“Ich war schwanger
Mir ging’s zum Kotzen
Ich wollt’s nicht haben, musste gar nicht erst nach fragen
Ick fress’ Tabletten
Und überhaupt, Mann
Ich schaff’ mir keine kleinen Kinder an”
Met dit legendarische eerste couplet uit haar iconische nummer ‘Unbeschreiblich Weiblich’ zette de Nina Hagen Band in 1978 Europa op zijn kop. Het nummer was afkomstig van wat tot op de dag van vandaag staat als een van de meest opwindende debuutalbums. ‘Tv-Glotzer’, ‘Naturträne’, ‘Rangeh’n’ geweldige nummers die tot op vandaag de tand des tijds hebben doorstaan. En wat voor een geweldige band had ze achter zich staan! Twee jaar later ging die door als Spliff, die ook nog de nodige revolutionaire releases achter zich hebben staan. Ach ja die goeie ouwe tijd.
Nina Hagen is inmiddels 67 jaar en komt op 9 december met haar nieuwe album ‘Unity’. ‘Personal Jesus’ was haar laatste album, uit 2010 alweer, en dat werd zeer wisselend ontvangen. Het is altijd een happening, zo’n nieuwe release van La Hagen, en nu komt er dan ‘Unity’
Het album kent 12 tracks en werd grotendeels opgenomen in de Monobeat studio in Berlijn. Warner Poland, de nieuwe bandleider van Nina Hagen neemt in die studio door de weeks de soundtracks op voor bekende Duitse tv krimi’s als Tatort en Polizeiruf. Naast Poland dus op de gitaar een aan de knoppen, wordt het album muzikaal vol gespeeld door Marcellus Puhlemann op drums, Fred Sauer op keyboards en Michael O’Ryan op de basgitaar. Puhlemann speelt al sinds halverwege de jaren ’90 met Hagen, Sauer speelde eerder op producties van Peter “völlig losgelöst von der erde” Schilling en O’Ryan, is een in Berlijn gevestigde Canadees die we gehoord kunnen hebben op albums van Alphaville.
Productietechnisch is ‘Unity’ helemaal af. Het album klikt, vet, modern, de stem ligt lekker dik in de mix. Helemaal van nu. Muzikaal is het wel wennen. Nina’s stem is niet meer de geile punk sopraan, die je oren kapot kan schreeuwen. Ze zingt over het algemeen veel lager. Er is veel gewerkt aan de stem, dat is duidelijk. Qua stijl gaat het album alle kanten op. Wellicht eigenzinnig of toch gebrek aan koers? Laten we het op de eigenzinnigheid van Hagen houden.
Op ‘United Women of the World’ wordt Hagen vocaal bijgestaan door Liz Mitchel (ja inderdaad van Boney M!) en Lene ‘Lucky Number’ Lovich. Alleen al vanwege deze gasten leuk. Met “We are the women of the world, we are the one who give birth” keert Hagen terug naar haar oorspronkelijke thematiek op haar debuutalbum. Eens een feministe, altijd een feministe. Verder een overgeproduceerde, makkelijke oorwurm die al verveeld voordat het nummer voorbij is.
‘Unity’ werd al in 2020 als single uitgebracht en featured niemand minder dan George Clinton. Het nummer werd geschreven als reactie toendertijd op de racistische moord op George Floyd. ‘Unity’ is een zwaar overgeproduceerde reggae track. Hagen verwijst naar de gospel ‘Wade in the water’ en roept op tot positiviteit en verdraagzaamheid. Op ‘16 tons’ en ‘Atomwaffenspervertrag’ gebruikt Hagen samples uit toespraken van Dennis Kucinich, kandidaat burgemeester voor Cleveland. Wat haar link met die man is, zou een mooie vraag zijn voor een interview, maar daar heeft mevrouw geen zin in.
Het album is zo’n potpourri van stijlen en bedoelingen dat je eigenlijk elk nummer apart zou willen bespreken, dat gaat te ver. Naast een duitstalige cover van Dylan’s ‘Blowing in the Wind’ waarop Hagen’s stem even weer terug lijkt te zijn, is ‘Geld, Geld,Geld’ het leukste liedje op het album. Ook op dit nummer horen we Hagen echt zingen, en dat is toch wat we willen horen.
Op ‘Unity’ horen we eindelijk weer van Nina Hagen. Dat alleen al is de moeite waard om het album te gaan luisteren. Het is mooi te merken dat ze nog steeds gedreven wordt door vrouwenrechten, het gevecht tegen onrecht, kapitalisme en racisme. Qua thematiek kan Hagen nog wel honderd albums maken in deze wereld, helaas.
‘Unity’ is wel een echt producers album geworden. Het klinkt als een klok, en er is duidelijk heel erg veel werk ingestoken. Complimenten dus ook voor Warner Poland, die duidelijk veel meer werk aan dit album heeft gehad dan Nina zelf. Dat is een compliment, maar ook meteen de kritiek op dit album. Ik had Nina zo graag nog eens gehoord, gewoon met een driemans bandje en haar stem. Lekker rocken. Schreeuwen. Zodat mensen je horen en naar je luisteren. Dat kon ze zo goed. (7/10) (Grönland Records)
