Zelden wordt een bandnaam zo treffend neergezet in beeld en muziek als bij Donna Blue. “Donna is een karakter in David Lynch’s Twin Peaks. En Blue is het gevoel van melancholie en verdriet, van het nostalgische.” Je zou er ook the blue hour in kunnen zien, de mystieke overgang van licht naar donker. En dat mag ook, want Donna Blue verbeeldt een uniek en eigenzinnig gevoel van tijd en ruimte.
Donna Blue is een (on)Nederlandse band die bestaat uit Danique van Kesteren en Bart van Dalen. Beiden zitten lieftallig naast elkaar achter het laptopscherm, zoals een goed stel betaamt. Of is de mening niet van deze tijd en worden we nu al visueel verleid naar een andere tijd met vooroordelen, associaties en interpretaties? Na beluistering van hun debuutalbum ‘Dark Roses’ zou dit prachtig in Donna Blue’s script passen, minutieus verbeeld in elf prachtige nummers die tezamen de belevingswereld van dit duo weergeven. Danique glimlacht: “Na drie eerdere EP’s en de losse singles wilden we met een volledig album iets compleets afleveren, wat van kop tot staart klopt. En dat is goed gelukt.”
‘Dark Roses’ klinkt als het product van enerzijds een doordacht script, anderzijds een organisch proces met veel ruimte voor interpretatie en improvisatie. Maar voordat we tot de plot komen, eerst een verklarende flashback: “Bart zat in een band en ik werkte bij een poppodium. We hebben elkaar eigenlijk achter de schermen ontmoet, zeg maar. Toen we samen woonden heb ik, volgens mij gewoon uit verveling, eens een liedje voor Bart gemaakt.” Hetgeen onverwacht leidde tot de creatie Donna Blue. “Het wakkerde bij hem het enthousiasme aan om samen eens iets te maken.” Toeval bestaat niet, want juist op dat ene unieke moment… startte een nieuw seizoen van Twin Peaks. “Die serie, die sfeer… Ja, die inspireerde ons.” Danique vertelt enthousiast, Bart beaamt: “Dat geldt sowieso voor veel films en hun muziek, hun beeldende sfeer.” Sfeer, beelden, beide spelen een sleutelrol in Donna Blue’s oeuvre. Danique: “Ik werk ook als fotograaf, dus ben veel visueel bezig, met beelden. Dat deed ik ook al voor Postcards From Mars, de band waarin Bart speelde.”
‘Baby’ werd het eerste nummer waarin hun beeldende ideeën het levenslicht zagen. “Het was tevens onze eerste video, meteen ook in de Twin Peaks setting. In één dag bedacht en meteen op internet gezet.” Met veel positieve reacties. “We dachten: “Als het zo goed valt, dan kunnen we nog wel een nummer maken.” Het balletje ging rollen. En rolt nu al vijf jaar. Een balletje met onvermoede krachten en wendingen, ongezien en ongehoord in het Nederlandse muzieklandschap. “Er is nu zo’n symbiose tussen ons. We begrijpen meteen wat de ander bedoelt, bij een bepaald gitaarriedeltje van Bart of een sfeerbeeld van mij… We leven samen, hebben dezelfde referenties, luisteren dezelfde muziek en kijken naar dezelfde films.” Waardoor één en één meer kan worden dan twee…
‘Dark Roses’ werd uitgebracht op vrijdag de 13de mei. “Niet speciaal naar gezocht, maar misschien had het zo moeten zijn…” In recensies wordt vaak geprobeerd om de muzikale sfeer te vangen in vergelijkingen met films en regisseurs. “We proberen muziek te maken die tot de verbeelding spreekt van mensen, die bepaalde scenes voor zich kunnen zien. Als dat in de reviews terug komt, dan is de opzet geslaagd.” Danique vertelt met trots en Bart blijft niet achter: “De vergelijking met David Lynch wordt vaak genoemd. Zijn soundtracks zitten vol mysteries, gevangen in een vintage beeld, maar toch ook tijdloos. Dat vinden we zelf mooi. En als mensen dat ook van onze muziek vinden, dan is dat wel een mooie vergelijking.”
Donna Blue maakt slim gebruik van de metaforische kracht van beelden, net als in de cinema. Zo ook met de Côte d’Azur. “Dat wekt altijd wel een bepaald gevoel op.” Bart ziet zichzelf al: “Zoals in oude films met een zo’n mooie auto door de Franse Côte d’Azur rijden. Heerlijk.” Wat meteen een bruggetje biedt naar de taal, het Frans. Want hoewel de meeste nummers in het Engels worden gebracht, zijn ‘Solitaire’ en ‘Rouge’ bewust in het Frans gezongen. Danique neemt de meeste zang voor haar rekening en licht toe. “Ja, het Frans biedt een soort fris vonkje aan een nummer. Het heeft iets romantisch. Het heeft van nature ook een ander ritme. Het is een verleidelijke taal waarmee je op een heel andere manier kunt spelen.” Femme fatale is misschien niet toevallig een Franse uitdrukking en Danique kruipt op ‘Dark Roses’ menigmaal in die verleidelijke rol. “Ik ben zeker geen actrice maar per nummer speel ik als zangeres wel een bepaalde rol, om zo die typische sfeer of energie neer te zetten.” Toeval of niet… de songs komen regelmatig langs op de Franse radio…
De nummers van Donna Blue ademen de sfeer van een bepaalde tijd. “De inspiratie is vrije breed. Italiaanse films uit jaren ’70, die giallo films met horror en mysterie.” “En jaren ’60 natuurlijk ook. Daar zijn we mee begonnen.” Prachtig verbeeld op de nieuwste video ‘The Idea’, in stemmig zwart/wit uiteraard. “We wilden een soort Top of the Pops-achtige jaren ’60 TV sfeer.” Dat is goed gelukt bij de twee dertigers, die misschien wel te laat zijn geboren voor hun belevingswereld. “Nou nee”, pareert Danique, “Maar een vakantie in de sixties… als het zou kunnen, zou ik het wel doen.” Op het strand met een transistortje. Met muziek die na hun sixties holiday als referentie kan dienen voor ‘Dark Roses’. “Zoals nummers van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood. Die zijn zo vreemd en zo mooi gezongen, heel bijzonder.” ”En Ennio Morricone, meer zijn Italiaanse films, zijn meer obscure kant zeg maar.”
‘Dark Roses’ laat zich beluisteren als een film. “Daarin zit ook een verhaallijn, met een verschillend gevoel, per scene, per nummer. De tracklist heeft ook een verhalende volgorde.” Zo leidt ‘The Beginning’, de toepasselijke opener, je perfect het album binnen. Met het onheilspellende basloopje, het dreinende gitaartje, het zachte neuriën. Je raakt meteen bedwelmd door de sfeer en wilt verder op zoek gaan naar, naar wat? Naar meer. En je hoort Daniques uitdagende stem: ‘Come close my dear / Let me tell you about my dream / Come close don’t fear / I want to show you what we can be’. Ze is duidelijk: “Zo is het ook bedoeld, als een uitnodiging om ons universum binnen te stappen. Maar die vul ik niet verder niet in voor een ander, want ieder neemt zijn eigen referenties mee. Kunst hoeft niet altijd uitgelegd te worden. Het is leuk dat iedereen zijn eigen moment van ontdekking kan beleven.”
Midden op de plaat, tussen de andere Engels en Franstalige nummers, met sferen van Lynch tot de Cote d’Azur, staat als een plotse plotwending opeens het instrumentale ‘Waking Up From A Dream’. Waarom? Wat doet dat nummer hier? Bart licht een tipje op: “Zie het als een soort intermission, wat je natuurlijk ook in oude films had.” Danique ontrafelt verder: “Het is een motief, dat we in meerdere nummers laten terug komen, net als bij een soundtrack… Ik denk zelfs dat het daarom ook een centraal nummer is voor het verhaal van het album. The main theme…
Gevraagd naar het meest karakteristieke nummer van de plaat, vallen beide hoofrolspelers een beetje stil. “Het album is ook zo breed.” Een omschrijving misschien? “Cinematische indiepop, met een beetje sixties?” “Misschien pop noire, daar zit ook dat Franse in, en licht en donker, dat filmische.” Zo komen er zelf niet helemaal uit. Misschien is dit de ideale scene om de cliffhanger te plaatsen… En luister ondertussen zelf naar Donna Blue, naar ‘Dark Roses’, want er is zoveel meer dan Danique en Bart zelf onder woorden kunnen brengen. Donna Blue verbeeldt een uniek en eigenzinnig gevoel van tijd en ruimte.
Foto’s artikel (c) Philine van den Hul
