In de grote zaal van het Tilburgse 013 stond afgelopen donderdagavond The White Buffalo op het programma. Hij verkreeg zijn grote doorbraak door op de soundtrack van Sons Of Anarchy te staan. De trappen en het balkon waren gesloten voor publiek, maar de vloer was zo goed als uitverkocht.
Als voorprogramma kwam het Amerikaanse L.A. Edwards mee. De muziek wordt omschreven als West Coast Americana rock. Wat in de stijl van Tom Petty, die ook tijdens dit optreden even door de zanger werd benoemd. Om acht uur mocht de band het podium op en op dat tijdstip stond ook de 013 al goed gevuld. Dat is altijd maar afwachten, nu zal het ook wel gescheeld hebben dat de zaal al een uur open was en er nog redelijk veel mensen een dag vrij hadden. Ze krijgen de zaal leuk mee. Bij de Townes Van Zandt cover ‘Nothin’’ mag ook drummer en tevens broertje van de leadzanger meezingen. Het zorgt voor een klein kippenvel momentje en vanaf dit moment werd na elk nummer van de band het applaus luider. Jammer dat ze ‘’maar’’ een half uur de tijd hadden.
Twee minuten voor tijd betrad The White Buffalo het podium, na kort ruimte gegeven te hebben voor welkomstapplaus zette het drietal ‘Problem Solution’ in. Eén ding werd direct duidelijk. De mannen hebben energie voor tien, er duidelijk zin in en spelen enorm strak. De setlist had een hele mooie afwisseling van zijn rustige en uptempo nummers. Mooi om te merken was dat hij bij die rustige nummers de mensen stil kreeg. Natuurlijk zijn er altijd mensen die menen dat dat het juiste moment is om wat luidkeels te gaan bespreken. Het hoort er helaas bij. Gelukkig gebeurde dit niet tijdens de prachtige uitvoering van ‘Cursive’.
Het enige minpunt aan de show zelf was dat er voor een zeer kort moment even het geluid wegviel tijdens ‘Set My Body Free’. De band speelt zonder zich af te laten leiden professioneel door. Natuurlijk mag hét nummer wat zijn doorbraak betekende ‘Come Join The Murder’ niet ontbreken. Hij staat iets over de helft van de set gepland. De gitaarakkoorden worden ingezet, de oeh’s en de ‘’Dit is ie hè’’ in het publiek worden hoorbaar en de telefoons gaan de lucht in. Het gejuich gaat nog een volume hoger en dat volume zal niet lang daarna zijn toppunt bereiken na het spelen van ‘The Whistler’.
Zoals eerder vermeld stond het drietal vol energie te spelen. Hoofdman Jake Smith stond bij de uptempo tracks allesbehalve stil en ook de drummer en bassist speelde niet louter hun instrumenten, nee ze maakten er echt een show van door wat flamboyanter te drummen en te bassen. De drummer sloeg met zoveel energie dat continu de microfoons bij de drums bijgesteld moesten worden om de paar nummers. Ze hadden het overduidelijk goed naar hun zin op het podium deze avond. Datzelfde geldt voor het publiek in de zaal.
Na ongeveer een uur en een kwartier kwam er een einde aan de reguliere set. Na even geduld kwam Jake Smith aka The White Buffalo alleen het podium op en speelde solo de klassieker ‘Highwaymen’. Tijdens het tweede nummer in de toegift kwamen de drummer en bassist ook het podium weer op. Hierna bedankte de band het publiek voor hun komst en enthousiasme. Met ‘How The West Was Won’ kwam er dan toch echt een einde aan deze geweldige avond. Om nogmaals te laten merken hoeveel energie er op het podium stond, speelde Smith zijn gitaar met zoveel overgave dat er tijdens dat laatste nummer nog een snaar brak. Hij keek even naar zijn gitaar en speelde zonder wissel gewoon door.
Het blijft een mooi verhaal, een artiest die zonder hulp van een groot label is gegroeid tot een naam van formaat. Met een stem als Smith heeft zou het ook niet anders mogen. De mensen verlieten zeer tevreden en vol bewondering de zaal. Op de weg naar de auto werd nog meermaals gezegd hoe goed dat het concert wel niet was, dat was het zeker.
