals bij Mutemath: hun live versie van ‘Chaos’… Wat gebeurt hier!!! Dat gevoel…. En dat heb ik ook bij het begin van Hooverphonic, met triphop, met Massive Attack. Het is echt heel breed. Ik ben ook bij het afscheidsconcert van Slayer geweest, hier in Zwolle. Het is niet eens de stijl of zo, het is meer melodie gebaseerd”, concludeert hij zelf.
Op hun website omschrijven ze North Star als electropop. Dat lijkt een voor de hand liggende benaming. Maar dan wel electropop met af en toe een ietwat donkerder en meer experimenteel randje, waardoor de muziek juist die spanning krijgt. De nummers beginnen meestal bij René. Maar in de tijd is de invloed van Anne-Linn is steeds duidelijker geworden. “De eerste plaat kwam nog grotendeels van mijn hand”, vertelt René. “Voor de tweede zijn we samen verder op zoek gegaan naar wat past, ook qua stem. Die plaat is ook wat breder geworden. En de allernieuwste nummers zijn we nog meer met z’n tweeën aan het schrijven. Dat vind wel ingewikkeld, maar ook heel leuk.” René lijkt te zuchten, maar misschien is dat schone schijn tussen zijn bevlogen betoog. “Ik ben instrumentalist en teksten schrijven vind ik soms wel moeilijk… Het zijn gewoon verhalen, met biografische en autobiografische elementen. Waarin je naar mensen kijkt, vanuit verschillend perspectief. Iedereen kan iets van een ander gezichtspunt bekijken.” René gooit een mooie analyse op zijn eigen teksten… “Ja, ze zijn gewoon beschouwend, zonder specifieke boodschap of zo.”
Het tweemanschap is ondertussen meer dan de som der delen geworden, zowel in kwaliteit als in richting. “Zonder Anne-Linn was het misschien wat abstracter geworden. Ik speel vaak jazz en heb een maandelijkse jazz sessie, hier in Zwolle. Misschien zou dat er dan meer inzitten.” “Terwijl mijn achtergrond veel meer in de pop zit”, haakt Anne-Linn aan. “Juist door die mix, krijg je dit. En de sound wordt ook steeds herkenbaarder. De kern staat, zeg maar, ook al doen we ook dingen linksaf of rechtsaf.”
Songs waarin (film)beelden een belangrijke rol spelen. Zo zou ‘Resist’ niet misstaan in een Bond film en waan je je bij ‘12:01 PM’ in een psychedelische, licht spacey jaren ’70 film… En wat te denken van de songtitel ‘Last Words Of A Dead Actor’? Maar het meest karakteristieke nummer van North Star II is toch ‘Don’t Let Down’… Een sterke uitspraak? Nee, hoor, hij komt uit de mond van zowel Anne-Linn als Rene’, onafhankelijk van elkaar. Een teken dat het wel goed zit tussen die twee. En de toelichting, als uit één mond: “Daar gebeuren onverwachte dingen, het is avontuurlijk en soms ook ietwat donker.” North Star schijnt steeds duidelijker aan de brede horizon.
Foto’s (c) Robert Westera
