Ruim een half jaar geleden had Maxazine een gesprek met Kevin Imbrechts, de man achter Illuminine. Hij had toen drie albums achter zijn naam, ‘#1’, ‘#2’ en ‘#3’. Nu is er dan nummer vier. Geen ‘#4’ maar ‘Baptism of Solitude’, vernoemd naar een gelijknamig nummer van cult-gitarist Buckethead, één van zijn grote inspiratiebronnen.
“Voor mij is muziek de beste vorm van therapie. Geen harde beats, maar een geruisloze uitlaatklep, waarmee ik mijn gevoelens de vrije loop laat gaan.” vertelde hij in het openhartige gesprek. Zo ook op ‘Baptism of Solitude.’ Sterker nog, nooit eerder heeft Kevin zijn gevoel zo puur, zo open en bloot, opgediend als nu. “Ik ben eigenlijk meer een sfeerbeheerder…”
Waar eerdere albums het resultaat waren van langdurig bouwen aan de perfecte sound, het perfecte gevoel, heeft hij het hier aangedurfd om zijn muzikale emoties meteen op plaat te zetten. Zijn nummers ontstonden altijd al in de slaapkamer, alleen met gitaar. Maar in eerder werk was dat enkel de basis waarop hij verder bouwde, laag voor laag, sound voor sound. Nu heeft hij ervoor gekozen alleen deze basis vast te leggen en uit te brengen. Een gedurfde keuze voor de perfectionist Imbrechts, maar tegelijk ook een vanzelfsprekende voor de purist die hij ook is.
Al in de eerste seconden van het album wordt duidelijk wat dat betekent: warme gitaarklanken, enkel bewerkt door een rij effectpedalen. Een pastel gekleurd klanktapijt, een soundscape, een soundtrack bij je eigen gevoelsfilm. Puurheid in z’n puurste vorm. De nummers hebben als altijd titels die het gevoel, de associatie, aangeven. Slecht één woord heeft hij nodig, zoals ‘Echo’, ‘Aurealis’ of ‘Snow’. Op dit album voorafgegaan door een nummer, zoals ‘Take 10 – Meadow’, om aan te geven dat dit zuivere gevoelsmomenten zijn, takes, vingerafdrukken van de stemming op dat moment. Het hele album is, volgens Kevin “een verhaal van dertien kleine hoofdstukjes die elk hun eigen wereld scheppen”, en werd in amper drie dagen geschreven, opgenomen en gemixt, ergens tussen kerst en nieuw van 2018.
Het leverde een album op dat verdient om intiem beluisterd te worden. Misschien op dezelfde plaats als waar het is ontstaan, de slaapkamer, helemaal alleen, waarbij het zonlicht de laatste stralen van de dag, door de geel, bruin en rood gekleurde bladeren gefilterd, de kamer binnen zweeft. En beluister inderdaad het hele verhaal, alle hoofdstukjes, alle takes, achter elkaar. Laat je meevoeren in de stroom melancholie. Er zijn soms wat stroomversnellingen, soms grotere dieptes, maar het blijft aangenaam kabbelend. Geen enkele take steekt er echt bovenuit of wijkt sterkt af. Dat zou een nadeel kunnen zijn, maar is het op dit album absoluut niet, integendeel. Het is één lange, prettige reis met steeds veilig zicht op de oevers. Of als we toch in de slaapkamer zitten: als een knus dekentje waaronder je een muzikale winterslaap zou willen houden.
‘Baptism of Solitude’ verwijst naar de eenzaamheid, een gevoel dat Kevin oproept om “dingen te verwerken. Je begint dan met een wit blad, …. Of eigenlijk een zwart blad, en daaraan kun je je gevoel hangen.” In de eerste single ‘Take 3 – Ways’ gaat hij terug naar het gevoel van zijn jeugd; “het gelukzalige leven zonder zorgen.” Visueel verwoord op de albumhoes, wanneer hij als kind voor het eerst muziek hoorde door een koptelefoon. Toen moet het zijn begonnen. En zoals hij het gevoel voor zich zelf heeft kunnen oproepen, zo geeft hij ook de ruimte aan de luisteraar: “De mensen vinden geborgenheid in de muziek van Illuminine.” Zo zei hei tijdens de lockdown in mei; zo bewijst hij ook weer op ‘Baptism of Solitude.’ Puurder kunnen we het niet krijgen. (7/10) (Ferryhouse)
