Meadowlake: een Groningse band, ontstaan uit vriendschap. Zanger en gitarist Jarno Olijve nam het muzikale voortouw om van de vriendenclub een hechte band te maken met een eigen, on-Nederlandse sound. Het titelloze debuutalbum heeft er sinds kort een even mooi en eigenzinnig broertje bij: ‘Wait for me’, geboren en getogen in een huis in Frankrijk. We komen thuis in een heerlijk gesprek met Jarno en drummer Tjeerd Bennink.
“Ik schreef al liedjes en wilde daar meer mee doen.” Jarno steekt van wal en legt uit hoe het allemaal begon. “Maar ja, dan moet je ook muzikanten hebben en wie vraag je dan? Ik kende toen nog geen goede muzikanten en dacht aan mijn vrienden waar ik altijd mee optrok. Misschien kunnen die het leren.” De vriendengroep werd een band en tegelijk ook een inspiratiebron. “Over die vriendschap ga je dan ook veel schrijven. Het leven dat je leeft met elkaar en de dingen die je meemaakt.” De vrienden- en muzikantenwerelden schoven in elkaar. “Misschien kan dat een nadeel zijn. Zo is de blik inderdaad soms nauw op ons vijven gericht en wordt daardoor je wereld wat kleiner. Maar het is juist ook heel tof dat je met dat kleine groepje veel dingen intens meemaakt.” De voordelen zijn duidelijk groter dan de nadelen. Dat vindt ook Tjeerd: “Ik kan me niet voorstellen dat ik zonder hen in een band zou zitten, en het toch op eenzelfde manier zou beleven. Dat is wat Meadowlake bijzonder maakt.” En de bijzondere positie van Jarno is daarin ook duidelijk. “Hij is het creatieve brein.” Jarno ontkent het niet. “ik heb als schrijver altijd een bepaalde visie gehad hoe het moest klinken. Mensen buiten de band noemden het dreampop, shoegaze of postrock. Ik vond het gewoon de enige logische muziek die ik wilde maken.”
De eerste EP begon heel voorzichtig, haast minimalistisch. “Daarna voelden we wel dat we iets wilden veranderen, iets energieker, meer focus op ritme. Maar ook gewoon een verdere muzikale ontwikkeling. We waren immers uit het niets begonnen.” Jarno hoefde daar niet hard aan te trekken. “Iedereen heeft een eigen mening gekregen en we zijn muzikaal nog meer naar elkaar toe gegroeid. We gingen ook meer naar dezelfde muziek luisteren, Je weet wel, samen in de bus.” In de begintijd waren dat bijvoorbeeld Arcade Fire en The National. “Haha, niet dat we die konden naspelen, maar ze inspireerden ons wel.” Ook bands als Beach House en Slowdive maakten indruk. “En Radiohead natuurlijk. Toen ‘In Rainbows’ uitkwam was dat echt een soort wake-up call.” De rode draad lijkt het melancholieke gevoel. Tjeerd: “Het is muziek die echt is, die je raakt. Ja, en dat dromerige vind ik heel mooi.” Het is de basis, het uitgangspunt van Meadowlake. “Je wilt ook dat gevoel, die manier van zingen, van schrijven.” Jarno blijft daarbij graag bij de singer-songwriter traditie. “Ik houd van simpele liedjes, een couplet-refrein structuur, soms eens een bridge. Vervolgens kleden we het helemaal aan, met gitaren en zo…” De teksten lijken een kleinere rol te vervullen. “In de productie zitten ze ver naar achteren, ja. Misschien meer als extra instrument, een extra laag.” Toch besteedt hij er veel aandacht aan. “Ik probeer over persoonlijke dingen te schrijven. Zoals in ‘Heavy’, over de dood van mijn moeder. Maar ik houd het wel meer universeel: afscheid nemen, verdriet. En hoop dat mensen er zelf ook iets uit kunnen halen.”
Dreampop/shoegaze en Nederland. Het lijkt een vreemde combinatie, helaas. “Toen we begonnen, zo rond 2014, was er in Nederland een opleving van dreampopbands, waarvan wij ook ineens deel uitmaakten. Vele zijn ondertussen weer gestopt en de scene dunt uit.” Dus een on-Nederlands geluid? “Ja, we worden in het buitenland makkelijker begrepen. Ze geven het eerder een kans, zoals bij onze tour door Engeland.”
Meadowlake maakt duidelijk geen muziek voor de massa. Maar de kenners weten het zeker te waarderen en hebben hun eerste album ‘Meadowlake’ heel goed ontvangen. “We werden er wel door overweldigd. We hadden hierdoor wel gehoopt op meer boekingen, maar ja. We wisten in ieder geval dat we het goed deden. Daarom zijn we op dezelfde wijze verder gegaan, met wat wij zelf mooi vonden.” Dit resulteerde in de zojuist verschenen opvolger ‘Wait for me’. “Een jonger broertje van het album ‘Meadowlake’”.
Als je goed luistert zijn er natuurlijk verschillen tussen beide albums. Dat beamen de heren. “Het nieuwe album is wat volwassener, we durfden onszelf meer uit te dagen. Zo hebben we nu twee nummers in een zeven-achtste ritme en maken we meer gebruik van synths. Of een diepe bas op ‘Loveless’, dat hadden we op het eerste album echt niet gedurfd.” Tjeerd voegt daaraan de bagage van de eerste plaat toe. “Daar hadden we zoveel geleerd. Het maakproces ging nu veel voorspoediger.” Dat kwam nog veelal vanuit Jarno. “Ik kom meestal met een idee bij de anderen, die daaraan een eigen invulling geven. En dan hoor je of het bij elkaar klinkt.” Voor ‘Wait for me’ sloten ze zich twee weken op in een huis in Frankrijk, het huis op de voorkant van de plaat. “We wilde dat huis op de cover. Daar hebben we een groot deel van de teksten geschreven. Daar is alles op zijn plaats gevallen.” Met een toepasselijke titel. “’Wait for me’ is alsof je daar, in dat huis, op elkaar gaat wachten, dat het je een thuisgevoel geeft. En ja, ook dat heeft weer met vriendschap, liefde en toewijding te maken.”
En nu afwachten hoe het album wordt ontvangen. “Bij eventuele slechte recensies zou ik natuurlijk wel teleurgesteld zijn, maar vooral ook verbaasd. Het nieuwe album is een soort broer van de eerste en ik zou benieuwd zijn waardoor men hem anders zou waarderen.” Slechte recensies lijken niet waarschijnlijk. Het album is een mooi evenwicht tussen een minimalistische, singer-songwriter stijl en een wall of sound. “Die spanning daartussen is inderdaad heel interessant. En misschien gaan we in nieuwe nummers wel meer naar de ene of juist de andere kant. Uit de bocht vliegen of juist heel klein houden.
Maar tot nu toe is bij Meadowlake alles nog mooi in balans. Een band waar het goed thuis komen is, voor de muzikanten, maar zeker ook voor het publiek. Waar ‘Wait for me’ een uitnodiging is om je over te geven aan een on-Nederlandse sound en waar wachten ruimschoots wordt beloond. ‘Wait for me’, thuiskomen met Meadowlake.
