Toen Amy Winehouse de wereld omver blies met haar debuutalbum ‘Frank’ in 2003, werd het moeilijk voor de zangeres om het lastige tweede album net zo sterk te maken. Het duurde dan ook drie jaar voor de Londense haar opvolger presenteerde, ‘Back To Black’. Het album werd niet even sterk als ‘Frank’; het album devalueerde het sterke debuut tot een niemendalletje.
Het tweede album kwam uit in oktober 2006 en is met meer dan 20 miljoen verkochte exemplaren een van de best verkochte albums van de 21e eeuw. Het album won niet voor niets vijf Grammy’s: ‘Best Pop Vocal Album’, ‘Best Female Pop Vocal Performance’, ‘Song of the Year’ (‘Rehab’), ‘Record of the Year’ (‘Rehab’) en ‘Best New Artist’. ‘Back To Black’ eindigde op de hoogste positie van de albumhitlijsten in niet minder dan 19 landen.
Op het album maakte Winehouse gebruik van een groot scala aan muzikanten, waaronder maar liefst 9 verschillende saxofonisten, waaronder Vincent Henry, die ook al meespeelde op ‘Frank’. Hij speelde mee op maar liefst 5 tracks, opgenomen in de Zoo Studio van producer Salaam Remi in Miami, die ook contrabas speelt op het album. Voor de overige zes nummers koppelde haar publishing company haar aan ene Mark Ronson, die de productie onder handen nam van de overige nummers in de Chung King Studios en de Daptone Records in New York. Daar maakte ze gebruik van de Dap-Kings, de Daptone-huisband die ook furore maakte met Lee Fields, Celine Dion, Michael Bublé en natuurlijk Sharon Jones, en vaker met Ronson hadden samengewerkt. Het bleek een gouden combinatie, nadat ze al eerder gebruik maakte van de band tijdens haar tournee.
Met behulp van Mark Ronson lukte het Amy Winehouse haar legendarische status op te bouwen met hits als ‘You know I’m no good’, ‘Rehab’, ‘Back to Black’, ‘Tears Dry on Their Own’ en ‘Love Is a Losing Game’. Voor de Deluxe-versie van ‘Back To Black’, zetten Ronson en Winehouse de wereldberoemde cover van de Britse indierockband The Zutons als extra track op plaat in hun succesversie: ‘Valerie’. Dat nummer zou uiteindelijk de grootste hit worden voor Winehouse; Het werd uiteindelijk de enige nummer 1-notering wereldwijd, in Nederland, terwijl de single in het Verenigd Koninkrijk slechts op 2 eindigde.
Ondanks dat Amy Winehouse pas 5 jaar later overleed, op 23 juli 2011, verscheen er na het legendarische album geen nieuw album meer van Amy. Concerten konden slechts sporadisch doorgang vinden, vanwege haar extreme alcohol- en drugsgebruik. Dat werd uiteindelijk ook haar dood. Of het er mee te maken heeft gehad dat er geen nieuw album is verschenen (slechts postuum en natuurlijk via de ontelbare verzamelaars werd haar succes uitgemolken) is onbekend. Wel staat vast dat ‘Back To Black’ een legendarisch album is. Wegens haar onnavolgbaarheid en stijl, die een mix was van jaren ’50/’60 jazz/soul, gemixt met een vleugje ska en reggae, nadat ze al eerder haar setlist opvulde met covers van The Specials.
‘Back To Black’ is de best mogelijke nalatenschap van Amy Winehouse, die aantoonbaar bewees dat soul en jazz nog niet voorbij waren. Als 23-jarige nestelde Winehouse zich met het album tussen grootheden als Etta James, Macy Gray, Sharon Jones, Billie Holiday en The Supremes. Meer dan terecht een Legendary album: ‘Back To Black’
