Onder de titel ‘An hour before it’s dark’ brengt de progressieve rock band Marillion op 4 maart alweer haar 20ste studio-album uit. Het album werd voorafgegaan door twee op single uitgebrachte tracks namelijk ‘Be hard on yourself’ en meer recentelijk ‘Murder Machines’. Met name door de enorm grote groep trouwe fans wordt er al tijden reikhalzend uitgekeken naar de release van dit album. Grote vraag is of het het vorige album ‘F.E.A.R.’ oftewel ‘Fuck Everyone and Run’ overtroffen zou kunnen worden, aangezien dit album erg goed ontvangen werd.
‘An hour before it’s dark’ is een ouderwets opgezet conceptalbum geworden. Zeven nieuwe tracks, waarvan er vier onderverdeeld zijn in verschillende stukken. Meer concept zal het niet worden. De band zegt zelf dat het “laatste uur voordat het donker wordt” kan slaan op het laatste uur dat een kind buiten mag spelen, de laatste ademtochten van iemand die stervende is, maar ook op de steeds nijpender wordende klimaatcrises. Volgens de persberichten weet de band ook nu weer de vinger op de hartslag van de tijd te leggen.
Dit soort gezwollen promotie heeft de band noch het album nodig. ‘An hour before it’s dark’ is een ontzettend goed album geworden. Zelfs gemeten naar de hoge Marillion-standaard. In een eerder interview dat Maxazine had met bassist Pete Trewavas onthulde de bassist van Marillion al dat het album behoorlijk uptempo zou worden, en dat blijkt ook bij beluistering. Single ‘Murder Machines’ springt er wat dat betreft uit en zal zeker een publiekslieveling worden tijdens de live optredens. Een heerlijke meezinger die ook meteen duidelijk maakt dat we van Marillion geen grote stappen meer hoeven te verwachten als het gaat om vernieuwing van de sound. Waarom zouden ze ook. Hun sound is succesvol en blijkt de tand des tijds ruimschoots te hebben doorstaan. Ook hier werkt de prachtige stem van zanger Steve Hogarth als een geoliede tandem samen met het pathos dat altijd ruim voorradig is in de muziek van Marillion.
‘Reprogram the Gene’ wordt heerlijk voortgestuwd door bass en drums, waarop gitarist Rothery zijn signature sound prachtig doorheen kan weven. Heerlijk, een track van meer dan 7 minuten, onderverdeeld in drie delen. Trewavas bromt er heerlijk onderdoor met een geweldige bass sound, die machtig in de mix ligt. Zo hoort het.
‘The Crow and the Nightingale’ heeft een mooie nostalgische zweem naar pre-Hogarth tijden en is in zijn relatieve eenvoud ten opzichte van de andere tracks toch heel sterk, juist vanwege de prachtige sfeer, typisch Marillion, waarin pathos en bombast samensmelt met authentiek gevoel. Marillion is en blijft wellicht de enige band die hiermee wegkomt zonder dat het cheesy gaat klinken. Een compliment waard. Wat een prachtig nummer, het mooiste van dit album. Met ‘An hour before it’s dark’ is Marillion weer helemaal terug van eigenlijk nooit weggeweest. Het album levert de vertrouwde, degelijke Marillion-ervaring en kwaliteit. Het in Peter Gabriel’s Real World Studio opgenomen album klinkt majestueus, bombastisch en gevoelig daar waar het hoort. Het songmateriaal is erg sterk en zal het live erg goed doen. Marillion vernieuwt zich echter niet op dit album, maar zal dat ook niet gewild hebben.
Op dit niveau kan de band nog lang mee en dat is maar goed ook. Hebben we hier dan te maken met een meesterwerk? Zeker niet. Het album is beter dan ‘F.E.A.R.’. Die conclusie laat al zien dat het bij de absolute toppers van de catalogus van de band zal gaan horen. Liefhebbers moeten het blind aanschaffen, mocht je nog nooit van de band gehoord hebben, dan is dit er een waardoor je fan wordt. (8/10) (Ear Music)