Op 2 augustus 1997, alweer bijna vijfentwintig jaar geleden, overleed de legendarische Fela Kuti. De grondlegger en godfather van de Afrobeat overleed aan de gevolgen AIDS. Sindsdien wordt de Afrobeat-legacy hoog gehouden door met name zijn zonen Femi en Seun Kuti die het door hun vader ingeslagen pad tot op de dag van vandaag blijven volgen.
Onlangs bracht de oudste van de twee, Femi, samen met zijn zoon Made een dubbelalbum uit onder de naam Legacy +. Als je ‘Legacy+’ aanschaft of beluistert krijg je dus en een nieuw album van Femi Kuti, met als titel ‘Stop the Hate’ en het debuutalbum van zijn zoon Made Kuti, met als titel ‘For(e)ward’.
Het album van Femi bevat 10 nieuwe tracks. Op het album is zoonlief Made ook te horen op basgitaar en saxofoon. Beide albums zijn geproduceerd door de Fransman Sodi Marciszewer, maar ondanks dat klinken ze beiden zeer verschillend.
Op ‘Stop the Hate’ gaat Femi verder waar hij al sinds 1989 mee bezig is, het levend houden van de legacy van zijn beroemde vader. Bij Femi stroomt de Afrobeat door zijn bloed, dat is duidelijk te horen. Militant, activistisch, boos en maatschappelijk betrokken als altijd gaat hij door met zijn strijd om via zijn muziek de misstanden in zijn vaderland Nigeria aan de kaak te stellen. Femi doet dit met ontzettend strak gespeelde Afrobeat. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon. Vertrouwde Kuti kwaliteit.
Wereldwijd zijn er vele liefhebbers van deze muziek en zij zullen zeker niet teleurgesteld zijn in dit album. De kritische luisteraar zal echter tevergeefs zoeken naar enige muzikale doorontwikkeling, evolutie of innovatie, die is er gewoon niet. Desondanks blijft de opzwepende Afrobeat een belevenis om jezelf in onder te dompelen. De blazers zijn mooi gearrangeerd en staan als een huis. De gitaarriffs repetitief en hypnotiserend, de ritmesectie solid as a rock. Femi Kuti levert de wereldwijd bekende Kuti-kwaliteit af. Een Zwitsers uurwerk waar je op kan bouwen.
Ook de thematiek van de nummers is van hetzelfde laken een pak dat we al van zijn vader kennen. Aan de ene kant is het dramatisch te moeten constateren dat Femi nog steeds de noodzaak ziet om deze zaken aan de kaak te stellen, aan de andere kant is het een bittere vaststelling dat in inmiddels meer dan 50 jaar militante Afrobeat in ieder geval niets heeft bijgedragen aan een oplossing van deze problemen.
De nummers op het album gaan over de dagelijkse strijd om te overleven in ‘As we struggle everyday’, corruptie in ‘You can’t fight corruption with corruption’ en het illegaal onteigenen van land in ‘Land Grab’. Muzikaal interessant is ‘Show of shame’ waarin een goed een mooi vocaal arrangement zit tussen de leadzang van Femi en de backing vocals en waarin de blazers doen denken aan een jazzy big band ensemble a la Duke Ellington’s orkest, dat wordt gecombineerd met mooi uitgewerkte koortjes. ‘Privatisation’ is een tweede prijsnummer waarin de blazers een kat en muis spel spelen met Femi’s Hammond B5 en de door Made bespeelde bas, die samen met de drums lekker blijven stuwen.
‘Stop the Hate’ is een goed album geworden. Precies dat wat je van Femi mag verwachten. Opzienbarend of nieuw is het zeker niet. Dat is ook niet waarvoor Femi op aarde is. Als je van Afrobeat houdt is het een no brainer. Dit album moet je hebben. Als je nieuwsgierig bent naar Afrobeat is het een mooie introductie, en doe je jezelf een extra plezier omdat ook het debuutalbum van Made erbij zit. (7/10) (Partisan)
