Een spacy intro van het nummer ‘Chip Chrome’ opent verwachtingsvol het nieuwe album van The Neighbourhood. Laten we hopen dat de rest van het album net zo verrassend is. En dat is. ‘Chip Chrome & The Mono-Tones’ is een heerlijk album van The Neighbourhood geworden, zo’n tweeënhalf jaar na hun voorgaande album. ‘Cherry Flavoured’ en ‘Lost in Translation’ kwamen al eerder uit en gaven goed aan wat we konden verwachten van de band uit Los Angeles.
Chip Chrome (zanger Jesse Rutherford) en The Mono-Tones (de andere bandleden) werden vorig jaar gepresenteerd als soort van alter ego’s van de band. Een beetje The Gorillaz maar dan anders. Is het een aankondiging dat de band wellicht een iets andere richting in wil gaan, en dat een beetje à la St. Tropez/ Go Back To The Zoo onder andere noemer wil gaan doen? Ze doen er in ieder geval niet geheimzinnig over.
Het album is over het algemeen genomen gewoon een strak album, met ‘Cherry Flavoured’ als uitschieter. Het heeft een lekkere beat en blijft lekker hangen. The Neighborhood slaat hiermee de spreekwoordelijke plank gewoonweg raak. ‘Chip Chrome & The Mono-Tones’ heeft natuurlijk wel meer mooie nummers. Zoals ‘The Mono-Tones’, een apart nummer; een kinderlijk vrolijk intermezzo van net iets meer dan een minuutje, met een donker randje. Een nummer dat blijft hangen. Het breekt het album gewoon net met iets anders dan anders. Maar heeft de band uit Los Angeles dat eigenlijk wel nodig? Nee, maar het verfrist wel.
Is het hele album dan zo goed? Staat er niets op wat niet goed is? Wellicht ‘Silver Lining’, dat iets te somber is voor mijn gevoel. Toch is het geen slecht nummer, alleen… anders. Een beetje gedateerd wellicht. Had het nummer beter achterwege gelaten kunnen worden? Nee, dat is ook weer niet nodig, want als filler valt het nummer wel goed op het album. ‘Chip Chrome & The Mono-Tones’ is echter gewoon een lekker album, dat dat wel aan kan dus. The Neighbourhood doet met het album gewoon wat het moet doen en daar hoort ‘Silver Lining’ bij.
Nog een ‘Sweater Weather’ zullen ze waarschijnlijk niet meer maken, maar dat geeft niet. De band maakt nog steeds lekkere alternatieve poprock zoals ze al bijna 10 jaar doen. The Neighbourhood levert met ‘Chip Chrome & The Mono-Tones’ echter wel gewoon een goed album af. Of het een klassieker zal worden, moeten we echter nog maar afwachten. ‘Pretty Boy’ en ‘Cherry Flavoured’ zullen ‘Chip Chrome & The Mono-Tones’ over 20 jaar nog wel terug laten komen op concerten. Dat is dus dikke winst. Uiteindelijk is het wel een plaat die we vaker zullen gaan opzetten. (8/10) (Columbia)
