Het is wat. Is het kabinet eindelijk gevormd, vind Nederland wel iets anders om over te mekkeren. Is Trump eindelijk president-af, blijkt Biden volgens velen geen haar beter te zijn. Lijken we de pandemie net achter de rug te hebben, breekt er een oorlog uit ergens hier in Europa. Verdeeldheid en ellende lijken als een malle te groeien over onze aardbol. Ten midden van deze ‘Military Madness’ komt Graham Nash als geroepen, om ons nogmaals wakker te schudden en op te voeden met zijn ‘Songs For Beginners / Wild Tales’.
Graham Nash, er zullen maar weinig mensen zijn die nooit van deze zelfbenoemde “Simple man” gehoord hebben. In de jaren 60 maakte hij al naam met The Hollies, maar wegens creatieve meningsverschillen vormde hij al snel een nieuw kliekje met David Crosby, Stephen Stills en later Neil Young waarmee hij de rest van zijn carrière geassocieerd zou worden. Nadat Nash zijn relatie met Joni Mitchell stuk liep besloot hij zich te wagen aan een soloalbum. Dit werd ‘Songs For Beginners’. Na een dip van enkele jaren, mijmerend over zijn stukgelopen escapades met zowel Mitchell als Rita Coolidge kreeg zijn solocarrière een wat somberder vervolg in de vorm van ‘Wild Tales’.
Hoewel beide albums nooit het succes hebben gehaald dat Nash wel wist te oogsten met zijn maten, zijn beide albums twee voornamelijk introspectieve pareltjes geworden. Hoewel de albums thematisch vooral gaan over de zielenroerselen van Nash zelf, geven de albums een mooi kijkje in de zeitgeist van die tijd. Het zijn albums met vaak bitterzoete, warme softrock, met hier en daar een cynisch, wanhopig of strijdlustig protestlied tussendoor. Een album dat zowel weet te dienen als een pleister op emotionele wonden, als een wake-up call (of eerder misschien een “zie je wel?”) voor de waanzin waarin we leven.
Muzikaal staat dit livealbum als een huis. Menig nummer is tot in den treure door Nash gespeeld, maar van routine lijkt geen sprake. Juist omdat de nummers Nash na aan het hart liggen klinken de nummers nog net zo bevlogen als toen ze oorspronkelijk uitkwamen. Hoewel de melancholie en somberheid nog steeds aanwezig zijn, horen we hier een oudere en wijzere Nash die vrede heeft met zijn verleden.
Ook vocaal heeft Nash niks aan kracht ingeboekt, de beste man klinkt wellicht iets dieper, maar nog altijd even helder. Daarnaast klinken de arrangementen klinken vol, ze voelen aan als een warme zomeravond waarin de schemer net in zet en de zon langzaam ondergaat. Precies de avonden waarop een concert van Graham Nash het beste tot zijn recht komt.
De wereld is een vreemde plek. Dat is de wereld altijd geweest, en dat zal de wereld altijd blijven. Een plek vol verdeeldheid en ellende. Maar als we nou allemaal eens ons kleedje uitstallen op een prachtige weide, en samen genieten van dit live-pareltje van meneer Nash, dan voor even… heel even… is de wereld misschien toch vooral een mooie plek. (8/10) (Proper Records)
