Deze week is het nieuwe album van Rowwen Heze ‘Onderaan Beginne’ dan eindelijk uitgekomen. Na een gastoptreden bij Normaal in Lochem zal Rowwen Heze zelf ook weer in september de podia betreden met de hagelnieuwe ‘Onderaan Beginne’ tournee. Meer aanleiding om eens bij frontman Jack Poels langs te gaan bij het Rowwen Hèze headquarter in America is niet nodig. Meer dan genoeg met elkaar te bespreken, met de nieuwe release uiteraard voorop. Rowwen Hèze bestaat als band inmiddels meer dan 35 jaar. Het nieuwe album ‘Onderaan Beginne’ is inmiddels het 17e studio-album van de band. ‘Onderaan Beginne’ is het eerste album na dik twee jaar. De titel is veelzeggend. Hoe classificeert Poels dit nieuwe album in de lange tij van vaak illustere voorgangers?
Beste album
“Het is onze tweede album na ‘Voorwaatsch’, dat we nu samen gemaakt hebben met producer Huub Reijnders”, zegt Jack, “Hij vindt het ons beste album. In die zin zijn de voortekenen goed, want het is mooi als je laatste album ook je beste is.” Poels is zelfverzekerd als hij over het album praat. “Ik ben nu bezig om de setlist samen te stellen voor de nieuwe concertreeks en dan moet ik dus alle liedjes nog eens de revue laten passeren. ‘Eiland in de reagen’, ‘Duvel is los’, ‘Heilige Anthonius’; ik ben ze allemaal opnieuw aan het instuderen en dan denk ik zelf ook inderdaad wel dat de nieuwe songs, waar we er minimaal drie of vier van gaan spelen, de concurrentie goed aankunnen. Van dit nieuwe album heb ik net als toendertijd met het door Boudewijn de Groot geproduceerde ‘Boem’ meteen het idee dat het productioneel goed klinkt. En dan heb ik het nog niet over de kwaliteit van de liedjes. Tegenover een dagblad zei ik daar al over dat ik eigenlijk steeds dezelfde liedjes schrijf, alleen in een andere tijd.”
Een van de allereerste Rowwen Hèze liedjes, ‘De Peel in brand’, ligt qua thematiek en gevoel erg dicht tegen het nieuwe materiaal aan, dus thematisch verandert er niet zoveel. Poels glimlacht. “Dat vat ik op als een compliment”, zegt hij. “Ook de nieuwe liedjes gaan over de liefde of over de dood, maar steeds in een andere tijd. Of ik dan een betere tekstschrijver ben geworden, daar mogen anderen over oordelen. De nieuwe liedjes gaan nu naar de mensen toe. Ik vind het mooi en spannend om te horen wat we daarvan terug gaan krijgen, welke liedjes bij de mensen blijven hangen.”
Bob Ross
Op het nieuwe album staat ook het nummer ‘De Bergen van Bob’. Dat gaat over de schilder Bob Ross die vroeger een eigen tv-programma had waarin hij mensen leerde om mooie landschappen te schilderen. Bob Ross was een echte ambachtelijke schilder. Naast muzikant is ook Jack een schilder, wat zou kunnen impliceren dat Poels zelf de muzikale Bob Ross zou zijn. Jack moet even grinniken voordat hij, toch nog verrassend snel, een antwoord klaar heeft. “In mijn solo-programma speelde ik een liedje dat heet ‘Au’. Het gaat over het getormenteerde leven van Vincent van Gogh. Zijn gekwelde blik en zijn harde blik, de frustratie als hij het zonlicht niet kon vangen zoals hij dat wilde. Bob Ross daarentegen was een ambachtelijke schilder. Hij noemde zijn eigen werk ook wel ‘fast-food’ art. Qua schrijven voel ik me dan wel meer verwant met een impressionist als van Gogh. Ik probeer met mijn woorden iets te scheppen, zoals hij dat met zijn schilderkunst deed. Ik voel me niet zo verwant met de ambachtsman die Bob Ross was.”
Jack Poels als impressionistisch, kleurgevend en sfeerschetsend schrijver, meer verwant aan een gekwelde van Gogh dan aan een ambachtelijke schilder die gewoon mooie dingen maakt. Het is herkenbaar, maar toch is de vergelijking met de ambachtelijke aanpak van Bob Ross nog niet zo vergezocht als we naar de productionele kant van het nieuwe album kijken. Het album is helemaal tijden de corona-crisis opgenomen en is ook het eerste album waarvoor de band niet gezamenlijk in de studio zat. Poels nam samen met accordeonist en pianist Tren van Enckevort de basis van de nummers op die dan later, ieder apart door de rest van de band verder werden ingevuld, apart van elkaar in de studio. Van Enckevort kleurde de nummers in de thuisstudio verder definitief in met achtergrondkoortjes die we niet eerder zo uitgebreid en inventief hoorden op een Rowwen Hèze-album. Het zijn met name deze uitgebreide backing-vocals die de nieuwe sound van Rowwen Heze typeren. De signature van de Van Enckevort sound.
Onderaan Beginne
“Wat wij graag wilden, was toch oorspronkelijk weer een album maken dat net als vroeger klonk. Je kent dat wel; Rode lamp gaat branden in de studio, aftikken en spelen maar. We hebben als band hierin Huub Reijnders het vertrouwen moeten geven, want dit album is volledig laag voor laag opgenomen. Huub is een echte ambachtsman, als we het daar dan toch over hebben. We noemden hem ‘Scissorhands’, omdat hij zo snel kon werken aan de toch wel complexe mixen die op deze manier ontstonden.”
Ondanks, of misschien wel dankzij deze manier van werken klinkt ‘Onderaan Beginne’ ongekend gedetailleerd en transparant. De vaak rijke arrangementen komen volledig tot hun recht in de mix, hetgeen zeker een compliment waard is voor de productie. Een mooie ontwikkeling voor Poels die ooit begon als leadzanger en gitarist van de hardrockband ‘Bad Edge’ waarmee hij destijds zelfs nog een album opnam. De verzamelaar die het wil hebben zal diep in de buidel moeten tasten. Op de collectioneurs site Discogs gaat het vinyl inmiddels voor 125 euro van hand tot hand. Poels moet even zijn lachen inhouden als hij herinnerd wordt aan zijn hardrock-verleden. “Toch is dat nooit weggegaan, ik ben nog steeds een rocker. Ik ben nu bijvoorbeeld met een project bezig, net begonnen, om weer wat stevigere nummers op te nemen. Ook in het dialect, al zit er ook wat Duitstalig bij. Het album van Rowwen Hèze was klaar, dus ik had weer tijd.”
Hardrock
“Het is voor mij allemaal muziek”, vervolgt Poels, “al ben ik nooit een echte ‘hardrocker’ geweest. Wim van de Munnikhof, toendertijd de manager van de Duitse heavy-metalband Accept, woonde in Horst. Hij heeft me toendertijd nog gevraagd om toe te treden tot Accept, omdat hij de teksten van ‘Bad Edge’ goed vond. Ik ben echter niet het type om met een Flying-V gitaar het podium op te gaan. Toch gingen we vroeger met mijn vrienden alle concerten af. Het Reading Festival, het afscheidsconcert van Thin Lizzy, Pink Floyd, het optreden van the Sex Pistols in 1977 het Mafcentrum in Maasbree; we gingen er allemaal heen.” Wie had dat gedacht van de Rowwen Hèze-frontman. “Ik heb zo’n zin om weer een van mijn Gretsch-gitaren om te hangen en weer op de grond te stampen”, sluit Poels zijn verhaal af.
Rowwen Hèze van iedereen
Inmiddels is Rowwen Hèze een band geworden die ‘van iedereen’ is. Overal in Nederland wordt de band nog steeds op handen gedragen. De liefde voor de muziek gaat dwars door de generaties heen, omdat iedereen zich kan herkennen in de emoties, het gevoel en de sfeer die zo authentiek wordt neergezet. “Daar zijn we ook allemaal erg trots op”, zegt Poels, “Iedereen die betrokken is bij de band is daarvan doordrongen. Van de muzikanten tot de mensen op kantoor, we zien het bijna als onze heilige plicht om die pure, authentieke Rowwen Hèze sound en feel te blijven preserveren. Rowwen Hèze is wat dat betreft inmiddels voor ons ook meer dan een band. Dat gezegd hebbende blijft het wel gewoon ons ‘bandje’, we moeten onszelf ook weer niet te serieus gaan nemen.”
Headerfoto (c) Hans-Peter Photography
Studiofoto (c) Jan Vranken
