Zaterdagavond werd de kleine zaal van de Muziekgieterij gevuld met de dromerige tonen van Kids With Buns. Het duo, bestaande uit Marie van Uytvanck en Amber Piddington, maakt naar eigen zeggen “bedroom-indiepop”. Jarenlang bleef hun muziek binnen de vier muren van hun slaapkamers, maar gelukkig besloten zij de liedjes uiteindelijk met de buitenwereld te delen. Niet zonder succes: in 2020 schopten Kids With Buns het tot de halve finale van Humo’s Rock Rally en in 2021 wonnen zij De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Vorig jaar brachten ze hun debuut-EP ‘Waiting Room’ uit, een verwijzing naar de coronaperiode vol verplicht thuiswerken en gedwongen isolatie. Ook speelden ze als voorprogramma voor Balthazar en Eefje de Visser tijdens hun Nederlandse tours. Dat schept hoge verwachtingen voor dit concert.
De avond werd geopend door Isaac Roux, het muzikale project van Louis de Roo. Hij studeerde songwriting aan het Liverpool Institute for the Performing Arts en gooide net als Kids With Buns hoge ogen bij Humo’s Rock Rally en De Nieuwe Lichting. Hij bracht zijn dromerige indiefolk enkel met zijn stem en akoestische gitaar. Enkele nummers sprongen eruit, vooral single ‘White Rose’ en ‘Reflection Of Us’. In dit nummer kwam de veelzijdigheid van zijn stem prachtig tot zijn recht. Een veelbelovende nieuwe artiest om in de gaten te houden!
Toen was het tijd voor Kids With Buns. De kleine zaal was niet uitverkocht, maar wel goed gevuld. Niet vreemd, gezien het pakkende optreden op de afgelopen editie van festival Bruis en het succes van single ‘Bad Grades’. Eerste nummer was ‘Untitled’, gevolgd door ‘The Snakes’. Amber en Marie werden bijgestaan door drummer Dajo Vlaeminckx (Rhea) en bassist Stijn Konings (Gestapo Knallmuzik), die meer op de achtergrond aanwezig waren. Zij gaven de muziek een prettige dosis power mee. De sound draaide echter nog steeds om het sfeervolle gitaarspel van Amber en de lage, bijna androgyne stem van Marie, die meteen de aandacht van de bezoekers wist te grijpen.
Er werd vervolgd met ‘1712’, de debuutsingle over seksueel geweld waarvan de titel verwijst naar de Vlaamse hulplijn 1712. Een wonderschoon liedje met veel diepgang. Daar ligt de kracht van Kids With Buns: melancholische indiepop met een boodschap. Ook ‘Numbers’ past in dit straatje, als aanklacht tegen de dieetcultuur waar velen onder lijden. De tekst is gebaseerd op de persoonlijke ervaringen met een eetstoornis van gitariste Amber. Dapper om zo open te zijn over een kwetsbaar onderwerp als je eigen mentale gezondheid.
Beide vrouwen genoten duidelijk van het optreden. Hun onderlinge interactie zorgde voor een fijne sfeer. Ook zochten ze regelmatig contact met het publiek, waarbij hun bescheiden reacties op het enthousiasme soms aandoenlijk waren. De band bracht verschillende nog niet uitgebrachte nummers, waarvan ‘Counting’ de meeste indruk maakte door het pakkende refrein en de sterke brug. Het liedje, dat gaat over onterechte schuldgevoelens rondom queer zijn, zou het goed doen als single.
Waar de muziek op de EP overwegend ingetogen is, werden zaterdagavond ook verschillende uptempo nummers gespeeld. Dit zorgde voor een fijne afwisseling. Vooral richting het einde van de set ging de energie omhoog. Enkele hoogtepunten waren ‘Waiting Room’, dat al vanaf het eerste couplet luidkeels werd meegezongen, en nieuwste single ‘Bathroom Floor’, die door hen zelf treffend werd omschreven als een “sad banger”. Daarna verliet de band het podium, om al snel terug te keren voor een toegift. Als eerste werd ‘She’ gespeeld, een cover van Dodie over onbeantwoorde verliefdheid op een heteroseksuele vriendin. Deze werd onversterkt tussen het publiek in de zaal gebracht, ingetogen en vol emotie. Kippenvel. Erg goed gedaan en terecht beloond met een luid applaus en gejuich. Vervolgens sloten ze af met ‘Bad Grades’, hun bekendste liedje met het pakkende gitaarriffje.
Wat een mooie avond! Hoewel Marie en Amber verrast waren door het aantal mensen dat op hun optreden af was gekomen, verdienen zij dit zonder twijfel. Het duo wist de aandacht van de bezoekers voor de volle 75 minuten vast te houden en liet zien een grote ontwikkeling te hebben doorgemaakt sinds vorig jaar. Een absolute aanrader voor liefhebbers van bands als Daughter en London Grammar.
