Momenteel is Britse prog metalband Threshold bezig aan hun Dividing Lines Tour. Gelukkig stond er ook deze keer weer een optreden in De Bosuil in Weert gepland. Omdat er twee support acts waren, gingen de deuren zondag 23 april al om 14.00 uur open.
Oddland
De Finse progband Oddland opende deze middag. Hun optreden begon met een tape, die wat overstuurd klonk. Het eerste nummer was ‘Resonance’ van hun album ‘Vermilion’ (2022). Zanger/gitarist Sakari Ojanen heeft een heel eigen geluid, dit paste prima bij de bijzondere muziek. Zijn behoorlijk hoge bereik zorgde voor een goed contrast met de zwaardere muziek.
In ‘Feed the void’ speelde gitarist Jussi Poikonen ook sopraansaxofoon. Het ritme en volume van de nummers was met vlagen verrassend rustig. Bassist Joni Palmroth was ook in de rustige delen duidelijk hoorbaar. Sakari had soms zo veel variatie in toonhoogte dat het leek of hij zoekende was naar de juiste toon. Eén van de drumvellen was vrij strak gespannen, wat het geluid niet ten goede kwam. In ‘Ire’ liet Ville Viitanen de toonhoogteverschillen van de drums horen, zijn cimbalen klonken in de zachter gespeelde delen minder schel. De band kreeg na afloop verdiend applaus. Het publiek reageerde niet zo uitbundig, maar het was nog vroeg. Oddland heeft zeker een goede indruk achter gelaten.
Virtual Symmetry
Virtual Symmetry is een Italiaanse/Zwitserse band, zij opende met ‘Paradise of lies’. De energieke Marco Pastorino heeft een behoorlijke power op zijn stem, die soms wat schor klonk. Gitarist Valerio Villa en bassist Alessandro Poppale maakte volop oogcontact met het publiek. Hoewel het nog vroeg in de middag was, kreeg Marco het toch voor elkaar om het publiek mee te laten zingen aan het begin van ‘Exodus’. Andrea Gianangeli gebruikte hetzelfde drumstel als Ville Viitanen, daardoor vielen de verschillen in drumstijl goed op. Zijn opzwepende stijl kwam hier mooi naar voren. De tempo-en volumewisselingen werden ook in ‘Come alive’ goed gespeeld. Het publiek klapte met een aantal nummers mee. Na twee support acts leek men “wakker geworden”.
Threshold
Men was vooral gekomen voor Threshold, zonder showelementen kwamen de mannen op. Het was duidelijk dat dit de ‘Dividing Lines’ tour was, want ’Haunted’ was het eerste nummer dat ze speelden. Soms zat er een echo op de zang van Glynn Morgan. Met zijn stem ging hij goed mee in de volumevariaties. Hij moedigde de mensen aan om mee te klappen, aarzelend klapte men mee.
Bassist Steve Anderson en gitarist Karl Groom speelden wireless. Zodoende konden ze met gemak over het podium lopen. Regelmatig stonden ze naast, of tegen over elkaar te spelen. Johanne James zat en beetje in het donker, je zag hem soms amper. Maar je hoorde deze drummer natuurlijk goed. Tijdens de ingetogen delen speelde hij zachter, of hield zijn drumstokken even stil. Daar waar het kon speelde hij forte, maar met behoud van dynamiek.
Slipstream
De energie op het podium en in de zaal werd steeds beter. Dat kwam mede door ‘Slipstream’, een oudere “publiekslieveling”. De bandleden hadden een goede interactie met elkaar en met het publiek. Van toetsenist Richard West was eigenlijk alleen zijn hoofd zichtbaar. Maar ook zijn energie was voelbaar, en zijn aandeel in muziek en backing vocals was zeker belangrijk. ‘Let it burn’ vraagt om vocale interactie met het publiek, en dat gebeurde ook.
Tijdens een wat kalmer instrumentaal stuk van ‘The Shire (Part 2)’ zwaaide Johanne met zijn drumstokken heen en weer in de maat. Vanuit de zaal deed menigeen mee. Fans die het album al hadden, zongen mee. Er was volop interactie tussen deze fantastische muzikanten. Een aantal nummers, waaronder ‘Mission Profile’, startte met sampling.
Defence Condition
De balans tussen zang versus muziek, en de instrumenten onderling was prima. Alleen het gitaarspel van Glynn was in een aantal nummers minder goed te horen. Karl speelde soms vliegensvlug. Maar bijvoorbeeld in ‘Defence Condition’ liet hij prachtig meeslependgitaarspel horen. De energie op het podium en in de zaal bleef bestaan. Glynn zong niet overal helemaal zuiver, maar zijn vocale power en energie bleven bewaard. De nummers volgden elkaar zo goed als non-stop op. In ‘Snowblind’ hadden Steve, Karl en Richard de backing vocals. Ook dit was een genietmomentje. Veel te vroeg was het tijd voor het “laatste” nummer: ‘Lost in Translation’. Steve, Glynn en Karl stonden naast elkaar te spelen. Je kon duidelijk zien dat ook zij hiervan genoten. De mannen hadden het podium amper verlaten, of er werd al geklapt en gefloten om meer.
Dividing Lines
Na terugkomst stelde Glynn de bandleden voor, zij kregen een dik verdiend applaus. Het eerste nummer van de toegift was ‘King of Nothing’ van het album ‘Dividing Lines’. Veel fans kenden ook dit nummer al, zij zongen (soms lekker vals) mee met dit mooi opgebouwde nummer. ‘Small Dark Lines’ was echt het allerlaatste nummer van deze zondag. Een bezoek aan merch-tafel volgde. Na het scoren van handtekeningen gingen de fans tevreden naar huis.
