Acht jaar geleden begon voor Sandra van Nieuwland een drukke tijd. Grootse veranderingen op het persoonlijke vlak, The Voice, enorm succes. Volgens haar zijn de omstandigheden nu een stuk rustiger. “Op muzikaal vlak heb ik veel geleerd en heb ik ook een ontwikkeling meegemaakt als het gaat om nieuwe muziek maken, produceren en zelf uitbrengen. Het is eigenlijk een soort reis.” Op die reis zijn we nu vier platen verder. “Acht jaar, lijkt echt lang geleden…”
Sandra oogt relaxed en vertelt met enthousiasme. Ze is zichzelf en altijd geweest. “Persoon en muzikant liggen heel erg in het verlengde. Waar ik de liedjes over schrijf en zo.” Tijdens The Voice kreeg Nederland een beeld van haar gepresenteerd, maar ik kreeg ondanks dat het hier om een groot televisieplatform ging, wel de ruimte om te zingen wat ik zelf wilde zingen. Het waren weliswaar nog covers maar ik kon wel mezelf daarin leggen; het was oprecht.”
Het daaruit volgende album ‘And more’ werd een groot succes. “The Voice was een bepaald deel van mijn carrière, maar het is niet zo dat je het daar nu niet meer over mag hebben. Veel mensen kennen me daar wel van. Maar daarna ga je verder, ik heb nog zoveel mooie liedjes. Het zou leuk zou zijn als mensen dat net zo vaak zouden zien, horen of luisteren. Gelukkig kan ik zeggen dat er best een behoorlijke groep is, die met me mee is gereisd.”
Voor het grote publiek leek het alsof Sandra van Nieuwland in 2012 uit het niets in the Voice kwam, “maar ik schreef al mijn eigen muziek, zat in een jazzcombo.” Ze had al een behoorlijke muzikale bagage en levenservaring, “maar ik was nog niet bezig met mijzelf etaleren, promoten.” Lachend, “door dat programma veranderde dat wel even! Ik kreeg een enorm platform en ben doorgegaan met schrijven.” En dan gaan deuren open. “Ik was datzelfde jaar nog aan de slag gegaan met Tjeerd Bomhof.” Hun album ‘Banging on the Doors of Love’ (2013) won de Edison popprijs. “We gingen gewoon liedjes schrijven en ik was minder bezig met ‘wat wil ik nu eigenlijk vertellen’”. Ze laat het creatieve proces zijn gang gaan en gaat niet op voorhand naar een thema toewerken. “Als je voldoende nummers hebt dan zie je welke bij elkaar passen of welke thema er is.”
Die thema’s veranderen natuurlijk in de loop der tijd, zeker bij iemand die heel persoonlijk te werk gaat. “In de eerste twee albums zitten nog veel liedjes over de liefde en grote veranderingen in je leven. Toen kwam ik ook uit zo’n situatie. De laatste twee gaan meer over andere dingen, minder heartbreak, snap je? “Maar de overgang is niet hard, maar juist vloeiend, organisch. Na de covers van ‘And More’, met ook een eigen song van Sandra, kwam ‘Banging on the Door of Love’. “Dat was meer een popplaat en meer geproduceerd, op een te gekke manier trouwens. De derde, ‘Breaking new ground’, is meer organisch, orkestraler, met strijkers; minder poppy. Je hoort een andere sound.”
‘Human Alien’ (2018) is het meest recente album, hoewel Sandra al druk bezig is met nieuwe nummers. “Je vindt het een heel knap album? Dat vind ik leuk. De plaat is wat minder gangbaar, wat het voor sommige mensen juist wat moeilijker maakt.” Het album heeft een mooi uitgewerkt concept. “Hij gaat over identiteit. Dat er verhalen zijn, maar dat je niet altijd het verhaal bént.” Iets filosofischer: “Het concept van de plaat is dat je eigenlijk uit je concept kunt stappen.” De cover, Sandra met een helm, illustreert dit en Sandra licht toe: “Die helm is een soort concept waar je in gelooft. Die kun je ook afzetten. Of een andere helm opzetten. In coronatijd komen bijvoorbeeld bepaalde dingen meer aan de oppervlakte, een bewustwording, een geloof in iets. En soms verandert dat; het vizier verandert. De helm heeft ook een vizier. De plaat gaat ook over hoe je naar dingen kunt kijken, het perspectief. Een soort geloofssysteem; in elk nummer van de plaat is daar wel een link naar toe.”
Sandra kan duidelijk goed vertellen en doet dat graag. Zoals haar uitleg van het nummer ‘Three days’ dat de intentie van het album prachtig illustreert. “Ik heb het nummer samen met Lori Lieberman (‘Killing me softly’) geschreven. Het gaat over een man die een klap op zijn hoofd heeft gehad en daardoor een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Hij heeft nog maar een geheugen van drie dagen, vandaar de titel. Hij schrijft iedere dag op wie hij is: dit zijn mijn kinderen, hier houd ik van, hier niet van. En hij leest dat elke dag… Dat vind ik nou echt bij dat thema passen: Als hij zijn blaadjes kwijtraakt, dan is híj er nog wel. Je bent dan niet je geheugen, niet je herinneringen of wat je leest. Maar wie ben je dan eigenlijk wel?”
Sandra heeft altijd haar eigen muzikale reis gemaakt, commercieel succes of niet. “Ik vind dat ook een interessant onderwerp: Wat is succes? Dat verandert ook. Natuurlijk zou het mooi zijn als mijn nieuwe album, dat ik in eigen beheer heb uitgebracht, net zo’n platform zou krijgen als het eerste album met zijn gouden en platina platen.” Ze vervolgt enthousiast: “Maar als je dan weer kijkt naar onze laatste tour, die was echt te gek; zo leuk met mensen en publiek, en ook wel relaxed. Daar heb ik zo ontzettend van genoten. Dát vind ik succes: het plezier om te werken met mensen.” Druk om de vroegere platenverkoop te evenaren voel ik heus wel, soms, maar “je moet ook niet te veel aan succes ophangen. Succes gaat in vlagen of kan eens ophouden.“
De muzikale en de persoonlijke Sandra van Nieuwland zijn altijd nauw met elkaar verbonden. Daarvan getuigt ook haar nieuwe nummer ‘Little One’. “Dat nummer was er gewoon in één keer. Geschreven toen ik hoorde dat mijn kinderen een broertje of zusje zouden krijgen, maar dan aan de andere kant. Vroeger was dat wel een schrikbeeld. Maar toen het zover was, vond ik ook best wel mooi. Maar ook wel vreemd: het wordt een broertje of zusje van mijn kinderen, maar ik ben er helemaal niks van. Er bestaat ook geen naam voor de relatie die je daarmee hebt. En misschien lijkt het kleintje wel op één van mijn zoons. Dat deed wel iets met me. Maar het nummer is er ook om hem of haar te verwelkomen.”
Het nummer krijgt natuurlijk ook een plekje in haar nieuwe tour die binnenkort begint. “Het zou eerste een clubtour zijn, maar is door corona uitgesteld.” Maar ze mogen gelukkig weer. “We hebben de show wel wat aangepast, wat intiemer.” Sandra en haar band zullen nummers uit alle albums op het podium brengen. “Dus ook de oudere liedjes, wel in een nieuw jasje.” En wellicht een paar nieuwe. “Kijken hoe mensen reageren, hoe het valt. Het zijn meer gevoelige, dromerige liedjes, met mooie melodieën, minder poppy.”
Hoe spannend, onverwacht en intens haar persoonlijke en muzikale reis tot nu toe ook is geweest, Sandra van Nieuwland geniet van wat ze doet. “Ik ben in staat om mijn liedjes te schrijven, te spelen en mijn eigen plan te trekken.” En de reisbestemming blijft open: “Ik maak wat ik voel en wat ik mooi vind en dat is het enige dat ik kan doen. En als ik daarin geloof, dan ben ik enthousiast en vindt het hopelijk wel zijn weg naar de mensen.” De reis is altijd mooier dan de bestemming…
Foto’s (c) Satellite June
