De heropbouw naar een nieuwe, andere versie van zichzelf… Vincent Coomans deed het op zijn recente album ‘The Great Rebuild’. Een onderzoek naar rouw en de geboorte van zijn dochter zijn belangrijke ankerpunten, verwoord in diepe gevoelens en precieze observaties. Vincent Coomans bouwt aan de toekomst, dankzij het verleden.
Vincent Coomans zit er lekker huiselijk bij. Af en toe dringen alledaagse geluiden door op onze WIFI lijn en laat zelfs zijn dochter zich even horen. Het geeft meteen een geborgenheid, een oprechtheid die ook spreekt uit zijn muziek. Waarover hij heel gepassioneerd kan vertellen…”‘The Great Rebuild’ was al klaar in februari 2022, maar pas nu is de plaat er effectief. Het is een bepaald tijdsfragment dat achter mij ligt. Maar nu, bij de release, komt dat weer naar boven. Dat is wel een bijzondere ervaring, moet ik zeggen.”
De luisteraar kan Vincent vrij goed leren kennen door zich in zijn muziek en teksten te verdiepen. Dat geldt voor het nieuwe album ‘The Great Rebuild’, maar even zo voor de voorafgaande EP ‘Can’t You See That I Slowly Distance Myself From You’ uit september 2020. “Ja, ik stel me heel erg open, het is luistermuziek. Maar ik besef ook dat ik best veel vraag van mijn luisteraars. De nummers gaan over gevoelens die niet altijd prettig zijn. Of over dingen die je bij jezelf niet wilt zien of voelen.” Vincent praat duidelijk en afgemeten. Hij heeft hier vast vaker over nagedacht en is ook een echte denker, zo lijkt het. “Luisteraars kunnen afknappen op die gevoelens. Maar tegelijk gaat het wel over dingen waarmee iedereen in het leven wordt geconfronteerd.” Vincent verwerkt ze zorgvuldig, in heel diepgaande songs. “Ik word getriggerd door gebeurtenissen in mijn directe omgeving, vaak dingen die ik ook terugvind in de therapie. Daarnaast ben ik een enorm fervente lezer en leg ik graag verbanden tussen de dingen die ik lees en die ik zie.” Dit brengt ons voor het eerst op het thema ‘vaderschap’, een thema dat een grote weerslag heeft op zijn leven en op zijn muziek. “Zo las ik een kort verhaal van Remco Campert, waarin een kind zijn vader achterlaat. Ik vond dat z’n fascinerend idee, want het is meestal juist andersom. Dat verhaal heeft geleid tot het nummer ‘Pistol Smoke’. Daarin stap ik weg van wat een vaderfiguur is… of wat die zou moeten zijn voor mij…”
Een eveneens terugkerend thema is ‘rouw’. “Tussen 2013 en 2016 ben ik veel mensen verloren die heel bepalend waren voor mij: mijn beste vriend, grootouders, schoonvader en schoonzus. De fasen van rouw zijn elkaar gaan overlappen. Dat was een moeilijke tijd…” Hij stopt en denkt even na… “Misschien is ‘rouw’ niet precies het goede woord, maar is het ook een onderzoek.” En daarin stond hij niet alleen. Zijn vriendin, Siel Verhanneman, is schrijfster van dichtbundels en romans. “In onze creatieve werelden hebben we die emoties een plek gegeven. Als je haar laatste dichtbundel (‘Wat nu met het licht dat binnenvalt, 2022, De Arbeiderspers’) en mijn plaat naast elkaar legt, dan krijg je twee perspectieven. En we zijn ook nog elkaars personage in elkaars werk. Dat vind ik een heel interessante wisselwerking. Mooi om te zien hoe dat gebeurt in muziek en poëzie.”
Door omstandigheden kwam ‘The Great Rebuild’ in etappes tot stand. “Van de eerste lockdown tot die zomer erna had ik vijf nummers klaar. Die hadden nog dat brute van de rouw. Zoals ‘Moving Backwards’, dat de moedeloosheid heeft van ‘hoe lang gaat dit duren?’ ‘Pistol Smoke’ en ‘Must I Always’ zaten er ook al bij. ‘Hoe stap je weg van iets dat zo’n pijn doet?” Omdat Vincent door Covid de studio niet in mocht, had hij alles thuis opgenomen. “Ik stuurde de takes door naar Jonas Bruyneel, de producer. Hij heeft er de vocale melodieën en arrangementen opgezet. Zo begonnen de nummers verder te groeien.” Uiteindelijk werd het gehele album ‘gewoon’ opgenomen in Studio Wellington & North Garden Studios, de studio waar ook Sohnarr, Warhaus en Balthazar hun albums opnemen.
Na die eerste vijf nummers dacht Vincent oprecht klaar te zijn voor een EP. “Maar door de nieuwe lockdown was het niet opportuun iets uit te brengen.” En er gebeurde op dat moment ook iets heel belangrijks in zijn persoonlijke leven: Hij werd vader van een dochter. ”Ik had al die eerste nummers, over wat het vaderschap voor mij als kind betekende. En nu werd ik plots zelf vader en keek ik de andere richting uit. Naar wat ik zelf wilde betekenen.” Het leverde weer vijf nieuwe songs op. “Het verschil met de bestaande nummers kun je horen.. ‘Punchbag’ is zo’n nummer uit die tweede fase… Mijn dochter lag in het ziekenhuis. Die nacht ben ik thuis gekomen en heb ik dit nummer aan de piano geschreven.”
Plots had Vincent een heel album met tien songs. En met het nummer ‘The Great Rebuild’ viel uiteindelijk ook alles op zijn plaats. Het werd zelfs de titel voor het hele album. “Het kwam opeens, er schoot een gedachte door mijn hoofd… Mijn ouders komen uit Ieper. Ik ben er ook opgegroeid. En Ieper staat bekend als de stad van de Eerste Wereldoorlog, waar alles tot puin werd herleid. Op een bepaald moment heeft men moeten beslissen: Gaan we die stad opnieuw opbouwen naar het origineel of gaan we een totaal nieuwe stad ontwikkelen? Daar zag ik een groot verband wat rouw met je doet… En de keuze waar het je voor stelt: jezelf terug opbouwen naar hoe je was? Of opbouwen naar iets nieuws, weliswaar getekend door het verleden?” De denker Vincent legt een schitterend verband, en heeft ook een antwoord op zijn eigen vraag: “Een nieuw persoon maar wel in harmonie met wat er gebeurd is.” Maar het is ook weer niet zo simpel… “Het verleden blijft aan je hangen. Nu ik vader ben, merk ik wel dat er verschillende dingen zijn die mij toch weer terug naar het verleden trekken. Je krijgt flashbacks. Maar daar zal ik het de volgende plaat over hebben.”
Maar nu is er eerst zijn huidige album: ‘The Great Rebuild’, een album met een verhaal. “Maar er is geen narratieve volgorde. Zo werkt het in het leven ook niet. Je neemt een stap en zet er twee terug.” Er is wel chronologie in de muziek. “Het opent met strijkers, als een soort theaterfragment. En ik wilde eindigen met iets heel bombastisch gevolgd door iets heel fragiel en klein. Daar tussenin heb ik gezocht hoe ik de akoestische songs kon open trekken naar meer bombastische dingen. Ik wilde veel rijkdom van instrumenten.” Waarin een grote rol was weg gelegd voor Jonas Bruyneel, tevens bekend van zijn eigen project momoyo. “Hij heeft mij veel mogelijkheden getoond, wat ik met mijn muziek kon doen, wat ik kon toevoegen, zoals strijkers of blazers… Dat had ik ook nodig, omdat ik wat vast zat aan mijn gitaar… En Jonas kent persoonlijk ook veel muzikanten. Enkelen hebben ook genereus meegewerkt aan mijn album, ook van momoyo zelf, zoals zangeres Frie Mechele. In deze bezetting gaan we nu ook live optreden.”
Ondertussen heeft Vincent al een nieuw album klaar. “Die moet wel nog worden opgenomen, maar ik kan zeggen dat de nieuwe muziek nog fragieler is geworden. ‘The Great Rebuild’ is meer extravert, bombastisch met heel veel blazers en strijkers, met beats. Het album is een enorme stap uit mijn comfortzone, een groteske, poppy uitvergroting, wat ik dan aanvoel als verdriet en heropbouw.” Het nieuwe album mag dan al in de steigers staan, laten we eerst maar eens genieten van de grote stap die hij nu al heeft gezet. Vincent Coomans bouwt aan de toekomst, dankzij het verleden.
Foto’s Vincent Coomans (c) Damon de Backer
Foto-artwork album (c) Flore Deman
