Poppodium de Nieuwe Nor in Heerlen had een uitverkocht huis. En dat op een gewone doordeweekse donderdag in oktober! De Oktoberfeest gekte werd verslagen door Fun Lovin’ Criminals. Het was wellicht te verwachten geweest dat er een band als Fun Lovin Criminals nodig zou zijn om de Limburgers uit hun lederhosen, dirndls en feesttent te krijgen. Of mensen werkelijk zo flexibel zijn om zich eerst op donderdag door de Fun Lovin’ Criminals van hun zuurverdiende , aan inflatie onderhevige centen te laten beroven om daarna op vrijdag in de rij te gaan staan voor het Oktoberfeest mag toch als hoogst onwaarschijnlijk worden aangemerkt.
Uitverkocht huis dus afgelopen donderdag. Fun Lovin’ Criminals. Maar eerst was er het voorprogramma Project Blackbird. De band rond Amerikaanse zangeres Ming Nagel en multi-instrumentalist Jon Read, die sommigen wellicht nog herkenden als trompettist bij the Specials. (Inderdaad die band van ‘A Message to you Rudy’) Het korte optreden van Project Blackbird werd geplaagd door de Nederlandse ziekte. Zelfs via de PA kwam de stem van zangeres Ming amper over de Limbo’s uit die de sores van de week met elkaar bespraken onder het genot van een biertje. Ga dan buiten staan. Project Blackbird is een band die publiek verdient dat voor hun komt. Wellicht dat hun optreden wat te timide was. Wat dat betreft kunnen ze wel wat leren van de Fun Lovin’ Criminals, qua attitude dan. Grijp dat publiek gewoon bij de kladden en laat ze niet meer los. Hun laatste album ‘If this is the End’ is zeker de moeite van het luisteren waard.
Nadat Project Blackbird met een beleefd applaus het podium vrijmaakte werd het publiek al snel met massa’s wierook en rook voorbereid op de hoofdact. Toen uiteindelijk de lichten doofden en niets anders dan George Zamfir’s ‘Einsamer Hirte’ ingestart werd, deed dit het ergste vermoeden voor het verdere verloop van de avond. Er was echter geen weg terug meer. Op de laatste, wegstervende, tonen van Zamfir’s panfluit komen dan uiteindelijk de gezochte criminelen het podium op. Gekleed in vast niet originele Savile Row outfit (Ik bedoel, ze bezorgen pas gratis bij bestellingen boven de 60 pond) kwamen Brian ‘Fast’ Leiser , Frank Benbini en de nieuwe crimineel, met het kortste strafblad, Naim Cortazzi het podium op. De band bediende zich uiteraard van een bekende criminele praktijk. De handen moesten meteen omhoog bij opener ‘The Fun Lovin Criminal’ . Meteen werd duidelijk dat het aanwezige publiek zich vanavond zonder moeite zou laten beroven van hun laatste weerstand.
De spotlight moet even gericht worden op Naim Cortazzi, de Engelse gitarist die in de schoenen van Huey Morgan moest stappen, die in November vorig jaar de band heeft verlaten. We weten nog niet zo veel van Cortazzi, anders dan dat hij ooit bij de Happy Mondays speelde en dat hij onder de douche graag ‘I wonder why’ van Curtis Stigers zingt. Maar potjandorie, wat een geweldige gitarist/zanger heeft de band in huis gehaald met Cortazzi. Geweldige groove en als solist van gitaargod niveau. Knappe gast ook.
De band had er duidelijk zin en verslapte geen moment. Frank’s groove werd dwingend opgelegd, Fast als multi-instrumentalist met de ribfluwelen stem stuurt de band waar ze heen moeten. Vergis je niet, de Fun Lovin Criminals mogen dan wel overkomen als een ubercoole, feestvierende band, maar onder de motorkap draait een uiterst solide V8 motor die al heel wat kilometers heeft gedraaid en die van een unieke, professionele topkwaliteit is.
De band heeft met ‘The Roosevelt Sessions’ nog geen twee maanden geleden een nieuwe EP uitgebracht, maar speelde daar alleen maar ‘Shake it Loose’ van. Nou ja, het is niet alsof deze bende niet genoeg crowd pleasers heeft om een volle zaal gek mee te spelen.
‘Loco’, ‘King of New York’, ze kwamen allemaal voorbij en de zaal ging lekker mee. De energie begon heen en weer te stromen tussen de mannen op het podium en het publiek. Leuk te zien hoeveel plezier de band zelf had op het podium. Het spelplezier spatte werkelijk de zaal in.
Tijdens ’Up on the Hill’ haalden de Criminals trompettist Jon Read van Project Blackbird terug het podium op. Hij had van Fast een dag de tijd gekregen de partij in te studeren. Lekker hoor. Langzaam maar zeker werd de zaal tot tegen het kookpunt aan gebracht. Heel even bleef de deksel er nog op. Toen daarna ‘We, are three’ werd ingestart vanaf de sampler was er geen houden meer aan. Jailbreak. Deze criminelen verdienden onvoorwaardelijk de vrijheid.
Wat een feest. In de toegift bracht ‘Bear Hug’ de genadeklap. Gedrieën rappend op het podium. Wat een energie en wat een lol dat ze hadden. Run DMC, eat your heart out! Hadden de Criminals op dat moment om portemonnees en telefoons gevraagd, hadden ze die zonder meer gekregen. Fun Lovin Criminals kwam, zag en overwon in Heerlen, het Detroit van Nederland volgens Fast, en het publiek was het roerend met hem eens. Het bleek een legendarische avond.
