The T.S. Eliot Appreciation Society leeft alleen voort in de verhalen. Op natuurlijke wijze geëvolueerd naar Classic Water. Een éénling werd een organische band met een uniek geluid. Vastgelegd in een songstructuur, die je meezuigt in echte verhalen, waarin literatuur en geschiedenis de onderleggers lijken te zijn. De val van Carthago als inspiratiebron voor melancholie en filosofie, vastgelegd op hun debuutalbum ‘Concrete Pleasures’. Classic Water: de kracht van Carthago.
De setting is met één woord te omschrijven als ‘huiselijk’. Zowel de plaats, een onvervalste huiskamer, als de sfeer: open, warm, zelfs gezellig. Tom Gerritsen, toevallig of niet, zit in het middelpunt van het beeld, hoewel dat wiskundig eigenlijk onmogelijk is bij vier leden. De zanger/gitarist wordt geflankeerd door de ritmesectie Albert Dijk (drums) en Jan Pieter Middelkoop (bas). Direct aan zijn zijde zit Lotte van Leengoed, goed voor de tweede stem en toetsen.
Het (bijna) letterlijke middelpunt van Tom is tekenend voor de oorsprong van Classic Water. “Ik stond als singer-songwriter al lang op het podium en maakte muziek in mijn eentje.” Onder de naam The T.S. Eliot Appreciation Society, een literaire verwijzing die hem goed past, zal vaker blijken in ons gesprek. “Ik zong mijn folkliedjes op een punkachtige, rauwe manier. Maar langzamerhand veranderde het geluid. Ik ging ook steeds meer met anderen samenwerken.” Met de mensen die niet toevallig nu ook in deze huiskamer zitten. “Het is een graduele evolutie geweest. De waterscheiding, wanneer het nog T.S. Eliot was en wanneer Classic Water, is moeilijk aan te brengen.” Maar op een bepaald moment was het voor alle vier duidelijk dat we nu anders bezig waren. Dat het tijd was voor een nieuw project, een nieuwe naam.” Albert beaamt dat: “We maken nu niet iets totaal anders, maar het zijn juist de nuances.” Lotte: “En het zou ook niet gek zijn als we live nog een nummer van T.S. Eliot zouden spelen.”
Het mag dan niet precies duidelijk zijn waar de waterscheiding ligt, maar de werkwijze aan de ene zijde van de berg was duidelijk anders dan aan de huidige kant. Tom: “Voorheen schreef ik de nummers zelf en nam ik ze ook op. Nu beperk ik me tot een raamwerk. Ik geef het aan de band en daarmee gaan we samen verder.” Waarbij er soms ook heel andere dingen uitkomen. ”Ja, het raamwerk is fluïde, meer een focus. Daarmee wordt de band veel meer bij het creatieve proces betrokken en is het ook echt een band.” Albert knikt: “Tom is nog steeds de initiator. Maar wij helpen hem om zijn ideeën scherper te krijgen.” Hij richt zich tot Tom. “Jij brengt vooral een sfeer, filmisch, als een soort soundtrack. Niet zozeer de muziek, maar het gevoel, de geest in de fles. En daar gaan wij verder mee.”
De eenling werd dus een viertal en is organisch gegroeid tot een eenheid. De eenling “miste de gelaagdheid, de verdieping, zowel in de muziek als de ervaring om op het podium te staan. Het plezier om met anderen muziek te maken. En muzikaal was het ingewikkeld met enkel gitaar en zang de diepte in te gaan. Daar was ik ook wel klaar mee.”
Zo niet met zijn teksten. Die zijn nog steeds van de hand van Tom. Niet vreemd voor iemand met een studie literatuurgeschiedenis in zijn schrijfbagage. “Liefst zou ik een schrijver willen zijn van korte verhalen. Maar met een songtekst kun je scherper focussen. “Zonder echte boodschap voor de luisteraar. “Nee, mijn teksten zijn allemaal losse verhalen, bevolkt met mensen die melancholisch zijn, die ergens op terugkijken, naar wat misschien niet goed is gegaan.”
Zijn affectie met literatuur en geschiedenis valt niet te ontkennen. Zo is het nummer ‘Carthage’ geïnspireerd op de inname van de gelijknamige, historische stad. Niet louter fysiek, maar vooral filosofisch. “Na de inname van de stad was de Romeinse generaal niet euforisch. Hij huilde. Hij huilde dat dit hun ook ooit kan overkomen. Dat het wiel ook een andere kant op kan draaien… Dat vind ik zo indrukwekkend.” Tom is zichtbaar trots. “Ja, hoe dat in het nummer zit, dat hele wiel in feite.” De anderen knikken instemmend. “En het is zo mooi dat je die bezinning ook kan hebben als je naar het stuk luistert zonder de tekst.”
Hiermee komen we tot de kern van Classic Water, met de val van Carthago als voorbeeld. “Het nummer ‘Carthage’ opent met een deel waarin een verhaal wordt verteld, en gaat dan over in een dromerig stuk waarin allerlei muzikale lijntjes door elkaar lopen. En waar je kunt reflecteren op die tekst die je net hebt gehoord.” Lotte heeft het duidelijk verwoord met dit nummer, maar het geldt voor het hele album ‘Concrete Pleasures’. Tom: “We willen de melodielijnen zo verweven dat het door de herhaling oneindig fascinerend blijft, dat je je steeds op andere dingen kan focussen. Daar ben ik zelf wel verliefd op geworden.”
Dit concept werd nog verder uitgepuurd met producer Stacy Parrish. Jan Pieter is nog steeds lyrisch over hem, zijn werkwijze en zijn studio, ergens in een boerderij in Zweden. “We hebben hem toevallig leren kennen tijdens een korte tour in Engeland en werden uitgenodigd om in zijn studio te komen spelen.” Een gouden kans, met de producer van onder andere T Bone Burnett en Robert Plant.” Hij heeft zo’n goed oor. Hij wilde ook echt even deel zijn van de band, niet enkel het geluid opnemen. Die acht dagen waren echt te gek.” Zijn kracht? “De essentie van een nummer bepalen. En dan verder uitbouwen, laag voor laag.”
De negen nummers werden gebundeld onder de naam ‘Concrete Pleasures’. Tom lacht: “Ja, ik vond dat gewoon goed klinken. En de nummers gaan vaak over overblijfselen, ruïnes. Dat komt terug in deze titel.” En ook in het artwork, ontworpen door Viktoryia Shydlouskaya, de vrouw van Albert. “Zij maakte met input van de negen songs de negen verschillende kunstwerken die nu op de cover staan.”
Een breder verband tussen diverse kunstvormen lijkt bij Classic Water nooit ver weg. “Kunst is misschien een te groot woord, maar het is supertof wat muziek teweeg kan brengen in andere disciplines, een albumcover of een film.” Lotte, zelf filmmaker, vult aan: “Onze muziek is al filmisch. Vaak zie je er al een hele filmscène bij. Gaaf als dat ook in andermans productie gebruikt zou worden, een videoinstallatie, film of documentaire.”
‘Concrete Pleasures’ is nu een maand uit. Men wil nu doorpakken, met nieuwe nummers, voor misschien een EP, later dit jaar. Albert verwoordt zijn ambitie, hun ambitie: “Het lijkt me tof als het volgende album meer samenhang heeft. ‘Concrete Pleasures’ bestaat meer uit afzonderlijke nummers. En het zou cool zijn om die atmosfeer niet alleen per nummer neer te zetten, maar ook op het album te vangen.” Lotte: “ Ja: Daar hadden we het laatst toch over? Hoe noemden we dat ook weer? Meer beheerst, in controle? Aan de ene kant beheerst spelen terwijl er toch heel veel energie uitkomt.”
Het wiel zal blijven draaien bij Classic Water, aangedreven door vier leden die samen altijd meer zullen zijn dan de som der delen. Waar Carthago elke keer weer tot bloei zal blijven komen, uitgaande van de eigen kracht. Classic Water: de kracht van Carthago.
Foto’s (C) Tess Janssen
