Bij het zien van deze albumhoes kun je er al haast niet omheen. Dit moet een band zijn met veel bewondering voor Kiss. In de bio kregen we de info dat Starmen inderdaad is geïnspireerd door bands uit de jaren ’70 en ’80. Ze willen ook die klassieke rock terugbrengen als het ware.
Vanaf nummer één is het ook duidelijk dat de stem van zanger Kristian Hermanson ook wel enigszins vergelijkbaar is met Paul Stanley. Eveneens heeft de muziek die ze uitbrengen een flink Kiss-gehalte met een vleugje meer AOR. Zeker de eerste paar nummers.
Starmen werd in 2018 opgericht en is hiermee dus een zeer nieuwe band. Toch brachten de heren al twee albums uit voor deze ‘By Grace Of Rock’n’Roll’. De sterren mannetjes zitten dus niet bepaald stil, maar ja wat moet je anders in deze tijd als muzikant? Alle leden hebben voor deze groep al in andere bands gespeeld. Onder andere in Cleopatra, Unzip en Friends & The Poodles. Drummer Marcus Sjöblom zit naast Starmen ook nog in Stolen Mondays. Lead gitarist Andreas Lindgren heeft een eigen band met de naam Requiem. Bassist Jonathan Samuelsson speelt naast Starmen nog in Narnia.
Als we dan ons wat gaan verdiepen in het album is de titeltrack eigenlijk een typisch “commercieel” Kiss nummer. Gelukkig wordt er daarna meer variatie gebracht in het arrangement en valt die link niet meer zo snel te maken. Zijn stem toont gelijkenissen, maar de melodieën worden wat origineler. Neem hiervoor bijvoorbeeld een nummer als ‘Pleasuredome’. Hier komt een licht progressief randje om de hoek kijken en met name het likje op de keys is erg aangenaam.
In nummers als ‘Spaceplane’ hoor typische AOR-dingetjes zoals die ook in de liedjes van FM te horen zijn. Toch mis ik hier wat kracht in de vocalen, hij is wat vlakjes gezongen. Die prettige gitaar rif maakt echter wel wat goed.
Hoe anders is dat een nummer daarna. ‘People’s Parade’ begint als een stevige rocker, zeker in vergelijking alle voorgaande nummers op de plaat. Wanneer het refrein wordt in gestart komt diezelfde AOR terug die gesmeerd is over het gehele album. Liever hoor ik deze groep wat meer rocken. Dat gaat ze beter af dan AOR. Daarin blijft de band wat vlakjes. De mini solo’tjes op gitaar zijn hier wel goed op zijn plek. Datzelfde kunnen we zeggen voor ‘Angels Crying’.
Beste nummer is wat mij betreft opener ‘Shining Star’. De fantastische solo zegt daarin eigenlijk al genoeg. Dit nummer weet het stevigere wat de band doet perfect te combineren met de melodische elementen in hun repertoire.
We kunnen stellen dat een album als deze zeker leuk is om eens in de zoveel tijd eens op te zetten. Zeker een Paul Stanley-fan of AOR-fan zou deze band eens kunnen checken, maar ik ben bang dat het niet al te veel potten zal breken. Ondanks dat in de promo te lezen viel dat de eerste twee plaat veel positieve reacties kreeg en ook deze nieuwe zeker niet slecht is. Maandelijkse luisteraars op Spotify zit nog niet boven de 1000. Ze zullen het echt over een andere boeg moeten gooien willen ze boven het peloton uitsteken. Het is degelijk, maar veel meer dan dat helaas (nog) niet. (6/10) (Melodic Passion)
